یادداشت: رستگاری پای چوبه دار!

به گزارش ورزش سه، تیم ملی فوتبال کشورمان با سرمربیگری اسکوچیچ کروات هرآنچه ناممکن بنظر می رسید انجام داد تا فعلا از شر بحران ویلموتس و زامبی های مجازی نفس راحتی بکشیم. هرچند رقابت اصلی هنوز باقیست.

"اوضاع هرگز آنچنان که به نظر می رسد، بد نیست."

پس از ماه ها عذاب، استرس و اتفاقات ناگوار، کِشتی تیم ملی فوتبال به مقصد که نمی توان گفت اما به ساحل آرامش رسید تا همچنان رویای حضور در جام جهانی پیش رو که در خلیج فارس برگزار خواهد شد، زنده باقی بماند. آرزویی که می رفت به همراه میلیاردها پولی که مربی بلژیکی روی دستمان گذاشت به باد برود اما با درخشش و تمرکز ملی پوشان و تاکتیک حساب شده سرمربی کروات  اینگونه نشد.

جالب آنکه درین راه ناچار شدیم در یک عملیات غیرممکن، دست به طلسم شکنی های شیرینی هم بزنیم. بردن بحرین در منامه و غلبه بر عراق در یک بازی رسمی پس از سال ها کاری بود که از روی ناچاری بوسیله بازیکنان و کادر فنی فعلی انجام شد‌ تا شیرینی انتقام با این صعود مقدماتی همراه شود.

"چیزی که به قانون اکثریت عمل نمی کند وجدان شخص است."

باوجود تمام هراس و نگرانی روزهای طولانی که دو شکست دور رفت و کرونا، باعث شدند کار صعود از دور مقدماتی جام جهانی تا ۲۵ خرداد ۱۴۰۰ به طول انجامد اما مستطیل سبز درین روز یک درس بزرگ داشت. فوتبال را درون زمین باید به بازیکنان سپرد. آنها که در دمای بالا یا هر شرایط سخت آب و هوایی، مقابل بحرین و عراق یا هر رقیبی ۹۰ دقیقه فرصت دارند تا بار توقع میلیون ها هموطن را به دوش بکشند. فوتبالیست هایی که یک شوت، گل یا کارتشان در کسری از ثانیه واکنش برانگیز می شود اما باید از نظر ذهنی چنان قوی باشند که بدون زمین گذاشتن بار توقع هموطنان همچنان بدوند، عرق بریزند و البته به هیچ وجه شکست نخورند چون ممکن است قبلا دیگران ظرفیتی باقی نگذاشته باشند!

پس شاید لازم است به عنوان یک بیننده، حامی یا فوتبالدوست، در خارج از آن با حب و بغض شخصی جنگید و برای اثبات نظر شخصی، آسمان ریسمان نبافت.

"آدمهایی پیدا می شوند که آنقدر غصه دنیا را دارند که هیچ وقت یاد نمی گیرند در این دنیا چطور باید زندگی کرد"

برای هر میهن پرست در رقابت های ملی، آخرین مساله قابل اهمیت در مسابقات، اسامی نفرات است. چرا که همواره منافع ملی بر فردی ارجحیت دارد. به همین دلیل هم هست که فارغ از اینکه چه کسی مربی یا بازیکن است برای تیم ملی می توان همیشه آرزوی موفقیت داشت. چیزی که گاهی توسط برخی معلوم الحال مورد غفلت و هجمه قرار می گیرد. آنچنان که می تواند منجر به بروز تبعاتی جبران ناپذیر گردد. مثل اعدام کردن متهمی که جرمش ثابت نشده باشد!

"آنچه که هستیم مهم نیست، آنچه که می خواهیم بشویم مهم است"

مثل جام جهانی خاطره انگیز ۲۰۱۸، بازی های مرحله مقدماتی ۲۰۲۲ در دور نخست پایان یافت. اگر از رویای سواری با ماشین زمان و خوردن حسرت گذشته لذت نمی برید، از دشمنی و نفرت پراکنی بیزارید و هنوز کمی تا قسمتی امیدوارید، آینده پیش روست. خیلی نزدیک و ملموس.

تیم هایی سرشناس، رقبایی بزرگ و کاری سخت در انتظارند که حاصل رقابت با آنها می تواند، نزدیکترین جام جهانی را به ما هدیه کند.

پس برای به سلامت عبور کردن در ادامه مسیر، بجای سوراخ کردن جای خود و همت بخرج دادن در غرق کردن کشتی رویاهای یک ملت (بدون آنکه هیچ پلن دیگری برای شادمانی ملی وجود داشته باشد) پرچم سفید را بالا ببرید و فارغ از هر نامی، منصفانه و همه جوره نقد کنید. خیالتان راحت، مزه شیرین برای همه همان طعم را دارد!

مهدی بشکنی

* نقل قول ها برگرفته از دیالوگ های فیلم "کشتن مرغ مقلد"