عاشورزاده: دلم از مردم ایران هم شکست

به گزارش "ورزش سه"، فرزان عاشورزاده، یکی از جوان‌ترین اعضای کاروان ایران در بازیهای المپیک 2016 بود. تکواندوکاری که به واسطه سالها آقایی در وزن اول تکواندو، اصلی‌ترین و جدی‌ترین گزینه ایران برای کسب مدال بود اما در اتفاقی نادر و البته شگفت‌انگیز در کسری از صدم ثانیه برد را با باخت مقابل نماینده مراکش عوض کرد و با چشمانی بهت زده با بازیهای المپیک ریو 2016 وداع کرد. حرفهای کوتاه فرزان با رسانه های مختلف در چند روز بعد از باخت او گهگاهی قابل مشاهده بود اما او به یکباره روزه سکوت گرفت و حالا پس از گذشت 180 روز سونامی تکواندوی جهان با دلی پر به گفت و گو با ورزش سه نشست و از روزهایی که بعد از المپیک به او گذشت صحبت کرد. فرزان که حالا از روزهای خوش پیش روی تکواندو شاد است، از اهدافش می‌گوید اما دل شکستگی او از برخی هنوز هم باعث بغض عاشورزاده می‌شود.

* بالاخره فرزان عاشورزاده می‌خواهد در خصوص بازیهای المپیک صحبت کند؟
- حالا که تصمیم به مصاحبه گرفتم اما هنوز هم برای بازگویی حقایق مردد هستم!

* اصلا چرا تو و دو تکواندوکار دیگر ایران سکوت را ترجیح دادید؟
- بعد از بازیهای المپیک همه درباره ما و نتایج صحبت کردند اما منتقدین و حتی تحلیل گران ورزش هیچ اطلاعی از حس و حال ما نداشتند. همه به دنبال رسیدن به مقاصد شخصی خودشان بودند و کسی به دنبال شنیدن حقیقت نبود. به هرحال من در بازیهای المپیک باختم و مسئولیت آن را می پذیرم، من شکست خوردم، آنهم به ضعیف ترین تکواندوکار وزن 58- کیلوگرم. اما در آن مقطع هرچه می خواستم دلیل باختم را بگویم کسی آن را درک نمی کرد و برای همین با خودم تصمیم گرفتم، سکوت کنم. بعد از بازگشت، چند روز بعد در جلسه ای با پولادگر درباره دلایل باخت حرف زدیم اما در آنجا هم نتوانستم اصل مطلب را بگویم. اتفاقات ریو و حوادث آن شاید تا سالها روی دل من بماند، اما درس بزرگی شد و باید از آن برای مسابقات پیش رو استفاده کنم.

* بعد از گذشت 6 ماه تو هنوز هم با بغض از المپیک ریو حرف میزنی!
- باور کنید حق من این نبود! من پذیرفتم که در المپیک باختم اما همان موقع با سیلی از ناسزا روبرو شدم. در اینستاگرام انقدر به خودم و خانواده‌ام حرف زده بودند که حتی نمی دانستم باید چه کار کنم. چه چیزی برای یک ورزشکار سخت تر از آن است که در المپیک ببازد؟ آن همه تلاش، آنهمه تمرین، ثمره اش در کسری از ثانیه از بین رفت. کمرم شکست اما مردم کشورم هم دلم را شکستند. من همان کسی بودم که تا 24 ساعت قبل شانس اصلی کسب مدال بودم اما به یکباره با یک حادثه، برخوردها 180 درجه متفاوت شد! انگار نه انگار که من روزی قهرمان جهان، بازیهای آسیایی و آسیا بودم و به مدت 3 سال نفر اول رنکینگ بودم. حالا امروز دیگر نه به تشویق های یک شبه دلخوش می کنم و نه از انتقادها ناراحت می شوم. این شکست برای من درس بزرگی بود تا برای آینده ورزشی ام بیشتر تلاش و تمرین کنم و ان شاء الله که در سال 2017 افتخاراتم را تکرار کنم.

* اما قبول کن تاوان بزرگی دادید!
- من که منکر آن نیستم. بزرگترین رویداد زندگی من از دست رفت. ما می توانستیم رویایی ترین تیم تاریخ تکواندو باشیم. اما 3 نفرمان دست خالی برگشتیم و حتی به رپه شارژ هم نرسیدیم که لااقل برای مدال برنز بجنگیم. هنوز که هنوز است روی بیرون رفتن ندارم ... در بیرون، در استخر، هنگام خرید... هرکس من را می بینید می گوید فقط چند ثانیه... تا عمر دارم قدر تک تک لحظات را می دانم.

* و بعد حواشی وحشتناکی که گریبان تکواندو را گرفت. از درخواست برای برکناری رییس فدراسیون تکواندو تا شایعه درگیری فیزیکی شما و کادرفنی تیم ملی!
- هرجا نتیجه ضعیف باشد، همه منتقد می شوند. ما هم بد کار کردیم و بد نتیجه گرفتیم. در ریو اختلاف بود که البته این به قبل از اعزام ما برمی گردد اما بی حرمتی در کار نبود. اختلاف همیشه بوده و عادی است اما به هرحال دود این اختلافات بیرون و داخل تکواندو به چشم همه رفت! تیمی که همه دنیا از آن حساب می بردند، در المپیک حرفی برای گفتن نداشت.

* انتقادی که به شما وارد بود، این بود که بازیکنان ما بعد از شکست عین خیالشان هم نبوده است!
- چند نفر حال و هوای فرزان را درک می کنند؟! چه می دانند در ریو و بعد از ریو به ما چه گذشت! حرفها را می شنیدم اما از ما انتظار داشتند که حتی نفس هم نکشیم! فقط از خدا خواستم آنهایی که ما را قضاوت کردند، هیچ وقت در شرایطی مثل شرایط ما قرار نگیرند. در آن لحظه من نابود شدم. واقعا حتی ذهنم هم کار نمی کرد. بعد یک سری اینطور ناجوانمردانه ما را هدف قرار داده بودند.

* چرا اینطور شد، آماده نبودید؟
- مشکلات زیاد است. به هرحال میدان المپیک، میدان بزرگی است. باید ذهن، جسم، روح، روان و فکرت در حد المپیک باشد. از نوک انگشت تا موی سر باید برای المپیک و حضور در این آوردگاه آماده باشد. که ما اینطور نبودیم! چه بگویم غیر از این؟ با خودم می گویم ما با همین کادر بیش از دو سال تمام عناوین را گرفتیم، چرا؟ چرا باید در المپیک اینطور شود؟ به هرحال گذشته، گذشته است!

* اما تکواندوی ایران زمین خورده است. شما در گرندپری و جام جهانی باکو هم ناکام بودید!
- بعد از حواشی، فدراسیون تصمیم به ادامه همکاری با همین کادر گرفت و ما با مقانلو 6 هفته تمرین کردیم و بعد به باکو اعزام شدیم. در گرندپری خوب نبودیم. بازیکنانمان باختند و مصدوم شدند و فقط سجاد مردانی طلا گرفت. در جام جهانی هم عملکردمان خنده دار بود. باید بگویم فاجعه ترین تیم ایران بودیم! مقانلو تمام استراتژی بازی را می گفت اما بچه ها گوش نمی دادند. در تایم اول به خاطر اشتباه دو نفر، بازی از دستمان در می آمد و یکهو اختلاف به 20 امتیاز می رسید، هم روحیه را باخته بودیم و هم توانایی جبران نداشتیم! 

* اما بیژن مقانلو همان مربی ای بود که همراه با شما آنهمه افتخارات بدست آورد.
- در حق مقانلو اجحاف شد! من باید از ایشان تشکر کنم. مقانلو 3 سال برای تکواندوی ایران زحمت کشید و در همه جا موفق بود غیر از المپیک... برایش آرزوی موفقیت دارم. کسی نمی تواند خوبی ها و تلاش های او را فراموش کند. او زحمات زیادی را برای فرزان و امثال فرزان عاشورزاده کشید.

* حالا هم که مهدی بی باک سرمربی تیم ملی شد!
- برای یک بازیکن زمان تغییر کادرفنی بسیار سخت و حساس است. اینکه قرار است با چه مربی کار کند. بعد از بازیهای المپیک من اصلا اخبار را دنبال نمی کردم اما برای انتخاب سرمربی هرروز سایت ها را چک می کردم. انتظاری نداشتم که مثلا فلان مربی روی کار بیاید برای فرزان عاشورزاده نباید انتخابی بگذارد اما خب باید قبول کرد که کادرفنی و تفکرات برروی بازیکن تاثیر دارد. من نگران آینده ورزشی خودم بودم. تمام گزینه های انتخابی ارزشمند و فنی بودند اما باید بگویم مهدی بی باک بهترین گزینه برای هدایت تیم ملی در مسابقات جهانی بود. مطمئنم همانند بیژن مقانلو که چشمش را به روی همه چیز می بست و ملاک برایش انتخابی تیم ملی بود، بازهم چنین خواهد بود و من باید بازهم تلاش کنم تا بتوانم در انتخابی ها برنده باشم. همه تکواندو می دانند مهدی بی باک ورزشکار مورد علاقه من بوده است اما واقع بینانه باید بگویم که حق و جایگاه او سرمربی تیم ملی تکواندو بود که به آن رسید. فعلا که خداوند این روزها خبرهای خوشی را برای ما می فرستد. این روزها از ته دل خوشحالم. البته اگر کسی دیگر هم سرمربی می شد وظیفه من بعنوان یک بازیکن خدمت به تیم ملی بود و همین تلاش و تمرین را انجام می دادم.

* بعد از اتفاقات المپیک کمرنگ شدی! تا جایی که حتی در لیگ برتر هم حضور نداشتی!
- عدم حضور در لیگ به شرایط بد روحی و روانی ام هم بر می گشت اما شرایط هم برای حضور مهیا نیست. چند سال است لیگ تکواندو پویایی ندارد و هیچ اتفاق مثبتی نمی افتد. زمان بازیگری مهدی بی باک و بهزاد خداداد، قراردادها در لیگ 40-50 میلیون بود اما حالا بعد از گذشت این همه سال یک یا دو بازیکن هستند که به واسطه مدال هایشان شاید 40 میلیون بگیرند! بقیه باید چه کار کنند؟ بازیکن تلاش کند به المپیک 2020 برود، حالا مدال بگیرد یا نگیرد و آن وقت با پاداش آن زندگی اش را سر و سامان بدهد؟ چند نفر در تکواندوی ایران شانس آن را دارند که عضو تیم ملی شوند و بعد در المپیک، جهانی و آسیایی مدال بگیرند؟ بقیه بازیکنان باید از کجا زندگی شان را تامین کنند؟ به علت سیاست های غلط رییس سازمان لیگ، سرپرست ها و مربی ها، مبالغ لیگ به صفر رسیده است! یک سری ورزشکار می آیند و مجانی در لیگ بازی می کنند و تیم ها حاضر به هزینه نیستند و این به خاطر تصمیمات غلط است. من به عنوان یک ملی پوش برای چه باید در لیگ ایران شرکت کنم؟ اگر آسیب ببینم آیا مبلغ قرارداد من جبران از دست رفتن مسابقات جهانی و آسیایی و حتی درمان من را می کند؟ لیگ باید بیاید و رقم ملی پوشان را مشخص کند و سیاست ها را تغییر دهد. باور کنید آنقدر بازیکنان خوب در لیگ هستند که پر از استعدادند و حقشان است که پول خوب بگیرند. لیگ های والیبال و بسکتبال را ببینید! بعد می گویند ملی پوشان در لیگ نیستند. لیگی که هیچ خروجی جز حاشیه و مصدومیت ندارد!؟

* سال گذشته قرارداد خوبی با گیتی پسند بستی!
- باشگاه ورشکست شد و هیچ پولی به ما ندادند و سازمان لیگ هم کاری نکرد ما به اعتبار اینکه این تیم در لیگ برتر ثبت نام کرده و شناخته شده است، قرارداد بستیم اما هیچ قانونی نیست که در تکواندو از ما حمایت کند. البته من قرار داد رسمی دارم و حالا شکایت کرده ام. اما این درست نیست که فقط سهمیه سن، قد بلند و ... را برای لیگ در نظر بگیریم. بهتر است بیایند و فکری برای وضعیت نابسامان لیگ بکنند.

* و حالا اهداف پیش روی فرزان عاشورزاده 20 ساله؟
- کشورهای اسلامی و قهرمانی جهان پیش روی من است. تصمیم گرفتم برای سال 2017 وزن المپیکی ام را تغییر ندهم. در وزن 58- کیلوگرم هستم اما در مسابقات جهانی در وزن 63- کیلوگرم مسابقه می دهم.

* وزنی که ایران تا به امروز موفق به کسب مدال طلا نشده است!
- به فکر تاریخ سازی نیستم و فقط اهدافم را پیگیری می کنم. اول حضوری پرقدرت در انتخابی های تیم ملی و بعد درخشش در مسابقات پیش رو. مهمترین هدف من ایستادن روی سکوی اول جهان در سال 2017 است. با علم، با مدیریت و برنامه صحیح تا رسیدن به سهمیه المپیک 2020 توکیو تلاش می‌‌کنم و مطمئنم در توکیو مدال می گیرم. 

* اما برای سهمیه باید جایگاه خوبی در رنکینگ داشته باشی و این روزها همه از سقوط تو در رنکینگ صحبت می کنند!
- دیگر به دنبال کسب رنکینگ اول نیستم. در جایگاه اول تا ششم هرجا که باشی سهمیه را به دست می آوری. اشکالی ندارد، می‌توانند تیتر بزنند سقوط فرزان! من به دنبال حضور در رنکینگ یک تا 6 هستم و دیگر برایم اهمیتی ندارد که صدر جدول باشم یا نه!

* و حقیقت اتفاقات المپیک؟
- در برزیل کمرم شکست. دلم از مردم ایران هم شکست! البته قدردان تشویق ها و آن دسته از عزیزانی که در کنارم بودند، هستم. امیدوارم توانایی داشته باشم تا سالهای سال برای ایران افتخارآفرینی کنم و برای عزت کشورم تلاش کنم. اما حقیقت تکواندو در المپیک هیچ گاه بازگو نمی شود و تا سالیان سال در دل ما سه نفر خواهد ماند.