کد خبر : 1588064 | 10 بهمن 1397 ساعت 22:54 | 215.9K بازدید | 0 دیدگاه

یادداشت جدید حمیدرضا صدر؛

کی‌روش: مربی دیجیتالی در فوتبال آنالوگ ایران

حمید رضا صدر در یادداشتی در مورد روزهای حضور کارلوس کی روش در فوتبال ایران صحبت کرده است.

کی‌روش: مربی دیجیتالی در فوتبال آنالوگ ایران


به گزارش "ورزش سه"، شکست سه گله نقطه پایان غیرمنتظره ای بود بر پایان حضور هشت ساله کارلوس کی روش - یک رکورد احتمالا دست نیافتنی - روی نیمکت تیم ملی. با این وصف پس از شکست و بازی نومید کننده پسرانش خونسردی اش را کماکان حفظ کرد و به همه جز مردم نیش زد. به خبرنگاری که شیطنت آمیزانه از او خواست حداقل مثل خیلی ها عذرخواهی کوچکی کند. ولی او اهل عذرخواهی نبود. هرگز نبود. تک و تنها نشست و اشاره ای به دستیارانش که نه او آنها را جدی گرفت و نه دیگران را نکرد. کسی نمی دانست حرکت بعدی اش چیست. نه همراهان فرنگی و ایرانی اش و نه فدراسیونی ها و نه نزدیکان رسانه ای اش. درگیری توجیه ناپذیرش با برانکو در تب و تاب جام جهانی در آن قاب بزرگ جای می گرفتند تا کینه شخصی از برانکو.

 

1377430

 

او آگاهانه نوعی احساس بی اعتمادی بین مدیران و خودش را ایجاد کرد و هنرمندانه روی آن بند راه رفت. دنیایی برپا ساخت با ترکیب "من" و "آنها". آن چه که فوتبال آنالوگی ایران را گیج کرد. کارلوس مرد "تک نمایشی" بود نه مربی کار گروهی. نه حوصله سفر به اهواز را داشت و نه تبریز. برنامه اش را ورای سفرهای منطقه ای در ذهنش سامان بخشیده بود. اعتقادی به مربیان ایرانی نداشت و دریافته بود می تواند به سیاق این مرز و بوم با نیش زدن به مدیرانش و سیاست پیشگان نزد مردم محبوب تر شود و محبوب هم شد.

 

روش او چه بود؟

 

او شاگرد شایسته فوتبال پرتغال بود. با تکیه بر روش " Tactical Periodisation "  پرتغالی از نوع مورینیویی: تهیه سیاهه درازی از نیازها، انتخاب هوشمندانه بازیکنان مسئولیت پذیر، شکل دادن تیم از عقب به جلو و نهراسیدن از فوتبال دفاعی برابر تیم های قدرتمند. آن چه که تدریجا – خصوصا پس از شکست از لبنان در بیروت طی دیدارهای مقدماتی جام جهانی 2014 – همه را متقاعد کرد برای تیم ملی چه کارساز افتاده. او بود که استعدادهای ایرانی خارج مرزها را کشف کرد: قوچان نژاد، دژاگه و دیگران را. همان هایی که نیش تیم ملی را زهرآگین کردند. او بود که از کنار گذاشتن مهدی رحمتی بیمی به دل راه نداد و به بازیکنان نشان داد ارباب کیست. او و فقط او.

 

1377243

 

با این وصف تیم او برابر ژاپن به عنوان نخستین حریف  قدرتمند جام ملت های 2019 از ذات خودش دور شد. بازیکنانش انضباط همیشگی شان را از دست دادند و ذات فوتبال دفاعی شان برابر قدرتمندها را به دلیل نتایج ژاپن تا پیش از آن کنار گذاشتند. بی تردید ایران در صورت تکرار همان صحنه زمین خوردن و رها کردن توپ و اعتراض به داور مثلا برابر اسپانیا واکنش دیگری را پی می گرفتند تا تن دادن به آن شلختگی. در حالی که بهترین بازی های پسران کی روش مبتنی بر دفاع آهنین در زمین و محوطه جریمه خودی بود. با روی آوردن به ضربه های ایستگاهی، مثلا برابر مراکش و پرتغال در 2018 و ضد حمله مثلا برابر آرژانتین در 2014 و همه آنها مبتنی بر انضباطی آهنین.

 

خوش بینی مفرط برپا شده حول تیم 2019 تناسبی به واقعیت قدرت ژاپن نداشت. اکثر تیم ها در تورنمنت ها آرام آغاز کرده و طوفانی به اوج می رسند. برخلاف ایران که برابر چند تیم کوچک طوفانی آغاز کرد و سپس آرام گرفت. جایی که آهنگ تیم تغییر کرده بود و تک نوازها پرشمار شده بودند.

 

بعد از کی روش چی؟

 

زندگی تیم های ملی سینوسی است. بالا و پایین دارد. این تیم هم همین طور و نه فقط با کی روش، بلکه برای تغییر تدریجی شخصیت بازیکنان مان در میدان و خارج از آن. فرهنگ سلبریتی زدگی فرنگی به فوتبال ایران رخنه کرده و مربی بعدی هر که باشد سوای راه و روش فوتبالی اش باید پسران پر شر و شور ما را که دیجیتالی شده اند در قالب برنامه هایش جای دهد. کاری که کی روش کرد.

 

حمیدرضا صدر

دیدگاه‌ها