یادداشت: مورینیو در هزارتوی مشکلات

به گزارش "ورزش سه"، مدافع عنوان قهرمانی لیگ برتر، حالا با بدترین شروعش در 37 سال اخیر ‏دست و پنجه نرم می کند و اوضاع به حدی بحرانی شده که حتی صحبت از اخراج ژوزه مورینیو کسی را ‏متعجب نمی کند.‏ زنگ خطر بزرگ برای آقای خاص در دیدار دیشب در زمان تعویض ویلیان به صدا درآمد؛ زمانی که ‏تعدادی از هواداران چلسی، به این تصمیم اعتراض داشتند و او را هو کردند؛ طرفدارانی که در زمان ‏جدایی مورینیو در سال 2007 راهپیمایی های گسترده ای برگزار کرده و مدت ها برای بازگشت او منتظر ‏مانده بودند.‏
اما اکنون اوضاع کاملا تغییر کرده است؛ چلسی که زمانی رکورددار پیروزی های پیاپی در بازی های ‏خانگی بود، حالا به راحتی در استمفوردبریج مغلوب حریفان می شود و از دست مورینیو هم کاری ساخته ‏نیست.‏ برای رسیدن به اینکه چرا چلسی به این حال و روز افتاده، مرور مصاحبه شب گذشته آقای خاص می ‏تواند راهگشا باشد:" اگر باشگاه بخواهد من را اخراج کند، باید این کار را بکنند زیرا من خودم ‏استعفا نمی ‏دهم. قهرمان شدن اکنون بسیار دشوار است زیرا فاصله زیادی ایجاد شده اما من مطمئنم که در ‏نهایت در ‏بین 4 تیم بالای جدول قرار خواهیم گرفت.‏
این لحظه ای حساس در تاریخ باشگاه است زیرا اگر آنها من را ‏اخراج کنند، بهترین مربی ای که باشگاه ‏در طول تاریخ اش داشته را اخراج کرده اند."‏


این تصویری است که مورینیو از خودش دارد؛ بهترین مربی تاریخ باشگاه که اخراجش بدترین تصمیم ‏مدیران چلسی خواهد بود. او سه بار چلسی را قهرمان لیگ برتر کرده؛ پس هر تصمیمی که بگیرد، ‏بهترین است.‏ اما چرا آبی ها با بهترین مربی تاریخ شان در این فصل بدترین نتایج 4 دهه اخیرشان را می گیرند.
این ‏دلیلی است که مورینیو ارائه می دهد:" داوران می ترسند برای چلسی سوت بزنند؛ چرا؟ زیرا همیشه یک ‏علامت سوالی وجود دارد و ما همیشه ‏جریمه می شویم. پنالتی های واضح گرفته نمی شود. حتی در لیگ ‏قهرمانان در دیداری که‎2-1‎‏ شکست ‏خوردیم، یک پنالتی در لحظات پایانی برای ما گرفته نشد.‏‎ ‎ پنالتی دیدار امروز بسیار مهم بود زیرا تیم من، در حال حاضر، بعد از اولین اتفاق منفی ای که برایش ‏رخ ‏بدهد، زمین می خورد. آن پنالتی، پنالتی خیلی مهمی بود و بعد از اینکه گرفته نشد، ما اعتماد به نفس ‏مان ‏را از دست دادیم."‏‎
داوران علیه چلسی سوت می زنند و بازیکنان چلسی اعتماد به نفس پایینی دارند؛ اینها دلایلی است که ‏مورینیو برای توجیه ناکامی تیمش دارد.‏ اینکه داوران علیه چلسی (یا سایر تیم های مورینیو) سوت می زنند، ادعای تازه ای نیست و او حتی در ‏شرایط بهتر از این هم داوران را از انتقاد بی نصیب نگذاشته بود.‏ اما نکته کلیدی احتمالا فاصله ای است که بین اعتماد به نفس مورینیو و اعتماد به نفس تیمش وجود دارد. ‏علی رغم نتایج ضعیف اخیر، به نظر نمی رسد اندکی از اعتماد به نفس آقای خاص کاسته شده باشد.
او ‏همچنان خود را "بهترین" می داند که از دست دادنش یک ضربه برای باشگاه خواهد بود اما این اعتماد به ‏نفس به تیم منتقل نمی شود و بازیکنانش به اندازه ای دچار بحران شده اند که گرفته نشدن یک پنالتی (البته ‏اگر ادعای آقای خاص را بپذیریم)، تمرکز تیم او را به کلی به هم می زند.‏ اگر در ابتدای فصل منتقدان نداشتن نیمکت مناسب را پاشنه آشیلی برای چلسی می دانستند اما حالا به نظر ‏می رسد حتی بازیکنان اصلی آبی ها هم در این فصل چندان قابل اطمینان نیستند.
جان تری، گری کیهیل، ‏برانیسلاو ایوانوویچ، نمانیا ماتیچ، سسک فابرگاس، ادن هازاد و دیگو کاستا نسبت به فصل قبل افت قابل ‏توجهی داشتند و این مسئله نمی تواند اتفاقی باشد.‏ افت همزمان بازیکنانی که تا چند ماه قبل بهترین های لیگ برتر بودند، بیش از آنکه به دلیل ناآمادگی ‏فیزیکی آنها باشد، احتمالا به کاسته شدن سطح اعتماد بازیکنان از مربی شان برمی گردد. ‏




او که زمانی به محافظت از بازیکنانش در برابر رسانه ها شهره بود و اجازه نمی داد اتفاقات رختکن به ‏بیرون درز پیدا کند، حالا بی محابا در رسانه ها از ستاره هایش انتقاد می کند؛ اتفاقی که به نظر می رسد ‏به شکل تندتری در رختکن هم می افتد:" وقتی من از مدافع راستم، برانیسلاو ایوانوویچ، انتقاد می کنم و ‏اولا آینا هم حضور دارد، این برای او یک ‏آموزش است‎. وقتی من از گری کیهیل انتقاد می کنم و جان تری هم که بازی نکرده، حضور دارد، متوجه ‏می شود که ‏من چه می خواهم.‏‎ ‎وقتی از ویلیان به دلیل جابجایی اش انتقاد می کنم و پدرو رودریگز که چند ‏هفته است ‏به تیم پیوسته، حضور دارد، می شنود و یاد می گیرد‎.‎‏"‏
آقای خاص از همان دیدار ابتدایی فصل مقابل سوانسی و فریادهایش بر سر اوا کارنیرو، نشان داد که دیگر ‏قرار نیست نارضایتی هایش از اعضای باشگاه را پشت درهای بسته نگه دارد و به نظر می رسد ستاره ‏های چلسی حالا دچار این نگرانی شده اند که قربانی بعدی آقای خاص خواهند بود؛ اینکه مانند جان تری ‏ناگهان به نیمکت تبعید شوند یا مانند نمانیا ماتیچ در دیدار دیشب، در ابتدای نیمه دوم به میدان بروند و 25 ‏دقیقه بعد، به نیمکت برگردند.





تنها 8 هفته از لیگ برتر سپری شده و صحبت از اخراج مورینیو کمی عجولانه است. برای بازگرداندن ‏این تیم بی روحیه به روزهای خوب، کسی بهتر از آقای خاص نخواهد بود و این را رومن آبراموویچ بهتر ‏از کسی می داند. او برای بازگرداندن مورینیو به استمفوردبریج تلاش زیادی کرد و می داند اگر این بار ‏این مربی پرتغالی را کنار بگذارد، بعید است حتی اصرارهای مارینا گرانوفسکایا (یکی از مدیران چلسی ‏و دست راست آبراموویچ که نقش زیادی در بازگشت مورینیو به چلسی داشت) هم بتواند آقای خاص را ‏برگرداند.‏
مورینیو بارها با گوشه و کنایه، اعلام کرده که به جایگاه آرسن ونگر حسادت می کند؛ مربی ای که یک ‏دهه با آرسنال به جامی نرسید اما همچنان از حمایت مدیران باشگاه برخوردار بود. این چیزی است که می ‏تواند در این شرایط دشوار، بیش از هرچیز به کمک چلسی بیاید. افزایش فشار به مورینیو، تنها اوضاع ‏چلسی پیچیده تر خواهد کرد.‏