علیزاده: کسی روزهای سخت کیمیا را نمی‌بیند

به گزارش "ورزش سه" از IWSports، تیم ملی تکواندو این روزها در ویتنام آماده نبرد است. تیم تحت هدایت مهرو کمرانی تشنه پیروزی و قهرمانی است و در این میان ، کیمیا علیزاده بخشی از پروژه حمله به سوی جام قهرمانی است.

پس از یک دوره مصدومیت و دوری از میادین ، هیچ چیز خوشحال کننده تر از دیدن دختر دوست داشتنی تکواندو ایران در میدان نیست. گفتگوی کیمیا علیزاده با IWSports را که حال و هوایی متفاوت دارد بخوانید:

آسیب دیدگی ؛ مدارا با رفیق همیشگی

مچ من جراحی شده است و تکواندو هم به شکلی است که ممکن است هر لحظه هر اتفاقی در آن رخ دهد و هر مصدومیتی پیش بیاید با این حال به لطف خدا شرایطم به گونه ای هست که بتوانم مسابقه بدهم و تمرین کنم.

در ابتدای اردوی تیم ملی در رشت ، مشغول فیزیوتراپی و استراحت بودم تا کمی بهتر شوم. فکر می کنم این مصدومیت ها برای من ، بیش از حد اتفاق می افتد البته بیشتر آسیب ها از مصدومیت های کهنه است که از 2 سال قبل با من بوده. باز هم خدا را شکر می کنم که این توان را به من داده که بتوانم همچنان تمرین و مبارزه کنم زیرا ممکن بود اتفاق بدتری رخ دهد.

انگیزه؟ حتی برای مسابقه کشوری هم انگیزه دارم!

شاید برخی فکر کنند که وقتی یک ورزشکار در بالاترین سطح ورزشی جهان یعنی المپیک مسابقه می دهد و مدال می گیرد ، قانع می شود و دیگر مسابقات کوچک تر در سطح قاره ای به چشمش نمی آید و برای آن انگیزه ندارد در حالی که حداقل در مورد من چنین نیست. من حتی در مورد مسابقات کشوری هم انگیزه داشتم و همه دیدند که چقدر دوست داشتم بازی کنم.

هر موفقیت و مدالی را بلافاصله پس از کسب آن فراموش می کنم. موفقیت در یک دوره مسابقه ، فقط تا زمانی است که مدال را بر گردن شما می اندازند. از سکو که پایین می آیید باید همه چیز را فراموش کنید و از همان لحظه به مسابقه بعدی فکر کنید.

به همین دلیل است که برای هر مسابقه ای انگیزه دارم حتی یک مسابقه کشوری یا آسیایی. البته در این زمینه یعنی قانع نبودن و حفظ انگیزه ، اطرافیانم نقش پررنگی داشته اند. آن ها من را رو به جلو پیش می برند و ذهن من را آماده چالش های بعدی می کنند.

می خواهیم شادی مردم را تمدید کنیم

برنامه مسابقات به شکلی است که در روز آخر مسابقات قهرمانی آسیا وارد رقابت می شوم. امیدوارم سایر دوستانم در تیم ملی تا آن زمان عملکرد موفقی داشته باشند و موفقیت بقیه ، برای من انگیزه و انرژی دوچندان خواهد بود.

 همه ما می خواهیم تیم ملی ما برای اولین بار در تاریخ تکواندوی بانوان ، روی سکوی قهرمانی آسیا بایستد. فکر می کنم قهرمانی تیم ملی فوتسال بانوان در جام ملت های آسیا انگیزه تیم ملی تکواندو را بیشتر کرده و ما هم می خواهیم این شادی را برای مردم ، دو چندان و تمدید کنیم.

سرشار از انگیزه برای طلای آسیا

7 خرداد باید مسابقه بدهم و آمادگی من حدود 70 درصد است و تمام تلاشم را می کنم که تا شروع مسابقات قهرمانی آسیا به آمادگی 95-90 درصدی برسم تا بتوانم بهترین نتیجه را بگیرم.

 همیشه هر تورنمنت برای من جذابیت های خاص خود را داشته است برای مثال در مسابقات جهانی انگیزه کسب مدالی را داشتم که تاکنون کسی کسب نکرده بود. گاهی به دنبال مدالی هستید که تاکنون کسب نشده  و گاهی می خواهید مدالی خوشرنگ تر نسبت به گذشته کسب کنید.

نگاه من به مسابقات قهرمانی آسیا در ویتنام این است که کمک کنم تا پس از حدود 10 سال بتوانیم دوباره در قهرمانی آسیا ، طلا بگیریم. علاوه بر این هرگز در مسابقات قهرمانی آسیا در هیچ رده سنی مسابقه نداده ام و به همین دلیل شوق زیادی برای این مسابقات و کسب مدال در آن دارم.

کسی روزهای تنهایی و فشار کیمیا را نمی بیند

نمی توانم با کلمات ، حجم فشارهایی را که روی دوش خود احساس می کنم بیان کنم. همه از دور کیمیا را می بینند که مسابقه می دهد ، مدال می گیرد و یک چهره موفق است. از نظر عموم مردم کیمیا خوشبخت ترین دختر دنیاست که همه می خواهند جای او باشند اما کسی از روزهای تنهایی ، فشار ، سختی و مصدومیت های کیمیا خبر ندارد.

با این وجود گاهی فکر می کنم این مسیری است که خداوند پیش روی من گذاشته و در این مسیر ، این موانع را هم بر سر راه قرار داده است.

چشمم را به مسائل بیرونی بسته ام

همه از من انتظار دارند و می دانم که هر اندازه هم که بخواهم از همه درخواست داشته باشم که انتظاراتشان را از من کم کنند ممکن نیست. سعی کرده ام این تفکر را از خودم دور کنم که چه کسانی چشم انتظار مدال گرفتن من هستند و یا چه کسی منتظر است که کیمیا مدال نگیرد.

این یک واقعیت است که عده ای همیشه طرفدارند و عده ای هم بالعکس. اما مسیری که در پیش گرفته ام این است که چشم خود را به همه این مسائل بیرونی ببندم ، خودم باشم ، تمرین کنم و در روز مسابقه عملکردی داشته باشم که هم خودم و هم کادر فنی از آن چه در میدان نشان داده ام راضی باشیم.

نمی خواهم همه زندگیم تکواندو باشد

گاهی کامنت هایی در صفحه شخصی من با این مضمون گذاشته می شد که “برو تمرینت را بکن” یا  “از فضای تکواندو و قهرمانی دور شده ای” و ….. در حقیقت این یک اظهار نظر سطحی بر اساس دیدن یک تصویر بود و شاید حق داشتند چون فکر می کردند دیدن یک عکس از من در حال سفر ، تفریح یا یک کار هنری به معنای این است که تکواندو را کنار گذاشته ام.

 واقعیت این است که زمانی که آسیب دیده بودم به سمت طراحی و هایپر رئال رفتم و تلاش کردم ذهنم را از تکواندو دور کنم. صرف نظر از زمان هایی که لازم است مثلا فیلم مسابقات را ببینم ، در زمان هایی که در اردو نیستم اصلا دلم نمی خواهد به تکواندو فکر کنم یا در مورد آن حرف بزنم. واقعا نمی خواهم تمام زندگیم تکواندو باشد. می خواهم در کنار زندگی ، تکواندو را داشته باشم و نه در کنار تکواندو ، زندگی را.