تیم المپیک و نگرانی‌های همیشگی یک انتخاب

به گزارش "ورزش سه" ، بین خبرهای چند ماهه اخیر فوتبال ایران ،  بازهم تیم المپیک و پروسه انتخاب سرمربی اش به محاق رفت آنهم در فاصله چند ماهه با اولین قدم از پروسه صعود به المپیک یعنی بازی های آسیایی جاکارتا  .

به عنوان عضو کوچک از جامعه فوتبال ایران و یک مربی و با سابقه ای کوتاه در پروسه همیشه اشتباه تیم المپیک ، بازهم نگرانم و بدلیل همین نگرانی دوباره تصمیم گرفتم که یادداشت چند سال پیش خود را بازنشر کنم ، یادداشتی در مورد اشتباهاتی که تجربه کردم ، انتخاب اشتباه ، عدم آشنایی با چالش های مدیریتی و فنی در مسیر مسابقات مقدماتی المپیک و آدمهای اشتباهی که خواسته و ناخواسته موجب نابودی آرزوهای یک نسل شدند .

مسیر ساده است و سر راست ، بازی های آسیایی جاکارتا بعنوان اولین قدم و چند ماه بعد حضور در مرحله مقدماتی جام ملت های آسیا زیر 22 سال . چالش ها عموما مربوط به سطح تجربه بازیکنان است و البته برگزاری مرحله نهایی مسابقات در دورانی که لیگ برتر در کوران خود قرار دارد و طبیعتا باشگاه ها راضی به جدایی بازیکنان تاثیرگذار خود نخواهند شد.  

یادداشتم اولین بار پس از شکست از ژاپن حدودا 2 سال پیش منتشر شد ، ترسیدم دوباره داستان این یادداشت تکرار شود ، سناریو در این چند سال یکسان بوده و تنها بازیگران اش متفاوت هستند و آخر این نمایش هم سقوط بود. امیدوارم این مرتبه انتخاب ها و برنامه ها منطبق باشد با چالش ها و تهدیدها ، امیدوارم فردا دوباره نامی عجیب و یا بی برنامه گی همیشگی رخ ندهد ، امیدوارم ، فقط همین  

شکست برابر ژاپن را براساس 90 دقیقه عصرگاهی امروز تفسیر نکنید . داستان پیچیده تر از این حرفهاست . باید برگردیم به 2 سال پیش ، دی ماه 92 و اولین دوره تورنمنت زیر 22 سال آسیا . آنجایی که اتفاقا همین ژاپن همگروه ما بود و اتفاقا 7 بازیکن ثابت امروز ژاپن ، دوسال پیش در عمان برابر ایران بازی کرده بودند در حالیکه از تیم ایران تنها امیر عابدزاده ، ارسلان مطهری و احسان پهلوان در عمان حضور داشتند و جمع دقایق بازی این 3 بازیکن به 30 دقیقه هم نرسید . اولی که بحث اش سوا است ولی دومی و سومی به اتفاق و اجبار همراه آن تیم شدند . اتفاق ، دعوای منصوریان بود و باشگاه ها که حاصل اش جدایی منصوریان 10 روز قبل از شروع تورنمنت بود ، به بهانه عدم همراهی باشگاه ها ولی کسی آنروزها نپرسید که حاصل حضور با بازیکنانی که چند ماه بعد از شرایط سنی مورد نیاز برای المپیک خارج می شدند ، چه بود ؟! آنهم در حالیکه ژاپن ، استرالیا و کره جنوبی با بازیکنان زیر 20 سال در مسابقات شرکت کردند . یعنی با بازیکنانی که قرار بود 2 سال بعد یعنی امسال در مسابقات قطر 2016 برای راهیابی به المپیک شرکت کنند . پهلوان و مطهری به اجبار و به دلیل عدم حضور سایر بازیکنان در لیست اعزامی قرار گرفتند ( لیستی که منصوریان چند ماه قبل تر رجیستر کرده بود ) آنهم در حالیکه تیم 19 نفره راهی مسابقات شد .

روی نیمکت اش بعد از جدایی منصوریان ، هومن افاضلی نشست و بعد از کسب 4 امتیاز با تیمی نصفه و نیمه و البته بدون روحیه که از ترکیب اصلی اش تنها 3 نفر به عمان رفته بودند .

عمان که تمام شد ، افاضلی با تجربه تورنمنت 2014 شروع کرد به استعداد یابی برای تیمی که قرار بود در مسیر ریو 2016 قرار بگیرد ولی مدیریت فدراسیون تصمیم به جذب وینگادا گرفت تا افاضلی نقش مدیریت فنی را بپذیرد . وینگادا بعد از اینچئون اخراج شد تا در دو گانه افاضلی و خاکپور ، دومی با تجربه چند ماهه کار بعنوان مربی از بیزینس ساعت جدا شود تا مهره نقشه کاشانی شود . خروجی این داستان با حذف برابر ژاپن همراه شد تا افکار عمومی و رسانه برای ملاقات با مایلی کهن و خاکپور ثانیه شماری کنند ، به هر حال زمان مناسبی است برای خالی شدن ولی میان فحش ها ، فریادها و مشت هایتان به خاکپور ، کاشانی و مایلی کهن لازم است یادآوری کنم که 2 سال پیش شویا ناکاجیما (شماره 10 ژاپن) بعنوان گوش چپی راست پا به داخل حرکت کرد و با شوت از راه دور ناگهانی دروازه بیرانوند را باز کرد تا دیدار به تساوی کشیده شود و دقایقی بعد ارسلان مطهری دو دقیقه بعد از حضور در میدان ، موقعیت مناسب را از دست داد .

داستان ما هر روز تکرار می شود ، کسی که تجربه می کند را کنار می گذاریم و بی تجربه را جایگزین اش می کنیم و بعد از شکست دوباره تکرار این ماجرا . حالا خاکپور هم می رود بغل بقیه تا یکی دیگر بیاید و باز ناکاجیما با شوت از راه دور دروازه را باز کند و مطهری موقعیت را از دست بدهد.

سعید الهویی ، مربی تیم فوتبال ذوب آهن