یادداشت قیچیساز در راه بازگشت از اورست
عظیم قیچیساز در راه بازگشت از اورست است و شب گذشته به شهر کاتماندو رسید.
به گزارش "ورزش سه" به نقل از ایسنا، عظیم قیچیساز بعد از 45 روز اکسپدیشن صعود "اورست"، در سه روز گذشته با سایر همراهان خود کمپ اصلی اورست را ترک کرده و راهی مناطق پایین دست شدهاست.
صعود به بلندترین قله جهان (اورست) آنهم بدون کپسول اکسیژن کار سختی است که قیچی ساز توانسته است آن را انجام دهد. گردنهی جنوبی اورست جای عجیبی است که قیچیساز تجربه پنج شب ماندن در ارتفاع ۷۹۵۰ متری را بدون کپسول اکسیژن مکمل، (دو شب در سال 84 و سه شب در همین صعود) داشته است. او بعد از صعود از گردنه جنوبی اورست "South Col"نوشت:
در این ارتفاع واقعاً میشه مرز « میان مرگ وزندگی» را به وضوح لمس کرد، هرکسی را که خارج از چادرش میبینی «منگ و تلوتلو خوران به دنبال زندگی ست». بیرون از چادر اکثر شرپاها اکسیژن بر دهن هستند. یا به دنبال کپسول اکسیژن مشتریهاشون یا فیکس کردن چادر و یا کاری که« زندگی» رو ضمانت کنه!! همانند این است که بر روی کره خاکی دیگری پا نهادهای و هیچکس را نمیشناسی، چون سروصورت همه پوشانده شده تا بتوانند نفس بکشند و به خواستههایشان برسند. شرپاها نقش خیلی مهمی در رسیدن به هدف دارند و بدون هیچ ادعایی منتظر هستند. حتی به منی که هیچ تعهدی ندارند از هیچ کمکی دریغ نمیکنند.
از تأثیرات کمبود اکسیژن در ارتفاع ۸۰۰۰ متر بر مغز این است که در چادر تنها نشستهای و تصمیم بر کاری داری... مثلاً آبکردن برف، ولی نمیدانی چرا حدوداً یک ساعت هست که نمیتوانی تصمیمت را عملی کنی! تصمیم گرفتهای ولی مغز دستور انجام کار را فراموش کرده است به عضلات بدهد! حال در این گیر و دار، از این مغزی که دستور برف آبکردن را نمیتواند بدهد، چگونه میشود انتظار داشت که به عضلات خسته از چندین روز فعالیت دستور بدهد ۱۲ساعت برای صعود به اورست از گردنه جنوبی، آنهم بدون اکسیژن راه برود؟! ولی مسائلی هستند که باعث می شوند بر همه اینها غلبه کنی و به خواستهات جامه عمل بپوشانی...
تقدیم به تمام هموطنان عزیز
چو ایران نباشد تن من مباد.... زنده باد ایران...
عظیم قیچی ساز