کد خبر : 1533485 | 04 تیر 1397 ساعت 10:29 | 189.6K بازدید | 0 دیدگاه

پاسخی برای یک سوال خیلی مهم:

چرا مارادونا و رونالدو آری و مسی نه؟

در آرژانتین این دوران نه مسی صلابت مارادونا را دارد و نه لشگر پشت سرش جان سختی همتایان سه دهه پیش را. حمیدرضا صدر به سایه روشن های سقوط لیونل مسی پرداخته...

 چرا مارادونا و رونالدو آری و مسی نه؟

تصاویر او حتی پیش از آغاز جام جهانی هم آمیخته به خوش بینی نبودند، نه نبودند. در یکی از آنها دست راستش را روی بزی گذاشته و به نقطه دوردستی خیره شده بود. آن نگاه خیره به نقطه ای نامعلوم جانمایه تصاویر مسی در جام 2018 شد، یا با سری پایین انداخته و یا با دستانی بر کمر زده. همان زمانی که آرژانتین ذره ذره در باتلاق فرو می رفت.


همه چیز برای او تلخ شروع شد. او آن ضربه پنالتی را برابر ایسلند کوچک از دست داد و رقیب همیشگی اش کریستیانو رونالدو سه بار دروازه اسپانیای بزرگ را گشود. آرژانتین در بازی دوم با سه گل مغلوب کرواسی شد و رونالدو دروازه مراکش را با تک گل سه امتیازی اش باز کرد. مهاجمان دور و بر مسی بزرگ تر بودند و صاحب نام تر - آگرو، هیگواین و دیبالا- ولی آرژانتین در باتلاق گرفتار شد و اکنون آخرین بازی اش بدل به کابوسی شده. آرژانتین باید نیجریه را مغلوب کند و ایسلند هم برابر کرواسی برنده نشود.


تفاوت آرژانتین و پرتغال بازتابنده تفاوت نمایش مسی و رونالدو در جام هم هست. پرتغال می داند چه ها دارد و ندارد و آرژانتین نمی داند که همین ندانستن به شورش بازیکنان علیه خورخه سامپائولی منجر شده. نیش زدن به سامپائولی آسان شده "تیمت آهنگ موزونی نمی نوازد و سازها نت یکسانی ندارند... تعویض هایت گیج کننده هستند" و از همه مهم تر "آرژانتین تو بی هویت است". هویت یعنی خویشتن شناسی، یعنی من کیستم، کجا می روم و چه می کنم. آنها که هویت دارند به طور غریزی برای کسب خودانگاره ای مثبت به آب و آتش می زنند و آرژانتین هیچ کدام از اینها را ندارد.


آرژانتین 1986 و 1990 کم ها و کاستی ها پرشماری داشت. ولی کارلوس بیلاردو مربی تیم به دیگو مارادونا آزادی سرکشی به هر نقطه ای در میدان را داده بود و در عین حال سایر بازیکنان از ته دل دیگو را دوره کرده بودند. هم به او پاس می دادند و هم پاس هایش را دریافت می کردند. هم دیگو گل می زد و هم آنها. وظیفه مارادونا کسب پیروزی به هر قیمت بود، چه گشودن دروازه پیتر شیلتون با دست، چه با پشت سرگذاشتن نیمی از بازیکنان انگلیس و چه مغلوب کردن برزیل با یک تک حمله و سپردن توپ به کانیجیا. وظیفه سایر بازیکنان دفاع از آن گل ها بود. بازی های آرژانتین 1990 تماشایی نبودند، ولی همان هایی که در بازی اول مغلوب کامرون شده بودند حریفان را یک به یک از سر راه برداشتند، هم برزیل را و هم ایتالیای میزبان را. تا فینال پیش رفتند و آن جا با ضربه پنالتی جدل آوری برابر آلمان تسلیم شدند.


آرژانتین پس از آن تلاش کرد آن فرمول را دنبال کند. رفت دنبال برپا ساختن تیمی حول یک ستاره. ستاره ای پشت سر مهاجم نوک یا کنار مهاجم نوک. آریل اورتگا یکی از آنها بود، همین طور خوان رومن ریکلمه و سپس لیونل مسی. ولی رویای تکرار فرمول "مارادونا جادویی" همه جا به کابوس گرایید. آرژانتین زندانی انگاره "لشگر یک نفره" شد و یادش رفت بازیکنان اطراف مارادونا چه جانی می کندند: لوییز براون، بوروچاگا، والدانو، روگری، باتیستا، کانیجیا، سنسینی، باسوالدو...


در آرژانتین این دوران نه مسی صلابت مارادونا را دارد و نه لشگر پشت سرش جان سختی همتایان سه دهه پیش را. نه سامپائولی شخصیت بیلاردو را دارد و نه طرح هایش  به هوشمندی موزیانه بیلاردویی مزین شده اند. آرژانتین نه به این دوران تعلق دارد و نه به گذشته. همه انتظار تکرار تردستی های مسی در بارسلونا را می کشند، ولی نه ژاوی در میدان است و نه اینیستا. مسی نه هویت بارسایی دارد و نه آرژانتینی های جنگجویی که می شناختیم را به یاد می آورد.


پرتغال می داند چه ها دارد و چه ها ندارد. تلاش نمی کند زیبا بازی کند، می تواند عقب نشسته و به گل های رونالدو دل ببندد. چنان که برابر مراکش کوچک هم بسان رویارویی با اسپانیایی بزرگ محتاطانه بازی کردند و به تیزهوشی رونالدو دل بست. ذهنیت پرتغال طی قهرمانی یورو 2016 هم چنین بود. رونالدو در پایان فینال، جام زرینه بال را بالا برد، ولو آن که در دقیقه بیست و پنج میدان را ترک کرده بود. پرتغال جوری بازی کرده بود که نبازد و نباخت. رونالدو در یورو از روزهای اوجش فاصله گرفته بود، با این وصف مرد پیروز خوانده می شد.


احتمال این که رونالدو در جام 2018 قهرمان شود اندک است، با این وصف مسیری که می پیماید مخاطره کمتری از مسی دارد. مسی باید بار سنگین کم و کاستی های بازیکنان اطرافش را بر دوش کشد و پاسخ "نداشتن فلسفه" آرژانتین را بدهد و توسط آرژانتی ها هم محاکمه شود. یکی از شبکه های تلویزیونی آرژانتین در پایان دیدار با کرواسی "یک دقیقه سکوت" اعلام کرد و طی آن شصت ثانیه تصویر او را نشان داد، تصویر لیونل مسی را.


حمیدرضا صدر

دیدگاه‌ها