ژنرال در دلواپس آباد (یادداشت روز)

به گزارش "ورزش سه"، استقلال را ببرد می شود همان خیانت کار مشت گره کرده آنتی حجازی.

ببازد، چهارتا و نصفی روزنامه نگار ورزشی که تعصبات رنگی را پشت دوتا و نصفی شعار روشنفکرانه و باسمه ای پنهان کرده اند نگاهی به هم می کنند و سر تکان می دهند و نتیجه می گیرند که وا داده.

پس تصمیم ها گرفته شده. ژنرال بعد از بازی ده روز آینده شرافت ندارد.

این چیز تازه ای نیست. انتظار همیشگی از امیر قلعه نویی یک انسان کامل است. او برای اینکه ثابت کند به درد تیم ملی می خورد حق باختن به کره جنوبی در پنالتی هم ندارد. باید جوری کره را دار بزند که کوروش کبیر حس وطن پرستی اش حال بیاید. اما قاعده برای مربی چون کیروش هم متفاوت است.

برای اینکه ثابت کند مربی بین المللی است کافی نیست به چهار تیم آسیا برسد یا سپاهان را در آستانه قهرمانی آسیا قرار دهد و با شیطنت رییس هیات مدیره وقت کنار برود تا همه چیز دود شود. باید قهرمان آسیا شود، بعد برود جام باشگاه های جهان، سپس بارسا یا مادرید را ببرد تا ثابت کند مربی بین المللی است و موفقیت های او ربطی به مافیای داخلی ندارد. اما مربیانی مثل وینگادا، برانکو یا دنیزلی اگر باخت های سه تایی، چهارتای و پنج تایی هم در آسیا بدهند مشکل از خودشان نیست.

ولی این مسوولیت کشی از قلعه هیچگاه باعث نشده تا کم بیاورد. وقتی همه 2-5-3 اش را در استقلال قهرمان لیگ با هشتاد گل زده مسخره می کردند به سپاهان رفت و 2-4-4 لوزی بازی کرد و بهترین کیفیت تاریخ لیگ برتر را ساخت که ته مانده اش همین پارسال قهرمان لیگ شد.

حالا در تراکتور هم برای اینکه ثابت کند تمام نشده بی خیال کادر فنی رفاقتی مثل بوستانی و همدانی و عالمی شد و تیم تازه ای ساخت. تیمی که الهلال را مچاله کند و به اندازه تمام حضورهای قبلی آسیایی امتیاز بگیرد.

منتها ته این مسوولیت کشی از آدم ها برای انسان کامل بودن و ساختن آرمانشهر، کره شمالی است و کوبا و دلواپس آباد. با این حرف ها بیشتر از اینکه دیگران را چکش بزنیم و صاف کنیم، خودمان کج می شویم.