در ستایش توتی؛ آخرین گلادیاتور رم

به گزارش "ورزش سه"،  پسری که در 27 سپتامبر 1976 در پایتخت ایتالیا متولد شد، حالا نام خود را به قلب همه فوتبالدوستان ایتالیا و شاید جهان، الصاق کرده است. فرانچسکو از 8 سالگی به عضویت باشگاه رم درآمد و از همان ابتدا هم مشخص بود تفاوتی طعنه آمیز در شکل بازی توتی و البته احساسات او با همسالانش وجود دارد. از همان سال ها نیز القاب زیادی بین همبازیان توتی برای او انتخاب شد، " پسر طلایی" یا " کودک بزرگ ". القابی که البته شاید از آن زمان تا همیشه با نام فرانچسکو گره خورده باشد.

بدون شک، متولد شدن در شهر رم و رشد کردن در چنین فضایی، نقش بسیار عمده ای در رقم زدن آینده "دون فرانچسکو" داشت. همانطور که در 13 سالگی، زمانیکه که زنگ خانه توتی به صدا در آمد و نماینده باشگاه میلان با پاکتی پر از پول برای استخدام وی آمد، مادر فرانچسکو اولین کسی بود که با مهاجرت او مخالفت کرد. در فرهنگ مدرن پایتخت ایتالیا، توتی نه تنها به علت قدرت اعجاب انگیز فنی، بلکه به علت فراموش نکردن گویش و رفتار سنتی، تبدیل به اسطوره ای قابل احترام حتی برای هواداران لاتزیو شد. حتی لطیفه های بسیاری با ترجیع بند " گویش توتی " در سرتاسر ایتالیا ساخته شد که نشان دهنده رخنه افکار سنتی، حتی در قلب مدرنیته اروپا در هزاره سوم است.

اگر سال ها پیش، گلادیاتورهای رومی و جنگجویان اساطیری این شهر را به عنوان نماد تمدن کهن ایتالیا می شناختیم، بدون شک امروز نام فرانچسکو توتی بیش از نماد اساطیری دیگری به عنوان مظهر شهر رم در ایتالیا و سرتاسر جهان شنیده می شود. محبوبیت او در این شهر و تاثیرگذاری در فرهنگ مردم در این حجم ، شاید برای یک ورزشکار در طول تاریخ بی سابقه باشد.

برای درک شکوه و ظرافت توتی، باید کمی با فرهنگ و هنر بی بدیل سرزمین چکمه هم آشنا بود که اگر آشنا باشیم، خواهیم دانست که هیچ کدام از فرزندان این سرزمین، نتوانستند همانند توتی، جادوی آثار نقاشی دوره رنسانس ایتالیا را در ضربه پنالتی چیپ در نیمه نهایی یورو 2000 برابر هلند تجلی بخشند. شاید تنها با فرانچسکو، رم توانست سال های سال فرهنگ بی نظیر و روستامابانه خود را در زمین فوتبال به نمایش بگذارد.

حالا دیگر شاید تاجگذاری توتی به عنوان پادشاه شهر رم، حتی برای طرفداران لاتزیو هم توهین محسوب نشود. محبوبیت او در جای جای پایتخت رخنه کرده است و دوست  و دشمن، فرانچسکو را پادشاه روم می نامند. محبوبیت توتی در ایتالیا به حدی است که حتی وقتی جملات بسیار تند او در رابطه با انتقال ایگواین به یوونتوس و عدم دلبستگی بازیکنان نسل جدید به پیراهن در رسانه های ایتالیا دست به دست می چرخد، حتی کاپیتان بوفون هم در مقام پاسخگویی بر نمی آید و انگار جملات توتی، حجتی بر تمامی فوتبالدوستان آتزوری است.

زمانی که فرانچسکو موفق به زدن سیصدمین گل خود با پیراهن جالوروسی شد، الکس دلپیرو، همبازی دوران کودکی و فاتح جام جهانی 2006 در کنار توتی، در نامه ای سراسر احساسی، توتی را پادشاه فوتبال خطاب کرد و از روزهای شیرین فتح برلین، در روزهای غرق شدن ابهت فوتبال ایتالیا در فساد کالچوپولی پرده برداشت و عنوان کرد که علیرغم تلاش پاپاراتزی ها برای ایجاد تنش بین الکس و فرانچسکو، رابطه دوستانه آنها هرگز رنگ و بوی حسادت نگرفت.

پایان دوران ملی توتی با قهرمانی در جام جهانی 2006 که او بدون شک به عنوان رهبر خط میانی، نقشی بی بدیل در ایفای آن داشت، آخرین سکانس ها از نقش آفرینی وی با لباس لاجوردی بود و بعد از آن، دوستداران او تنها باید در لباس رم به انتظار دیدن نام شماره 10 می نشستند.

تلاش های مذبوحانه لوچیانو اسپالتی در سال های اخیر برای به پایین کشیدن قدرت توتی روی سکوهای استادیو المپیکو، هرگز نتیجه نداد و دون فرانچسکو، حتی علیرغم عدم توانایی در تکرار جادوی گذشته خود، با زدن هر ضربه به توپ هم برای فوتبالی ها دلبری می کند. هنوز هم با حک شدن شماره توتی در تابلوی تعویض کنار زمین، همه رمی ها تمام چشم و گوش خود را معطوف به ساق های توتی می کنند تا آخرین جرعه از رقص فوتبال او در زمین را با دل سیر تماشا کنند.

حالا دیگر با 40 ساله شدن توتی، متعصب ترین هواداران رم نیز به کابوس خداحافظی دومین گلزن تاریخ سری آ فکر می کنند و سعی می کنند عکسی از آخرین هنرنمایی های دون فرانچسکو در خاطرات خود ثبت کنند تا همانند پدرانشان که روزی از جادوی " روبرتو فالکائو " و " جیاکومو لوسی " با پیراهن قرمز رم سخن به میان می آورند، برای فرزندانشان با خاطرات جادوگری شماره 10، خاطره بازی کنند.

برای اثبات جادوی توتی، همان بس که فلورنتینو پرز چند سال قبل اعتراف کرد که با قدرت پول، خیلی از بازیکنان را به برنابئو کشانده است اما برای توتی، چیزی فراتر از مسائل مالی، عامل بازدارنده جدایی از شهر رم بوده است. برای بازیکنانی مثل توتی، جدایی از تیمشان به معنای جدایی از فرزند است.

روحیه بعضا تندخوی توتی در سال های اخیر نیز نتوانسته مانعی برای رسوخ نام او به قلب های فوتبالدوستان شود. شاید حتی زمانیکه پارسال پاول ندود در مصاحبه ای طعنه آمیز، توتی را بازیکنی بدون جام توصیف کرد که مزه قهرمانی را نچشیده است، نمی دانست که با این مصاحبه هم به محبوب تر شدن فرانچسکو کمک خواهد کرد.

تنها بازمانده از رم رویایی سال 2001 که با جادوی کاپلو به صدر فوتبال ایتالیا تکیه زد، بدون شک آخرین روزهای هنرنمایی در مستطیل سبز را سپری خواهد کرد و همانند قهرمان همه قصه ها، روزی سرافرازانه پای به سرزمین دیگری خواهد گذاشت. کسی که روبرتو باجیو، ستاره نوستالژیک ایتالیا، او را آخرین شماره 10 واقعی آسمان فوتبال قلمداد کرد.

شاید توتی اولین کسی باشد که مفهوم باشگاه را در فوتبال کمی تغییر داد. آری، توتی بدون رم هم توتی خواهد ماند اما برای ما، رم بدون توتی دیگر معنا نخواهد داشت. دیروز توتی موفق شد با زدن دویست و پنجاهمین گل خود در سری آ، دومین گلزن برتر تمامی ادوار لقب بگیرد. اما اگر حتی او نتواند رکورد 274 گل پیولا را فتح کند، فاتح ابدی آسمان ابری این سال های فوتبال آتزوری و تمام جهان خواهد بود.

منبع: فوتبال ایتالیا

مترجم: آریا فاطمی مقدم