کد خبر : 1537694 | 20 تیر 1397 ساعت 16:20 | 18K بازدید | 0 دیدگاه

دیدیه دشان و چهار فاز فوتبال مدرن

ترس از باخت یا عشق به پیروزی؟

حضور در نیمه نهایی جام جهانی و بهتر از آن صعود به فینال، دروازه های سعادت را به روی هر مربی می گشاید

ترس از باخت یا عشق به پیروزی؟

به گزارش "ورزش سه"، 6 هفته پیش که امانوئل مکرون برای نخستین بار در مقام ریاست جمهوری فرانسه به مسکو رفته بود در کنفرانس مطبوعاتی مشترکش با ولادیمیر پوتین از او پرسیدند: "آیا برای دیدن بازی تیم ملی فرانسه به روسیه خواهید آمد؟ پاسخ مکرون صریح و بدون ابهام بود: اگر به نیمه نهایی برسیم که امیدوارم برسیم سعی خواهم کرد که حتما در روسیه باشم.

 

حضور در نیمه نهایی روسیه 2018 هدفی بود که فدراسیون فوتبال فرانسه از پیش تعیین کرده بود، پس طبیعی است که بعد از پیروزی مقتدرانه آبی ها مقابل اروگوئه بار سنگینی از دوش دیدیه دشان برداشته شده و کسب مجوز حضور در فینال جام جهانی حکم گیلاس روی کیک را پیدا کند.

 

اما مکرون در خوشبینانه ترین حالت تصور نمی کرد فرانسه برای نخستین بار در ششمین نیمه نهایی جام جهانی اش در نقش بخت اول پیروزی ظاهر شود چه رسد به اینکه روی کاغذ از این تیم به عنوان سنگین-وزن ترین کاندیدای قهرمانی در بین 4 بازمانده جام نام ببرند.

 

سه شنبه شب ورزشگاه سن پترزبورگ میزبان رئیس جمهور فرانسه و دو تیم ملی از دنیای فرانکوفون یا فرانسه زبان بود. جغرافیای زبانی که به دو کشور همسایه بلژیک و فرانسه محدود نمی شد. از اکثریت بازیکنان تیم ملی فرانسه با اصلیت آفریقایی قبلا صحبت شده، اضافه کنید گویش "کرئول" تیری هانری با الکس ویتسل ملی پوش بلژیکی را که هر دو اصلیتی از منطقه کارائیب و جزیره گوادلوپ دارند. تیری هانری همان قهرمان 1998، فینالیست 2006 و کمک مربی تیم ملی بلژیک که امروز به سبک تیترهای ژورنالیستی "پیمان با شیطان" بسته بود.

 

ترس از باخت یا عشق به پیروزی؟

 

مبالغه نیست اگر بگوییم که سوال بالا امروزه در فوتبال تبدیل به یک پرسش از نوع اگزیستانسیالیسم یا هستی گرایی شده و هواداران و حتی روشنفکران جوامع هر کدام با شیوه و ادبیات خود در تلاشی مذبوحانه سعی در توجیه دو قطب و دو نگاه عملگرا و تعالی گرا در فوتبال دارند و هر کدام با منطق خود سرمربیان را قضاوت می کنند.

 

در این مجادله جناح عملگرا متشکل از مربیانی چون مورینیو، کی روش یا دیدیه دشان و اکثریت مربیان حاضر در روسیه 2018 قایل به این نیستند که عشقشان به پیروزی کمتر از بقیه است ولیکن تصور می کنند که راه اقتصادی و مینیمالیستی، بهترین راه برای رسیدن به پیروزی است، حتی اگر در این راه از منظر زیباشناسی مورد عتاب و دشنام جمع کثیری از مردم و رسانه ها قرار گیرند چون می دانند اگر پیروز شوند بخشیده خواهند شد.

 

 وقتی نتیجه می گیری همه می بخشند ولی نه همیشه

 

در فوتبال، هم نتیجه مهم است و هم نمایش ولی شاید نتیجه بد با نمایش خوب را بتوان بخشید ولی نتیجه بد با نمایش بد را هرگز! لذا مربیان پراگماتیکی چون دشان بیش از دیگران تحت فشار برای گرفتن نتیجه هستند. رسانه ها سر گردنه منتظر کوچکترین خطا از این دسته مربیانند تا جایی که حتی نایب قهرمانی در یورو 2016 هم حاشیه امنیتی چندانی برای سرمربی تیمی که سابقه قهرمانی جهان و اروپا را در کارنامه خود دارد ایجاد نمی کند.

 

 اما حضور در نیمه نهایی جام جهانی و بهتر از آن صعود به فینال، دروازه های سعادت را به روی هر مربی می گشاید و نه تنها جای حرف و حدیث باقی نمی گذارد بلکه یک شبه مربی منفور دیروز تبدیل به تئوریسن جدید فوتبال مدرن می شود.

 

دیدیه دشان و چهار فاز فوتبال مدرن

 

در ورزش های گروهی، 4 فاز بازی وجود دارد: حمله، عقب نشینی، دفاع، ضد حمله. و امروز گفته می شود هنر دیدیه دشان در تجهیز و آرایش زودهنگام تیم برای فاز بعدی است. مدلی که از سریعترین ورزش گروهی یعنی هندبال که فرانسوی ها از مدعیان اول قهرمانی آن محسوب می شوند کپی برداری شده است.

 

شطرنج فرانسه-بلژیک

 

مسلما از نقطه نظر استتیک و زیبایی، دیدار فرانسه-بلژیک در خاطره ها نقش نخواهد بست ولی می توان نیمه اول این بازی را به عنوان یکی از تاکتیکی ترین بازی های تاریخ جام جهانی طبقه بندی کرد. دو تیم که هیچکدام علاقه ای به بازی مالکانه ندارند ولی مترصدند که به محض مالکیت توپ به سرعت شِماهای تهاجمی تمرین شده خود را به اجرا بگذارند. کولینها داور مسابقه، نیمه اول تنها یک بار برای اعلام خطا در سوت خود دمید(رکورد؟) و همین نشان از از فقدان پرس از هر دو طرف داشت. با این حال دروازه بان ها بیکار نبودند و اگر سیو های تعیین کننده و در کلاس جهانی کورتوا و لیوریس نبود حداقل یکی از حرکات تمرین شده دو تیم تبدیل به گل می شد.

 

در چنین نبردهایی آنکه اول گل می زند(یا آنکه اول گل نمی خورد!) می تواند با تکیه بر برتری روانی، متحد و سازمان یافته در دفاع همچنان در ضد حملات خطرناک ظاهر شود، کاری که شاگردان دیدیه دشان به نحو احسن انجامش دادند و بعد از گل دقیقه 51 ماتوئیدی، تیم ملی فرانسه موفق شد با مشارکت عناصر تهاجمی اش چون ژیرو، گریزمن و امباپه و ایجاد لایه سه گانه دفاعی از گل زده خود محافظت کند و به سومین فینال و یک قدمی فتح دومین جام قهرمانی تاریخ خود برسد.

 

شاهین اشکان

 

 

دیدگاه‌ها