تورین در تسخیر رفقای هری کثیف

وقتی در تورین دو گل دریافت کرده اید و در پایان بازی را به تساوی کشیده اید پیروز شده اید، بله پیروز شده اید...

وقتی قرعه ها درآمدند بانوی پیر ناراضی نبود، بود؟

آنها که در مرحله گروهی پشت سر بارسلونا قرار گرفته بودند، از بند رویارویی با پاری سن ژرمن و منچسترسیتی رهایی پیدا کرده بودند و به مصاف تاتنهام می رفتند. وزنه تاریخ برای یووه سنگینی می کرد؛ ولی تاتنهام در مرحله گروهی بالاتر از رئال مادرید رو بوروسیا دورتموند نشسته بود، بی شکست. آنها طی دو بازی پنج گل به دورتموند زده بودند و چهار گل به رئال. آنها که راهی تورین شدند در سیزده بازی آخرشان شکست نخورده و در لیگ هفت امتیاز از منچستریونایتد، لیورپول و آرسنال گرفته بودند. آنها می خواستند در نخستین بازی شان در مرحله پلی آف لیگ قهرمانان با پوچتینو نشان دهند درخشش در مرحله گروهی شعله ای بوده بلند و سوزان.

بسیاری از نبردهای کلاسیک آنهایی با نتایج زیر و رو شده شان کلاسیک شده اند. نبرد ایتالیایی – انگلیسی تورین برای یووه رویایی و شیرین آغاز شد و برای تاتنهام، کابوس زده و تلخ. یووه که در شش بازی مرحله گروهی فقط هفت گل زده و بدترین رکورد میان شانزده تیم صعود کننده را داشت در کمتر از ده دقیقه دو بار دروازه تاتنهام را باز کرد. دو گل پیاپی هیگواین از یک سو برتافته از هوشیاری تورینی ها بود و از سوی دیگر بازتابنده سردرگمی لندنی ها. پاس پیانیچ به هیگواین - که به نظر می رسید در آفساید قرار داشت - و شوت سر ضربش توپ را در کمتر از هشتاد ثانیه درون دروازه لوریس جای داد؛ سپس بن دیویس، برناردچی را سرنگون کرد تا هیگواین از روی نقطه پنالتی دوباره دروازه را باز کند.

در آن لحظات خاطره مدافعان آهنین یووه را مرور می کردیم. کاتناچیو را. این که راه راه پوش ها چگونه بر دروازه بوفون قفل بزرگی خواهند زد. این که تاتنهام به در بسته خواهد کوفت؛ ولی ترکیب کیلینی - بن عطیه در قلب دفاع شکننده بود... مصدومان یووه پرشمار بودند: دیبالا، کوادرادو، ماتیودی، بارزاگلی، هاودس... کاپیتان بی صلابت شده بود: بوفون... بزرگان نزول کرده بودند: خدیرا در مقایسه با دمبله...آن نیمکت لاغر شده بود: ورود بنتانکور جای خدیرا و استورارو جای ماندزوکیچ... همه اینها یوونتوس را به راستی "پیر" نشان می داد و تاتنهام را برخلاف انتظار پس از ده دقیقه آغازین، حاکم میدان.

آلگری پیش از بازی هشدار داده بود که "نباید در خانه گلی دریافت کنیم"؛ ولی پسر انگلیسی که شش گل در پنج بازی لیگ قهرمانان زده بود، باز هم دروازه را گشود؛ دروازه بوفون را. آن گل برای هری کین هم گرانبها بود و هم خاطره انگیز. او در میدانی گل زد که اولین بازی ملی اش با پیراهن انگلیس در ترکیب اصلی را همان جا انجام داده بود، در مارچ 2015. همان بعد از ظهری که جورجو کیلینی او را محو کرده بود. ولی حالا کین در اوج قرار داشت و کیلینی سی و سه ساله خسته به نظر می رسید، خسته و از نفس افتاده. کین هفتمین گلش در لیگ قهرمانان این فصل را زد تا به رکورد استیون جرارد که در فصل 09-2008 هفت گل زد و بهترین گلزن انگلیسی طی یک فصل در لیگ قهرمانان شد برسد و به دیدار/ دیدارهای پیش رو بنگرد. نمی توانیم کین را ستایش نکنیم. او در نه بازی اولش در لیگ قهرمانان نه گل زده، بیشتر از رونالدینیو، دیدیه دروگبا و دیگو کاستا که با این تعداد بازی هشت گل زدند.

با این وصف یووه می توانست در همان نیمه گل سوم را هم بزند. سرژ اوریر - که در دفاع کناری جای کایران تریپیر را گرفته بود - مقهور داگلاس کاستا و فرار مهارناپذیرش شد و ضربه پنالتی دیگری تقدیم هیگواین کرد؛ ولی هیگواین در واپسین ثانیه نیمه اول توپ را به تیر دروازه کوفت تا شاید در صورت حذف یووه  برای این ضربه از دست رفته اش زیر شلاق ها قرار بگیرد و دو گلی که زد را فراموش کنند. وقتی اریکسون با آن ضربه آزاد در نیمه دوم بازی را به تساوی 2-2 کشید، رکورد غبطه انگیز مردان آلگری را به هیچ گرفته بود. یووه که طی شانزده دیدار در هشتاد و شش روز فقط یک گل – از ورونا - خورده بود طی هفتاد دقیقه دو بار تسلیم شده بود. دست ها را بالا برده بود. به دیدار برگشت در ویمبلی نگاه می کرد. به بازگشت دیبالا و ماتیودی.

با این وصف وقتی در تورین دو گل دریافت کرده اید و در پایان بازی را به تساوی کشیده اید، پیروز شده اید؛ بله پیروز شده اید... تاتنهام در هیبت تیم پیروز به لندن برمی گشت.

نویسنده: حمیدرضا صدر