هیه‌رو قهرمانی که می‌خواهد تاریخ‌ساز شود

لویی روبیالس خشمگین شد. روبیالس چهل ساله که روزگاری در لوانته بازی می کرد. روبیالس که پس از انتخاب به عنوان رئیس فدراسیون فوتبال اسپانیا ادعا بود فدراسیونش به همه اسپانیایی ها تعلق دارد و نه به رئال و بارسا. ولی رئالی ها او را مات کرده بودند، میخکوب و بهت زده. او دقیقا ساعت یک ربع به شش بعد از ظهر سه شنبه اعلام خبر پیوستن لوپتگی به رئال پس از پایان جام جهانی را دریافت کرده بود، پنج دقیقه پیش از اعلام خبر. روبیالس مثل همه آن خبر را می شنید، نه پیش از آن، نه با مشورت با او. زمان اعلام خبر نامتعارف بود، عجیب و البته بی موقع. آن خبر در آستانه نبرد با پرتغال آخرین چیزی بود که او می خواست بشنود. 

رئالی ها ادعا می کردند روبیالس از همه چیز با خبر بوده. آنها او را به جبهه گیری علیه رئال متهم می کردند، ولی روبیالس برآشفته شد، خشمگین. خیلی زیاد. روبیالس از واژه "Valores " استفاده کرد: اصول، اخلاق... در نگاه کلی لوپتگی به کارفرمایی که قراردادی با او امضا کرده بود بی اعتنایی کرده و کارفرمای دیگری را برگزیده بود. روبیالس می گفت اعتقاد ندارد لوپتگی به او و فدراسیون و تیم ملی خیانت کرده، ولی کلام و نگاهش خبر از "خیانت" می داد. او در منگنه گرفتار شده بود. او اگر واکنشی نشان نمی داد برای خیلی ها – شامل خودش – برابر غول رئال تسلیم شده بود. او اعتقاد داشت اگر لوپتگی مربی تیم ملی نمی شد، رئال هم دنبالش نمی افتاد. او بلافاصله مصاحبه رسانه های ترتیب داد و آن رشته را قطع کرد. قطع کرد که مترادف بود با پرداخت دو مسایون یورو به عنوان غرامت به لوپتگی برای اخراجش.

آن چه لوپتگی انجام داد بی سابقه نبود. پیشترها لاژلو کوبالا مربی تیم ملی اسپانیا در آستانه رقابت های یورو 1980 اعلام کرده بود پس از رقابت راهی بارسلونا خواهد شد (و اسپانیا در قعر گروه حذف شد)، همین طور لوییز آراگونس که در 2008 اعلام کرد به فنر باغچه خواهد پیوست، یا لویی ونگال مربی هلند که در 2008 گفت مربی منچستر یونایتد خواهد شد، ولی هیچ کدام اهمیت خبر پیوستن لوپتگی به رئال در سی ساعت به آغاز جام جهانی 2018 را نداشتند، هیچ کدام. این اسپانیا و آن رئال آمیزه دیگر بودند.

کسی تصور نمی کرد دورخیز لوپتگی برای فتح جام جهانی از دست رفته یا او به دلیل راهی شدن به رئال برای مادریدی ها اولویت قائل خواهد شد، ولی تناقض در کلام و عمل نابخشودنی شده بود و چنان خبری – کم یا زیاد – در اردو تاثیر گذاشته بود. همین طور بر رسانه ها و طرفداران. حقیقت این بود گویی رئال با تیم ملی اسپانیا به رقابت پرداخته، حداقل در بخش رسانه ای. به هر حال مادریدی ها و همین طور طرفداران پرشماری هستند که رئال را بالاتر از تیم ملی اسپانیا قرار می دهند.

لوپتگی در قلاب رئال قرار گرفت و راهی مادرید شد تا برابر دوربین ها با چهره حزن انگیزی بگوید ترک تیم ملی اسپانیا غم انگیزترین لحظه زندگی اش بوده و ورودش به رئال، شیرین ترینش. ولی - طعنه آمیزانه - با رفتنش یک رئالی دیگر جایش را گرفت. یک رئالی اصیل تر که برای مان بازتابنده همه چیز باشگاه است: فرناندو هیرو. چهارده فصل در آن پیراهن بازی کرد. بیش از ششصد بار به میدان رفت. پنج بار قهرمان لیگ شد و سه بار فاتح لیگ قهرمانان که یک بار آن به عنوان کاپیتان بود. مدافعی در قلب دفاع به عنوان یک رهبر. مدافعی که دروازه ها را هم می گشود. او در فصل 92-1991 بیست و یک گل در لیگ زد  و پس از مانولو بهترین گلزن تیم شد. او در 2007 عنوان مدیر ورزشی فدراسیون فوتبال اسپانیا را گرفت و چهار سال در آن پست فعالیت کرد. او بود که در جام جهانی 2010 پس از شکست اسپانیا از سویس همه را به نبرد از ته دل فراخواند و اسپانیا به مسیر پیروزی تا فتح قله بازگشت.

مربی کنونی رئالی که قرار بود اسپانیا را قهرمان جهان کند جایش را به یک رئالی قدیمی داد. حالا هیرو می خواهد تاریخ ساز شود. رئال و تیم ملی اسپانیا گره خورده با هم پیش می رفتند، مثل همیشه.

حمیدرضا صدر