ادب و احترام به جای خود؛ این جنگ است
گلمحمدی و نویدکیا بودن کافی نیست!
اتفاقات و درگیریهای پایان بازی پرسپولیس و سپاهان در حالی رخ داد که هر دو تیم دو مرد آرام را به عنوان سرمربی روی نیمکت خود میبینند.
به گزارش ورزش سه، کمتر کسی از محرم نویدکیا و یحیی گلمحمدی که در این فصل جدال سختی برای فتح لیگ بیستم با یکدیگر دارند، رفتار حاشیهای و یا جنجالی به خاطر دارد. چه آن زمان که آنها به عنوان بازیکن، استرس و هیجان داخل بازی را تجربه میکردند و چه اکنون که باید در کنار زمین به عنوان سرمربی تمام فشارهای وارده را در خود هضم کنند. با این حال آنچه در پایان بازی دو تیم رخ داد نسبتی با رفتاری که سابق بر این از این دو مربی مشاهده شده نداشت.
محرم نویدکیا اعتقاد دارد که مسئولیت رفتار اشتباه بازیکنان دو تیم در پایان بازی،بیش از هر کس متوجه سرمربیان آنهاست و به همین دلیل ضمن عذرخواهی از اتفاقات رخ داده صراحتا خواستار عذرخواهی سرمربی پرسپولیس نیز شد. هر چند که شاید یحیی به اندازه محرم خود را در این اتفاقات مقصر نداند و اعتقادی بر اینکه مسئولیت رفتار پایان بازی شاگردانش متوجه اوست نداشته باشد، اما اقدام نویدکیا در عذرخواهی و به تبع آن دعوت از سرمربی رقیب برای انجام آن، خود میتواند اقدامی بدیع در فوتبال ایران باشد اما نه به شرطی که همه چیز در حد حرف باقی بماند.
آنچه نویدکیا در مورد اتفاقات پایان بازی سپاهان و پرسپولیس گفت، سرشار از منطق بود و نمیتوان ایراد زیادی به آن گرفت. آنچه از ادبیات سرمربی جوان سپاهان در این فصل برآمده،تلاش او برای اظهارنظر منطقی، دوری از جدلهای کلامی، پرهیز از هوچیگری و حتی دعوت از هواداران تیم خود برای رفتار درست بوده است. او برخلاف جو عمومی که در بین هواداران تیمش وجود دارد، پرسپولیس را شایسته قهرمانیهای متوالیاش خواند و از این نظر نخواست تا با زیر سوال بردن مرسوم این موفقیتها هواداران تیمش و حتی رقیب را راضی کند. یحیی نیز همچون نویدکیا سعی داشته تا از اظهارنظر جنجالی، صحبت کردن راجع به رقبا و شیطنتهای کلامی اجتناب کند و بنابراین قبل و بعد از بازی دو تیم و حتی در جریان آن تیتر جنجالی خاصی از سوی دو مربی به رسانهها داده نشد. اوج سخنهای جنجالی مربیان دو تیم، آنجایی بود که نویدکیا مربیان حریف را به ترغیب بازیکنان خود به وقتکشی متهم کرد که البته بعدا خود متوجه اشتباهش در این مورد شد.
اگرچه در رفتار و گفتار این دو مربی، تمایل به مسالمت دیده میشود، اما حکایت بقیه نیمکت چه میشود؟ مرزبان روی نیمکت سپاهان درست در نقطه مقابل نویدکیا، دست کمی از افشین پیروانی روی نیمکت پرسپولیس ندارد. اگرچه پیروانی با مصاحبههای آتشین و کریخوانیهایش محبوب هواداران دوآتیشه پرسپولیس شده آن طرف مرزبان نیز با اظهارنظرها و رفتارهایش بدجور دل از سپاهانیها ربوده. او از ابتدای فصل کریخوانیهایش را متوجه پرسپولیس کرده و با آبیها سر مدارا داشته تا بتواند با آنها جبههای متحد علیه پرسپولیس تشکیل دهد. او خوب میداند که بازی هفته آخر مقابل استقلال شاید تکلیف قهرمانی را بین پرسپولیس و سپاهان مشخص کند و از الان روی اتفاقات روانی آن بازی و فشار هواداران استقلال برای قهرمان نشدن پرسپولیس حساب باز کرده است! از آن طرف افشین پیروانی آنچنان در دفاع از پرسپولیس متعصب است که گاهی انگار در حال دفاع از مظلوم ترین تیم دنیاست.
پس هم نویدکیا و هم یحیی خوب میدانند که با سربهزیری و نجابت و منطق امورشان در این فوتبال پیش نمیرود. هر دو خوب میدانند که در رختکن کسی باید باشد که با رجزخوانی بازیکنان تهییج شده را به میدان بفرستد. باید یکی کنار زمین باشد که وقتی بازیکن توپ لو میدهد با شدت تمام برایش دست بزند و تشویقش کند. و باید یکی باشد که وقتی فضا کمی شلوغ شد بتواند صدایش را بالا ببرد و داد بزند!
با این حال و با همه تفاسیر و تناقضهای رفتاری و کلامی که در مجموعه یک تیم و باشگاه رخ میدهد، اقدام محرم نویدکیا در عذرخواهی به خاطر اقدام بازیکنانش قابل ستایش است. هر چند که او به عنوان سرمربی خود را مسئول رفتار بازیکنانش در پایان بازی میداند اما این سوال نیز مطرح میشود که امثال محرم و یحیی تا چه حد قادر به کنترل جو و حواشی داخل تیمشان هستند؟ آنها تا چه حد در کنترل عصبیت بازیکنان خود توانایی دارند وقتی در اطراف تیمشان افرادی حضور دارند که به این مشی آنها اعتنا و اعتقادی ندارند؟ و اصلا این عذرخواهی تا چه حد صادقانه است وقتی فقط در حد نصیحت بماند و اقدام عملی برای آن نشود؟ آیا محرم نویدکیا حاضر است کادر فنی و تدارکات تیمش را بر مبنای اصول خود انتخاب کند و پای آن بایستد؟ آیا یحیی برای دور کردن افرادی که سمت مشخص و رسمی در تیم ندارند ولی در کنار تیم هستند اقتداری دارد و اصلا خواهان دور کردن آنها است؟
امثال نویدکیا و گلمحمدی به فوتبال ایران رنگ و روی حرفهای تری میبخشند و باید قدردان آنها بود که در پایان بازیهای تیم خود مانند بسیاری از مربیان هوچیگر دنبال داور و ناظر بازی نمیدوند و عربده نمیکشند. اما آنها خود بهتر میدانند که مشی آنها در فوتبال ایران پاسخگو نیست و نیاز است تا تیمی که بازیهای روانی را خوب بلدند در کنار خود داشته باشند. تیمی که بتواند در پخش زنده تلویزیونی برای رقیب کری بخواند، از زیر بار اتهامات شانه خالی کند و اتهاماتی دیگر را به رقبا وارد کنند. هر چند با پایان بازی دو تیم و تثبیت نتیجه آن، این کریخوانیهایی که در سطح مدیران دو باشگاه رخ داده و میدهد تنها به نفع رقبایی است که در انتظار لغزش دو تیم و رساندن خود به آنها هستند.
نویسنده: حجت شفیعی