از کابوس سقوط تا قهرمانی!‏

به گزارش "ورزش سه"، رنگ آبی پیراهن لستر و استقلال خوزستان، احتمالا مهمترین عاملی است که در ‏نگاه اول این دو قهرمانی را شبیه هم نشان می دهد اما شباهت های آنها چیزی بیشتر از تنها رنگ پیراهن ‏است.‏

اگر پیش بینی بنگاه های شرط بندی انگلیسی، از شانس 1 به 5000 لسترسیتی حکایت می کرد، شانس ‏استقلال خوزستان هم برای قهرمانی در این فصل در لیگ برتر ایران چیزی نزدیک به همین بود.‏

مانند لسترسیتی که تنها به لطف چند پیروزی پیاپی در انتهای فصل گذشته، توانسته بود در لیگ برتر ‏بماند، استقلال خوزستان هم با چنگ و دندان از سقوط فرار کرده بود. لستر تا 5 هفته پایانی فصل قبل در ‏رتبه آخر جدول قرار داشت و سقوطش قطعی به نظر می رسید اما با شکست دادن برنلی، نیوکاسل، ‏ساوتهمپتون و کوئینزپارک رنجرز، در لیگ برتر انگلیس ماندند.‏

استقلال خوزستان هم تقریبا با همین دشواری توانست در لیگ برتر بماند. آنها که در رتبه چهاردهم قرار ‏گرفته بودند، با برتری مقابل مس کرمان در مجموع دو دیدار، در لیگ ماندند.

‏
شباهت دیگر دو تیم، بازیکنان ارزان قیمت شان است که در ابتدای فصل کمتر کسی روی آنها به عنوان ‏ستاره حساب می کرد. اگر لسترسیتی با بازیکنانی مانند جیمی واردی، ریاض محرز، دنیل درینک واتر و ‏انگولو کانته توانسته حریفان را شگفت زده کند، حسن بیت سعید، رحیم زهیوی، میثم دورقی، مهدی زبیدی ‏و ...، هم بازیکنانی نبودند که کسی در ابتدای فصل، انتظار قهرمانی از آنها داشته باشد. اما هرچه هفته ‏های بیشتری از فصل سپری شد، این نام ها بیشتر بر سر زبان ها افتاد و همه مدعی بودن آنها را جدی ‏گرفتند.‏

هرچند حتی تا هفته های پایانی هم بسیاری انتظار داشتند که آنها دچار افت شوند اما نه شکست لسترسیتی ‏مقابل آرسنال و نه باخت استقلال خوزستان در دربی اهواز مقابل فولاد، آنها را از مسیر قهرمانی دور ‏نکرد و این از یکی دیگر از نقاط اشتراک دو تیم بود که توانستند به خوبی فشار ذهنی قرار داشتن در ‏کورس قهرمانی را تحمل کنند.‏

همانطور که شاگردان رانیری بی توجه به نتایج سایر رقبا، تا فتح جام پیش رفتند، پسران ویسی هم اجازه ‏ندادند گمانه زنی ها در مورد احتمال بیشتر قهرمانی رقبای تهرانی، تمرکزشان را به هم بزند.‏

شاید تنها تفاوت لسترسیتی و استقلال خوزستان، سن و سال مربیان آنها باشد. در یک طرف کلودیو رانیری ‏‏64 ساله و در سمت دیگر عبدالله ویسی 45 ساله اما آنها هم بی شباهت به هم نیستند. اگر رانیری سال ها ‏در باشگاه های مختلف ناکام ماند و هیچ گاه نتوانست توانایی هایش را ثابت کند، ویسی هم در فوتبال ایران ‏به اندازه ای که می خواست، قدر ندید.‏

حتی بعد از شروع خوبش در مربیگری، عده ای جدی اش نگرفتند و او را به "شو آف" متهم کردند. اما ‏ویسی و رانیری سرانجام به آنچه می خواستند، رسیدند؛ جشن قهرمانی با جامی که کسی انتظارش را ‏نداشت.‏