روبرتو باجو، محبوبیتی که تمام نمی‌شود

عارفان برای غم، اصالتی بیشتر نسبت به شادی قائل‌اند. شاید برای همین باشد که تصویر باجوی مغموم در پایان فینال جام‌جهانی ۱۹۹۴ تبدیل به به‌یاد ماندنی‌ترین وزیباترین تصویر به جا مانده از دوران بازی او تبدیل شده است. مردی که گل‌های زیادی در فوتبال زد و موفقیت‌های بسیاری بدست آورد بیشتر با تصویر گریان و ناراحتش پس از اینکه پنالتی آخر ایتالیا را در فینال جام‌جهانی از دست داد می‌شناسند‌. تصویری که تبدیل به حسرتی برای همه دوستداران او شده و با این حال انگار که این تصویر قداستی بی‌همتا به او می‌دهد بارها و بارها تکثیر می‌شود.

تصویر گریه مارادونا پس از باخت در فینال جام‌جهانی ۱۹۹۰ نیز کارکردی شبیه گریه باجو در چهار سال بعدش دارد. دو ستاره‌ای که حتی باخت‌شان زیباست و وقتی بازنده و گریان از زمین خارج می‌شوند دوست‌داشتنی‌تر شده و ستایش‌های بیشتری نصیب‌شان می‌شود. باجوی دوست‌داشتنی مقصر اصلی باخت ایتالیا در ضربات پنالتی مقابل برزیل نبود چرا که اگر او هم پنالتی‌اش را گل می‌کرد، آن طرف به‌به‌توی تکنیکی آماده بود تا آخرین پنالتی برزیل را به تور چسبانده و برزیل را قهرمان کند. اما حالا که تقدیر به قهرمانی برزیل در آن جام بوده همان بهتر که بازی با پنالتی هدر رفته باجو خاتمه یافت. همان بهتر که الهه‌ی فوتبال تصویر دوست‌داشتنی بودای مستطیل سبز را در بعد ازظهر گرم لس‌آنجلس ژوئن ۱۹۹۴ به همه هواداران او تحویل داد. بدون آن تصویر، باجو چیزی کم داشت. بدون آن اشک‌ها و بدون آن غم آزار دهنده در چهره‌اش فینال ۱۹۹۴ این چنین خاص و به یادماندنی نمی‌شد.

باجو در فینال جام‌جهانی پنالتی‌اش را از دست داد و تقریبا در همه تیم‌های مطرح ایتالیا از جمله فورینتینا، یووه، میلان و اینتر بازی کرد اما تا زمانی که در مستطیل سبز قدم می‌زد هیچکس را یارای رقابت با محبوبیت او نبود. حالا او ۵۱ ساله شده بدون آنکه همانند هم‌نسلانش جامه مربیگری به تن کند. باجوی دوست‌داشتنی در همان تصویر زیبای فینال ۱۹۹۴ برای دوست‌دارانش ثابت شده. هنوز هم قلب آنها به هنگام تماشای ضربه پنالتی‌اش تند می‌تپد و هنوز امید دارند که پنالتی به جای خورشید داغ تابستان لس‌آنجلس به تور دروازه بچسبد.

حجت شفیعی