یک هفته تاخیر در تاج‌گذاری آبی آسمانی‌ها

باران سیل آسا می بارید. سرخپوش ها در اولدترافورد برابر وست بروم قعر جدولی به میدان رفته بودند. برابر راه راه پوش های سقوط کرده. برابر تیم بدون مربی پس از اخراج آلن پاردیو. برابر تیمی که نود و سه روز در لیگ پیروز نشده. برابر تیمی که پنجاه امتیاز از آنها پایین تر قرار داشت... نبرد دو جبهه بدون رد و بدل شدن گل جلو رفت و جلو. رسید به دقیقه 73 و کریس برانت توپ را فرستاد روی دروازه. ماتیچ تحت فشار قرار گرفته توپ را ناقص دفع کرد و فرستاد در دهانه دروازه تا جی رودریگز از بند گریخته برسد و دروازه دخیا باز شد... عقربه جلو رفت و جلو، رسید به دقیقه 94 و جلوتر رفت. سوت پایان به صدا درآمد و سرنوشت قهرمانی لیگ برتر برای پنجمین بار در اولدترافورد روشن شد، بیش از هر میدان دیگری در انگلیس... این بار به کام دشمن قدیمی یونایتد، به کام منچستر سیتی.

یونایتد هفته پیش در زمین سیتی از شکست با دو گل طی نمایش خیره کننده ای در نیمه دوم به پیروزی 3-2 چنگ زده و تاجگذاری همسایه به قول خودشان "پر سر و صدا و پرهیاهو" را به تاخیر انداخته بود. فقط شکست از وست بروم قهرمانی را که تاتنهام را روز پیش شکست داده بود تاج را بر سر سیتی می گذاشت. طرفداران سیتی می دانستند وست بروم طی چهار سفر آخرش به اولدترافورد فقط یک بار باخته. می دانستند یونایتد را فصل پیش در همین میدان به تساوی بدون گل وادار ساخته، می دانستند وست بروم همان تیمی بوده که در آخرین بازی سرخپوش ها به رهبری آلکس فرگوسن، یونایتد را به تساوی 5-5 وادار کرده. آنها ته دل شان به سقوط یونایتد دل بسته بودند.

از دیدار ده گله خبری نیامد، ولی تک گل وست بروم مترادف بود با قهرمانی سیتی در فاصله پنج بازی به پایان لیگ. آخرین باری که تیمی چنین زودهنگام قهرمان لیگ شد سال 2000 بود: منچستر یونایتد. سیتی با 87 امتیاز قهرمان شد و از آن جا که نه در لیگ قهرمانان جایی دارد و نه در جام حذفی برای شکست رکورد 95 امتیاز لیگ به میدان خواهد رفت. آنها به سومین قهرمانی اش طی هفت فصل چنگ زدند و حالا مثل آرسنال سه بار فاتح لیگ برتر شده اند. این بیست و چهارمین جام پپ گواردیولا، اولین مربی اسپانیایی قهرمان لیگ برتر بود. قهرمانی که برخلاف شیوه مصلحت گرایانه آنتونیو کونته در فصل پیش با چلسی به مدد بازی های روان و تماشایی به چنگ آمد. پیروزی پنج گله برابر لیورپول و بلافاصله برد شش گله برابر واتفورد در اوایل فصل معرکه بودند. سیتی پس از شکست در آنفیلد بلافاصله با سه گل کوین دی بروین، نیوکاسل را شکست دادند. چنان که پس از شکست 3-2 از یونایتد در خانه بلافاصله تاتنهام را در ویمبلی 3-1 به زانو درآورد که چیزی نبود جز پیش درآمد قهرمانی.

سیتی با تکیه به نیمکتی لبالب از استعدادهای پرشمار، تداومش را هرگز از دست نداد. مردان دفاعی سیتی در مقایسه با فصل پیش نمایش بهتری ارائه دادند. ادرسون تازه وارد درون دروازه بازی های مصیبت بار کلودیو براوو را به فراموشی سپرد. کایل واکر در دفاع کناری شکوفا شد. دنیلو برزیلی کیفیت دفاعی اش را ارتقا بخشید. کاپیتان وینست کمپانی یادآور بهترین دورانش شد و اوتامندی به برغم زخم پذیری اش محبوب پپ باقی ماند. فابیان دلف در دفاع چپ قرار گرفت و انعطاف پذیری اش را به رخ کشید.

مردان میانی پپ سوای یحیی توره که در آن جامه به پایان راهش رسیده جملگی درخشان ظاهر شدند. کوین دی بروین نامزد بهترین بازیکن فصل شد و داوید سیلوا سی و دو ساله همان بازیگردان سحرآسا بود.

فرناندینیو نزول نکرد و گوندوگان آماده برعهده گرفتن نقش طراح بزرگ شد. لروی سانه با سرعت والایش پاسخ خرده گیران را داد و رحیم استرلینگ از دل آن انتقال پرهیاهو به سلامت بیرون آمد. سرجیو آگوئرو در خط حمله برغم تردیدی که پپ درباره اش داشت دروازه ها را در بیست و نه سالگی اش گشود و باز هم بیش از بیست گل زد.

یونایتد طی دورانی که سیتی هجده بازی پیاپی را با پیروزی به پایان برد، بدل شد به تیم تعقیب کننده. تعقیبی بی سرانجام که به شکست برابر وست بروم پس از پیروزی شیرین هفته پیش انجامید. نمایش یونایتد برابر وست بروم سقوط کرده بیش از حد نومید کننده بود. شعار "حمله، حمله، حمله" طرفداران یونایتد سکوها را دور زد و سرانجام به هو کردن بازیکنان گره خورد. لوکاکو دو بار در مصاف با بن فاستر سنگربان وست بروم ناکام ماند و پل پوگبا که هفته پیش با دو گل برابر سیتی اوج گرفته بود در جناح چپ سیستم 3-3-4 چنان سرگردان بود که در دقیقه 60 به بیرون فراخوانده شد. طرفداران به خشم آمده یونایتد می پرسیدند چرا تیم گران قیمت شان برابر وست بروم که فقط با یک مهاجم بازی می کرد با چهار مدافع به علاوه دو مرد میانی دفاعی بازی کرد؟ می پرسیدند بازیکنانی که برابر وست بروم بیش از هفتاد درصد اوقات توپ را در اختیار داشتند یادآور بدترین یونایتد عصر ونگال شده بودند؟ چرا در نیمه اول فقط چهار سانتر کامل روی دروازه فاستر ارسال شد؟

وقتی بازیکنان یونایتد در رگبار عتاب راهی رختکن شدند می دانستند خانه تکانی تابستانی در راه خواهد بود. می دانستند خیلی ها خواهند رفت: احتمالا دارمیان، جونز، روخو، فلینی، هررا، ماتا، بلیند، جانستن، شاو... می دانستند خیابان های منچستر پر شده از آبی آسمانی های پر سر و صدا و پرهیاهو.