وقتی هیولا، سرخپوست‌ها را بلعید

به گزارش "ورزش سه"، طرفداران آتلتیکو مادرید طی سال های اخیر یکی از شعارهایشان را بیش از گذشته بر زبان جاری کرده اند. شعاری با متن "بازیکنان، بازیکنان، ما این جا اومدیم تا ببریم، بزار اون وایکینگ ها بدونن کی حاکم پایتخته"... "ما" یعنی آتلتیکو و "وایکینگ ها" هم یعنی رئال مادرید.

 

آنها این شعار را طی سال های اخیر بارها از ته دل فریاد زده اند. پس از فتح جام حذفی 2013 با پیروزی برابر رئال در برنابئو، پس از قهرمانی لیگ در 2014، پس از له کردن 0-4 رئال در لیگ در 2015، پس از گل آنتوان گریزمان در همین فصل که پیروزی را از رئال گرفت و رویای قرار گرفتن در کورس قهرمانی را به آتلتیکو بازگرداند. لشگر سیمونه، برنابئو را در لیگ باز هم بی شکست ترک کرده و پیش از آن هم در سه بازی آخر لیگ در آن کارزار پیروز شده بود. ماموریتی که هیچ تیم در لیگ آن را انجام نداده. غرور آتلتیکویی ها برابر رئالی ها احیا شده بود. هر چه باشد طی چهار فصل اخیر در اسپانیا پرواز کرده اند: یک جام حذفی، یک قهرمانی لیگ، یک سوپر کاپ.

 

ولی قصه اروپایی دو تیم جور دیگری روایت شده. با متنی نوشته توسط رئال و با نمایشی اجرا شده توسط رئال. وقتی سوت پایان اولین دیدار دو تیم در نیمه نهایی 17-2016 کشیده شد طرفداران رئال بنری را در جبهه شمالی برنابئو بالا بردند. روی آن بنر نوشته شده بود "بگو چه حالی داری". طرفداران آتلتیکو، آنهایی که هنوز سکوها را ترک نکرده بودند نگاه می کردند. نگاه و فقط نگاه. لشگر آنها برای چهارمین سال پیاپی در اروپا برابر رئال قرار گرفته و برای چهارمین سال پیاپی مغلوب شده بود. آنها این بار هم - احتمالا در آخرین فصل حضور سیمونه روی نیمکت شان - نتواسته بودند وایکینگ ها را در لیگ قهرمانان به زانو درآورند. هیچ تیمی طی سال های اخیر نتوانسته مردان سیمونه را در اروپا حذف کند. هیچ تیمی جز آنها، جز رئالی ها، جز وایکینگ ها.

 

گابی پیش از دیدار رفت اروپایی نیمه نهایی این فصل گفته بود "دو بازی تا سومین فینال طی چهار سال فاصله داریم، ولی نمایش مان باید کامل باشد"، ولی نمایش شان کامل نبود. کریستیانو رونالدو آن جا بود تا نمایش خود را کامل کند. " Bicho " - لقبی که برخی رسانه های اسپانیایی به رونالدو به معنی "هیولا" داده اند - آن جا بود تا هت تریک 42 اش با پیراهن رئال ثبت کند. تا 399 گل در 389 بازی زده باشد. او که در مرحله پیش پنج بار دروازه بایرن مونیخ را فتح کرده بود، این بار سه گل زد. آن هم در 32 سالگی. 11 گل اخیر رئال در همه رقابت ها در نیمه دوم زده شده بودند، ولی رونالدو این بار خیلی زود دروازه آتلتیکو را گشود. زودتر از آن چه رئالی های خوش بین تصور می کردند. او گل اولش را در دقیقه 10 زد و گل سومش را در دقیقه 86 و مردان سیمونه طی 76 دقیقه میان این دو گل نه تنها یک گل دیگر خوردند، بلکه یک شوت راهی دروازه رئال کردند، فقط یک شوت که بدترین رکوردشان در این فصل بود.

 

رئال طی 58 بازی آخرش در همه رقابت ها دروازه ها را گشوده بود، ولی طی 16 دیدار آخر فقط در یک دیدار دروازه اش را حفظ کرده بود. آنها در لیگ پنجمین دفاع را معرفی کرده اند: پشت سر آتلتیکو، ویارئال، بارسا و بیلبائو. آتلتیکو که سه گل از رئال دریافت کرد با 25 گل خورده بهترین دفاع لیگ را معرفی کرده بود. آنها طی همه دیدارهای پلی آف لیگ قهرمانان این سال ها هم فقط 20 گل دریافت کرده بودند ولی خب 9 گل آن برابر رئال بوده. رئال در لیگ قهرمانان این فصل طی همه بازی هاش هم گل زده بود و هم گل خورده بود، ولی نه این جا، نه این بار، نه امشب. نه برابر آتلتیکو...

 

 

سوت پایان که کشیده شد پایان فینال لیگ قهرمانان 2014 در لیسبون را دوره کردیم. همان دیداری که رئال در پایانش برای دهمین بار قهرمان اروپا شده بود. همان دیداری که سرجیو راموس شعار "سرخپوست ها خوب می دونن چرا نمی تونن" را سر داد. "سرخپوست ها" همان آتلتیکویی ها بودند. او آنها را با لقب شان در اسپانیا خطاب کرده بود. ولی با خفت، ولی با خواری. با شکست. شکست تلخ لیسبون دو سال بعد با فینال لیگ قهرمانان 2016 در میلان گره خورد. با ضربه پنالتی از دست رفته خوانفران. با شکستی دیگر. با حسرتی دیگر. حالا آتلتیکو 2017 در همین دیدار اول نیمه نهایی برابر وایکینگ ها حذف شده که حرف آخر هم نیست. نیست و از آن عذاب آورتر، شکنجه سپری کردن نود دقیقه دیدار برگشت در ویسنته کالدرون هم خودنمایی می کند.

 

رقابت های اروپای برای دو باشگاه دو چهره به کلی متفاوت داشته. رئال یازده بار قهرمان شده و آتلتیکو در سه فینال زانو زده. بخشی از هویت رئال طی درخشش های اروپایی اش شکل گرفته، در حالی که آتلتیکو را با فرصت های از کف رفته اروپایی به یاد می آورند. با گل دقیقه 120 هانس شوارتزنبگ بایرنی در واپسین لحظات وقت اضافی فینال 1974 که جام قهرمانی را از دست های اتلتیکو که با یک گل جلو بود بیرون کشید و آنها در بازی تکراری 0-4 شکست خوردند. با گل دقیقه 93 سرجیو راموس رئالی در آخرین ثانیه های فینال 2014 که باز هم جام قهرمانی را از دست های آتلتیکو که با یک گل جلو بود بیرون کشید و آنها در پایان وقت اضافی 1-4 له شده بودند. "نفرین اروپایی آتلتیکو" ادامه یافته. تا نیمه نهایی لیگ قهرمانان 2017. تا سپری کردن شبی تلخ در برنابئو.

 

حالا رئال پس از 1958 به دوگانه / دوبل طلایی نزدیک شده: هم قهرمانی اروپا و هم قهرمانی لالیگا. حال زیدان در یک قدمی دو قهرمانی پیاپی اروپا قرار گرفته. در آستانه قرار گرفتن در معبد بزرگان. جایی کنار خوزه ویالانگا رئالی، آریگو ساچی، دیتمار کرامر، باب پیسلی، رینوس میشل، هلنیو هررا، بلا گاتمن و برایان کلاف.

 

حمیدرضا صدر

 

 

از همین نویسنده بخوانید:

 

بازنگری تاریخی‌‌ترین قهرمانی پرسپولیس؛ جام 1352

 

کسی نمی‌گفت آفتاب در مونیخ می‌درخشد 

 

مسی: خرمن آتش در میعاد

 

ال کلاسیکو: شب خوک زده با فیگو

 

تونی آدامز و سالاد فصل هجده ملیتی گرانادا

 

سی ال؛ لبخند دارودسته مادریدی

 

یوونتوس - بارسلونا: هفت پرده از نبرد انتقامی

 

میلان؛ فیل بزرگ در تاریکی مطلق

 

منچستریونایتد؛ چرا این تیم خود را پیدا نمی‌کند؟

 

مرگ تدریجی فوتبال هلند: چرا و چگونه؟

 

سایه روشن‌های جذاب‌ترین لیگ جهان 

 

مارچلو لیپی: مردی برای همه فصول

 

قطر - ایران؛ بازخوانی نبرد تلخ دوحه 1376

 

بهشت بر تو ارزانی باد پسرجان...

 

سیتی - موناکو؛ کبریت خیس برابر آتش گداخته

 

بازخوانی اولین فصل مورینیو در چلسی 

 

سیندرلا؛ نیمه شب چهارشنبه به وقت نوکمپ

 

نه، این همه آرزوهای ناپولی نبود...

 

تو هم تمام شدی آقای ونگر

 

انریکه و بارسا: اینجا زمان برای کسی متوقف نخواهد‌ شد

 

خوردن استیک با دندان‌های مصنوعی

 

معجونی که فوتبال انگلیس را تغییر داد 

 

تجدید خاطره با ایکر کاسیاس

 

آلگری: از تورین تا لندن و بارسلونا

 

بارسا در پاریس: ده پرده از کشتار والنتاین

 

لیگ قهرمانان: ناقوس‌ها برای که به‌صدا در می‌آیند؟

 

اولین توفان: وسترن در امجدیه

 

ردبول؛ بوندسلیگا علیه نوشیدنی شیطان!

 

ظهور و سقوط لستر: وداع با رمانتیسم؛ سقوط نکنید، بمانید آقای رانیری

 

آرسن ونگر: گربه خانگی میان ببرهای گرسنه

 

یادداشت حمیدرضا صدر درباره تیم محبوب ایتالیایی؛ رم، کولوسئوم در غیاب سزار  

 

لیورپول و کلوپ: ژانویه عذاب آور

 

از رونی تا رونالدو: مسیر موازی پسران فرگوسن

 

از قلیچ خانی و هاشمی نسب تا سرجیو راموس: دست دادن با آتش

 

رونالدو برزیلی یا رونالدو پرتغالی؟

 

جام جهانی 48 تیمی: معما، پرسش و دلار

 

از اوفارل تا کی‌روش: همان شهرزاد قصه‌گو

 

بازگشت یاپ استام به منچستر: داغ آن وداع تلخ

 

یوونتوس: همان بالا با یک علامت سوال

 

قربانگاه والنسیا، نفرین خفاش‌ها

 

فوتبال سال 2016؛ ده پرده از زندگی و مرگ

 

آیا یونایتد و مورینیو سرانجام به جاده اصلی بازگشته‌اند؟

 

آقای گل محجوب؛ از سیلی عبده تا مرگ در استکهلم

 

از چلسی تا آرسنال، از آنتونیو تا آرسن

 

لیونل مسی 2016: هم شیرین شیرین؛ هم تلخ تلخ

 

یادداشت ویژه حمیدرضا صدر برای برنده توپ طلا؛ رونالدو: رنج به علاوه سرمستی 

 

گواردیولا در باتلاق انگلیسی

 

میلان: مشت آهنین درون مخمل راه راه

 

ردبول، نوشابه منفور بوندسلیگاست!

 

هفته چهاردهم لیگ برتر: باران آنها را برد

 

ال کلاسیکو 232 : کسالت آمیخته به جادوی صد

 

هفته سیزده لیگ برتر: کونته آن بالا و مورینیو این پایین

 

تا 41 سالگی در برنابئو؛ کریستیانو می‌تواند؟

 

با این بارسلونا چه باید کرد؟

 

رئال به روایت زیدان: بی های و هوی، بی زرق و برق

 

هفته دوازده لیگ برتر: نه، تو دیگه خاص نیستی!

 

استیون جرارد: تاریخ تو را به کدام سو خواهد برد؟

 

 وداع با منصور پورحیدری؛ آن چروک‌های عمیق