به قلم حمید رضا صدر؛ مرگ تدریجی از پیش اعلام شده

به گزارش "ورزش سه"، او پیش از آغاز فصل پیش به سوی در خروجی بریج سوق داده شده بود. نیم فصل که رسید همه می دانستند کنار گذاشته خواهد شد، می دانستند خواهد رفت. به بازیکنان گفته بودند آنتونیو کونته پیش از پایان جام کارش در لندن تمام خواهد شد. جام جهانی شروع شد و او در انتظار باقی ماند تا رسما اخراجش کنند، تا بدون دریافت غرامت هایش لندن را ترک نکند. آن جا باشگاه چلسی بود و او، آنتونیو کونته بود که فصل پیش چلسی را قهرمان لیگ کرده بود... چلسی و کونته شش ماه آخر را بسان زن و شوهرهایی قهر کرده که تحمل روبرو شدن را ندارند سپری کردند. همان دوره ای که رومن آبراموویچ رئیس باشگاه در منگنه جنگ سرد انگلیس - روسیه گرفتار شده بود. دولت انگلیس ویزای ورودش را تمدید نکرده و او بلافاصله با دریافت پاسپورت اسرائیلی به آنها دهن کجی کرد.

اخراج کونته از چلسی یعنی برای ششمین بار طی هشت فصل لیگ برتر، مربی قهرمان لیگ برتر در فصل بعد، اگر نه زودتر، کنار گذاشته شد. از 10-2009 تاکنون کارلو آنچلوتی، روبرتو مانچینی، ژوزه مورینیو، کلودیو رانیری و آنتونیه کونته - به علاوه بازنشسته شدن آلکس فرگوسن - حدود یک سال پس از فتح لیگ کنار رفته اند. فقط فرگوسن افسانه ای در یونایتد 11-2010 و مانوئل پیگرینی در سیتی 14-2013 که دو فصل پس از قهرمانی روی آن نیمکت باقی ماندند، استثنا بشمار می رفتند.

در چنان قابی چلسی با سه اخراج سرآمد همه بود. ولی چرا همیشه چلسی؟ چرا هیچ مربی در چلسی از آغاز لیگ برتر چهار فصل روی آن نیمکت باقی نماند و فقط مورینیو (بار اولش) و رانیری و گلن هادل سه فصل کامل را در بریج سپری کردند؟

طعنه آمیز است که "نظام مبتنی بر تغییر مربی" در چلسی جواب داده. آبراموویچ از بدو ورودش در 2003 تاکنون یازده مربی دائمی و موقت جدید را معرفی کرده و هفت نفر آنها جام های مختلفی را بالا برده اند. در حقیقت چلسی طی حکومت رومن به طور متوسط یک سال را بدون فتح جامی سپری نکرده. ولی آن چه در فصل سپری شده در بریج گذشت به قیمت سی امتیاز فاصله با سیتی قهرمان تمام شد، به قیمت از دست رفتن سهمیه لیگ قهرمانان.

همه اینها بازیکنان را هم نشانه رفت و چند بازیکن کلیدی که مدت ها بود زمزمه جدایی سر داده بودند صدای شان را بلندتر کردند: کورتوا و هازارد. رئال مادرید به دنبال سنگربان بزرگی افتاده و پی جانشینی برای کریستیانو رونالدو هم می گردد. به آنها ویلیان برزیلی را هم بیفزایید. همان سه بازیکنی که طی دو فصل پیش بهترین های چلسی بوده اند و هر سه هم در جام جهانی درخشیده اند. ماندن آنها در ترکیب با کانته و موراتا و ورود چند بازیکن جدید استخوانبندی قوی تیم را حفظ خواهد کرد، ولی رئالی ها معمولا بازیکنانی که دنبال شان بوده اند را شکار کرده اند. آن هم در دوره ای که چلسی دیگر آن باشگاه خراج همیشگی نیست و مدت ها است بر خلاف سیتی، یونایتد و حتی لیورپول با حسابگری حرکت کرده.

مدیران چلسی تلاش کردند خونسردی شان را حفظ کنند. امضای قرارداد با جورجینیو مرد میانی ناپولی که منچسترسیتی به دنبالش بود نشان می داد آنها دست ها را بالا نیاورده اند. آنها مائوریتزیو ساری مربی ناپولی را هم به عنوان جانشین کونته معرفی کردند، یک ایتالیایی جای یک ایتالیایی... این اولین باری نبود که ساری جای کونته را می گرفت. کونته فصل 07-2006 اولین تجربه مربی گری اش را روی نیمکت باشگاه آرتزو سپری کرد و ساری در فصل بعد جایش را گرفت. ساری برخلاف کونته به عنوان بازیکن اوج نگرفت و چلسی هجدهمین باشگاه او در کسوت مربی بشمار می رود. او برخلاف آریگو ساچی که در 1987 در چهل و یک سالگی اش مربی میلان شد و یا کونته که در چهل سالگی اش رهبری آتالانتا را در دست گرفت تا چهار سال پیش طعم مربیگری تیمی در سری آ را نچشیده بود، تا پنجاه و پنج سالگی اش.

او ناپولی را به پرواز درآورد بی آن که سری آ را فتح کند. پپ گواردیولا از ستایشگرانش بوده و پیش از نبرد سیتی - ناپولی در فصل پیش از ساری با واژه های محترمانه ای یاد کرده. او پا به قلمرو پرخطری گذاشته، به زمینی مین گذاری شده. او مربی کهنه کاری است، ولی دوام آوردن در چلسی آسان نبوده و کمتر کسی تصور می کند او بسان آنچلوتی و کونته - دو ایتالیایی - چلسی را در لیگ - آن هم در فصل پیش رو در مصاف با گواردیولا، مورینیو، امری، پوچتینو - قهرمان کند.

ایتالیایی ها می گویند "ساری از آن انقلابی هایی است که فرصت انقلاب کردن پیدا نکرده"، ولی آیا چلسی باشگاهی است که اجازه انقلاب به مربیانش داده؟

حمیدرضا صدر