سیتی، تیمی که لیاقت حضور در فینال را نداشت

به گزارش "ورزش سه"، در حالی که بازی رفت با تساوی بدون گل به پایان رسید، تکلیف بازی برگشت با گل به خودی فرناندو در دقیقه 20 مشخص شد. این گل به خودی با اتفاقی که ممکن بود برای سیتی در جریان بازی بیفتد خیلی فاصله داشت.
رئال در جریان بازی در بهترین فرمش نبود ولی هنوز خیلی بهتر از سیتی بی روح بود. در طول دو فصل اخیر، تیم پیگرینی از این نمایش‌های بی‌مزه به اجرا گذاشته بود ولی همیشه اینطور فرض می‌شد که از او چنین چیزی خواسته شده است. با این حال چنین بهانه و توضیحی برای بازی دیشب و نیمه نهایی چمپیونزلیگ قابل قبول نیست.
سیتی 60 سال صبر کرده تا به نیمه نهایی چمپیونزلیگ برسد، البته انگار که در 4 فصل اخیر غیبت آنها محسوس بود ولی با وجود رسیدن به این مرحله، به نظر نمی‌رسید که آنها شور و ‌انگیزه ای داشته باشند. توضیح عملکرد بسیار ضعیف آنها کار سختی است.

هیچ شجاعتی، هیچ رویاپردازی، هیچ تحرکی و هیچ زندگی در این بازی نبود. در مواقعی مادریدی ها خیلی راحت با قدم زدن از بین بازیکنان سیتی رد می‌شدند، مخصوصا در فاصله بین کلیشی و مانگالا که پس از دقیقه 9 به جای کمپانی به میدان آمد. کاپیتان سیتی که بازی روز یکشنبه را استراحت کرده بود که در این بازی آماده باشد،‌ در دقیقه 8 مصدوم شد و تعویض شد تا سی و سومین مصدومیتش در این باشگاه از زمان پیوستنش در سال 2008 به ثبت برسد
وقتی سیتی پا به توپ می‌شد،‌ هیچ عجله ای برای حرکت در آنها نبود، هیچ التزامی در خود نمی‌دیدند. سرجیو آگوئرو کاملا محو شده بود. خسوس ناواس مانند نابیناها می‌دوید. کوین دی‌بروین در جریان بازی نبود.با ادامه جریان بازی مشخص می‌شد که  تصمیم پیگرینی برای فیکس کردن یحیی توره چقدر اشتباه بوده است. نیکولاس اوتامندی خیلی کند کار کرد و کار سیتی برای آفساید گیری را سخت کرده بود.
در اوایل بازی به نظر سیتی نسبتا راحت بود ولی مصدومیت کمپانی ریتم آنها را به هم ریخت و گل زدن رئال در دقیقه 20 معادلات را عوض کرد. برای سیتی دریافت چنین گلی خیلی سخت و  نا امید کننده بود.  لوکا مودریچ دنی کارواخال را پشت دی بروین پیدا کرد و مدافع اسپانیایی با یک پاس خوب پشت کلیشی،‌بیل را پا به توپ کرد که ضربه ستاره ولزی با برخورد به فرناندو وارد گل شد.

اتفاقات عجیب و غریب پس از آن رخ داد. در حالی که سیتی یک گل بد خورده بود و انتظار می‌رفت واکنشی سریع نشان داده شود،‌ ولی جنگی سرد و بی روح شکل گرفت. اینطور حس می‌شد که سیتی برای شکستی با این اختلاف گل بسیار ناراحت باشد. غیبت نظریه برایان کلاف یعنی "شجاعت ذهنی" در تک تک بازیکنان سیتی به وضوح دیده می‌شد. کسی در زمین نبود که بخواهد به فینال برسد.
سیتی هیچگاه با چاشنی خشونت حریف را پرس نکرد و این را می‌توان با مقایسه با بازی سیتی با دیناموکیف و پاری سن ژرمن نیز دریافت. در جریان همین بازی نیز به جز چند صحنه که رونالدو پا به توپ شد و گلی که توسط راموس به ثمر رسید و به درستی آفساید اعلام شد، مادرید هم خیلی فشاری به دروازه سیتی نیاورد. احتمالا میزبان حس کرد که همه چیز تحت کنترلش است.
ایسکو، مودریچ و تونی کروس در میانه میدان کنترل بازی را در اختیار داشتند و توپ‌ها را به راحتی از بین یحیی توره و فرناندینیو به گردش در می‌آوردند. تنها لحظه ای که به نظر می‌رسید سیتی می‌تواند برای رئال خطرساز شود،‌ در اواخر نیمه اول بود که کوین دی‌بروین پا به توپ شد و توپ را از کارواخال رد کرد و به فرناندینیو رساند و شوت زیبای هافبک برزیلی به تیر دروازه رئال خورد.

تمام طول ادامه بازی متعلق به مادرید بود. هارت یک تک به تک عالی از مودریچ گرفت و ضربه چیپ بیل نیز آفساید اعلام شد. سپس هارت دو موقعیت خوب از رونالدویی گرفت که انگار با آمادگی هنوز فاصله دارد. در پایان او کمی خوش شانس هم بود که ضربه هد زیبای بیل به تیر دروازه برخورد کرد. این فکر که ممکن است رئال به خاطر تعلل در گلزنی جریمه شود، در دقایق پایانی کم کم غالب می‌شد.
در حالی که 7 دقیقه به پایان باقی مانده بود،‌لوکاس وازکز تکل بسیار خشنی روی رحیم استرلینگ رفت که خوش شانس بود با یک کارت زرد جریمه شده و اخراج نمی‌شود. از سمت چپ و یک ضربه کاشته، انتظار می‌رفت سیتی موقعیت خوبی داشته باشد که گلزنی کند ولی دی بروین با خودخواهی آن را مستقیما به سمت دروازه زد که از کنار به تور دروازه ناواس برخورد کرد. دو دقیقه به پایان باقی مانده بود که آگوئرو یک شوت عالی به سمت دروازه رئال زد که با فاصله کمی از بالای دروازه به بیرون رفت.
ولی به نظر سیتی خیلی دورتر از این بود که بخواهد با قانون گل زده در خانه حریف، به فینال صعود کند. رئال در این فصل از چمپیونزلیگ در برنابئو گلی دریافت نکرده ولی مشکلاتی در خط دفاعی اش دارد. سیتی حتی تلاش هم نکرد که این مشکلات را پیدا کند و از آنجا به حریف ضربه بزند و تنها تماشاگر پاس‌کاری های عالی رئال در جریان بازی و در طول زمین بود.

جاناتان ویلسون

ترجمه: روزبه مهری