یادداشت: پرسپولیس، گمشده در پس‌کوچه

به گزارش ورزش سه، در حالی که هواداران پرسپولیس پس از برد مقابل سپاهان، انتظار شش امتیاز از دو بازی با پدیده و فجرسپاسی را می‌کشیدند، اما چهار امتیاز از آن شش امتیاز حاصل شد و از آن مهمتر اینکه در این دو بازی، شاگردان گل‌محمدی چندان در خلق موقعیت گل موفق نشان ندادند.

شاید بتوان گفت که در شش سال اخیر، هیچگاه پرسپولیس همچون امسال برای بردن حریفان خود به زحمت نیفتاده است. هر چند پرسپولیس در قهرمانی‌های اخیرش بردهای کم گل و اقتصادی یک بر صفر کم نداشته، اما نمی‌توان منکر این شد که در فصل جاری لیگ برتر، به دست آوردن همین بردهای اقتصادی هم با دشواری محقق شده است.

جواب دادن به این سوال که چرا پرسپولیس امسال سخت می‌برد، باید برای یحیی گل محمدی مهم باشد‌. هر چه باشد جواب دادن به این سوال که چرا رقبای این تیم همچون استقلال و سپاهان در بردن تیم‌های متوسط و یا پایین جدول به دشواری نمی‌افتند اما تیم او باید زمان بیشتر و تلاش بیشتری برای گل زدن کند می‌تواند او را در رقابت با آنها برای فتح لیگ به درک درستی برساند.

آنچه در نوع بازی پرسپولیس این فصل مشخص است این است که قرمزها انگار که خود به دست خود بازی‌ها را سخت می‌کنند آن هم با پیچیده کردن راه‌های رسیدن به دروازه حریف. اصرار بر یک بازی مالکانه و روی زمین، دادن پاس‌های متوالی و با حوصله و عادت به رویارویی با رقیبانی که اغلب بسته بازی می‌کنند باعث شده تا قرمزها راه‌های ساده‌تر گل زدن را فراموش کنند. نگاهی به برخی از بردها و گل‌های استقلال در این فصل نشان می‌دهد که گاهی بازی مستقیم و استفاده از توپ‌های بلند، گاهی شوت‌زنی و گاهی حریف را به جلو فرا خواندن و زدن ضدحملات ضربتی، می‌تواند موثرتر از بازی با حوصله و اصرار بر یک روش بازی مشخص باشد.

از طرفی می‌توان این نکته را مطرح کرد که نوع بازی پرسپولیس به گونه‌ای است که در یک منطقه از زمین تراکم ایجاد می‌کند اما برخلاف فصل قبل، آن سرعت در انتقال بازی از منطقه تراکم به فضای خالی وجود ندارد و برعکس، شاگردان گل محمدی بیشتر تمایل به جلو بردن توپ در منطقه پر تراکم و شلوغ به هر نحوی دارند و اتفاقا از این نظر آنها در بین تیم‌های لیگ سرآمد هستند. این توانایی خاص شاگردان یحیی است که بعضا قادرند در همان کناره‌های شلوغ هم حرکات  ترکیبی زیبا خلق کنند اما به وضوح از میزان خلاقیت بازیکنان این تیم نسبت به فصل قبل برای  در آوردن توپ از منطقه شلوغ و ایجاد فضا و استفاده از این فضاها کمتر شده. برای همین هم با اینکه همچون فصل قبل در مصاف با اغلب رقبا جدولی  صاحب توپ و میدان هستند اما آنچه نمود دارد سخت بردن و گل زدن این تیم است.

شاید اگر ستاره های کلیدی پرسپولیس همچون امیری، ترابی و عالیشاه در فرم و سطح آمادگی فصل قبل خود بودند پرسپولیس تا این حد برای بردن حریفان خود به زحمت نمی‌افتاد اما بررسی این نکته هم در جای خود بسیار ضروری است که این کاهش کارایی بازیکنان خلاق نسبت به فصل قبل ریشه در چه دارد؟ آیا تنها حاصل یک افت فردی است یا معلول شرایط تیمی و نوع بازی؟

حجت شفیعی