کد خبر : 1328907 | 08 خرداد 1395 ساعت 10:24 | 13.5K بازدید | 0 دیدگاه

درباره حذف دوباره تیم های ایرانی از آسیا

راه شمال به جنوب نمی‌رسد

با حذف تراکتورسازی و ذوب آهن اصفهان از لیگ قهرمانان آسیای سال 2016، ناکامی نمایندگان فوتبال کشورمان در این رقابت ها بار دیگر تکرار شد.

راه شمال به جنوب نمی‌رسد

به گزارش "ورزش سه"،  از آنجا که این ناکامی، اتفاق جدیدی هم نیست، نمی شود از روی عادت، ایراد را متوجه شخص خاصی دانست و قِسِر در رفت که در این مورد به خصوص، همه عوامل (حتی غیر فوتبالی) دخیل هستند. از بازیکنان دستپاچه درون زمین گرفته که معلوم نیست کِی می خواهند رفتار حرفه ای را درون زمین پیاده کنند تا مربیان و باشگاه های بی برنامه و ...


این ناکامی تکراری ملال آور که زوایا و ارکان مقصر گسترده ای دارد به این زودی ها هم قابل رفع نیست و اگر در فصول آتی، تیمی از کشورمان به موفقیت در عرصه باشگاهی در آسیا رسید (حتی راهیابی به فینال جام باشگاه ها!) هیچ چیزی جز اتفاق، این شگفتی را توجیه نمی کند. پس باید برای حل این معضل بزرگ فوتبال کشورمان که کمترین ضررش تخریب چهره بین المللی فوتبال و بازیکنان فوتبال کشورمان است، نگاهی عمیق و برنامه ای بلند مدت داشت. دو قید مهم اما نایاب در مدیریت فوتبال کشور که تاکنون یا اصلاً مورد توجه قرار نگرفته است و یا به خاطر تنهایی مدیران کاربلد در امر اجرا، راه به جایی نبرده است.


البته جای تعجب هم نیست و اصلاً شاید بتوان به آنهایی که با این ناکامی ها کنار آمده اند و پس از چنین شکست هایی، با چشمانی بسته سر راحت روی بالش  بی تفاوتی می گذارند حق داد وقتی برای تکمیل ورزشگاه نصف جهان، همه نصف عمر می شویم و انگار نه انگار! برعکس فاجعه ی سریع اقدام، از بین بردن تیم هایی که توان انجام کارهای بزرگ را دارند.


این خرابکاری نابخشودنی که تیم های قدرتمند و باسابقه را به جای حمایت، نابود کرده و بی هیچ منطقی در آینده از آنها قهرمانی هم می خواهند کاری است که دقیقاً باید متفاوت انجام شود. یعنی اگر تیمی که از پیش، ظرفیت های مهم و تاثیرگذاری چون تماشاگر، نیروی فنی کارآمد، تجربه حضور در رقابت ها، استعداد موفقیت و ... را در خود دارد باید به کمک هر وسیله ای، حتی با حمایت های رسانه ای گسترده از آن غول ساخت تا این گونه رقبا را از لحاظ روانی به هم ریخت. اما اینجا رفتاری که با پاس تهران قهرمان آسیا، سپاهان باتجربه و پرقدرت شانس قهرمانی رقابت ها، نفت تهران شگفتی ساز و حتی همین تراکتور بدشانس (که سرنوشتش حتی برای فصل پیش رو هم روشن نیست) می شود، درست برخلاف رویه ای است که به موفقیت در رقابت های آسیایی می انجامد و ناگفته پیداست که حرکت به سمت شمال، هیچ وقت به جنوب ختم نمی شود!


برنامه ریزی، دیگر عامل مهم ناکامی های سریالی فوتبال باشگاهی کشورمان در آسیاست. در این مورد تنها سازمان لیگ مقصر نیست، هرچند برگزاری رقابت های مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان در روزهایی که لیگ به اتمام رسیده است، قطعاً از لحاظ ذهنی بازیکنان عموماً آزاد تیم ها (به خاطر قراردادهای کوتاه مدت) را به پائین ترین سطح ممکن می رساند، چرا که آنها خواسته و ناخواسته مشغله ذهنی تعیین تیم آینده شان را خواهند داشت. حال آنکه در پایان فصل هر بازیکنی حق دارد به آینده شغلی و حرفه ای اش بیاندیشد و جای گلایه نیست.


در مورد برنامه ریزی رقابت ها، حالا که زورمان به AFC نمی رسد و قدرت چانه زنیمان هم در حد برگزاری بازی با تیم های عربستانی در کشور سوم است، باید خودمان دست به کار شویم و با دوراندیشی و عقد قراردادهای بلند مدت چند ساله، بازیکنان و کادر فنی را از بلاتکلیفی ذهنی و اندیشه دنبال تیم جدید گشتن درآوریم تا اینگونه بتوان انگیزه آنها را هم برای درخشش و رسیدن به جمع 8 تیم آسیا، بیشتر کرد.


دوری از حاشیه های بی مورد، دیگر نکته ای است که برای موفقیت در آسیا می بایست رعایت شود. نفرت از برخی کشورها چیزی به فوتبال ما اضافه نکرده و نمی کند. در واقع فوتبال از سیاست جداست، حتی اگر عربستانی ها با سیاسی کاری بتوانند میزبانی را از ما بگیرند (که آنها خود زودتر در این بازی فرسایشی آسیب دیدند و حالا هیچ تیمی در ادامه رقابت ها ندارند.) و به جای این باید نکات مثبت باشگاه داری کشورهای حاشیه خلیج فارس را آموخت و به این باور رسید که اگر تقویم AFC به سود تیم های شرق آسیا نبود، از 6 قهرمانی 7 فصل اخیر لیگ قهرمانان آسیا، بیش از یک جام به نمایندگان ولخرج عربی می رسید. با یافتن چنین دغدغه های مشترکی حداقل شاید بتوان برنامه ریزی مسابقات را به نفع کشورهای غرب آسیا تغییر داد، یا لااقل این منفعت را چرخشی و یک فصل در میان کرد و جلوی یکه تازی چشم بادامی ها را گرفت.

 

هرچند معقولانه نیست همه این موارد به زودی مرتفع گردد، اما تعداد ناکامی تیم های ایرانی در رقابت های لیگ قهرمانان آسیا به مرز هشدار رسیده و اگر قرار نیست به این زودی ها تغییری در وضعیت و البته بهبود باشگاه داری در فوتبال کشور اتفاق بیافتد پس بهتر است دست و پای بی فایده نزد و توقع بیجا هم نداشت.

دیدگاه‌ها