بازگشت مالدینی: پیوسته راه برو کاپیتان

به گزارش "ورزش سه"، بیست و چهارم می 2009 . سن سیرو: میلان - رم. آخرین بازی فصل میلان در خانه. آخرین بازی او با پیراهن میلان در خانه. فرانچسکو توتی شش دقیقه به پایان دروازه میلان را باز کرده و روسونری 3-2 شکست خورده. دوربین پس از کشیده شدن سوت پایان بلافاصله او را نشان داده که سربند مشکی اش را باز کرده. چهره اش خسته بوده. عاری از نشاط همیشگی. نود دقیقه در میدان بازی کرده. آن هم در چهل سالگی. گروهی از بچه های میلانی پیراهن سپیدی بر تن کرده اند که با حروف سیاه رویش نوشته اند "پائولو" و کنار آن قلب سرخ رنگی نقش بسته. آن روز پائولو مالدینی آخرین بازی اش را در سن سیرو انجام داده. آخرین بازی اش در خانه را.

پائولو داشت خداحافظی می کرد. در سن سیرو، برابر طرفداران میلان. توتی جلو آمده و در آغوشش کشیده که تیفوسی های روسونری بنر بزرگی را بالا برده اند. بالا برده اند و شروع کرده اند به هو کردنش. تعدادشان زیاد نبوده ولی آن قدر بوده که روز وداع پائولو را سیاه کنند. روی یک بنر نوشته شده "ممنون کاپیتان. در میدان قهرمان بودی، ولی به آنهایی که ثروتمندت کردند احترام نگذاشتی" و روی بنر دیگر جمله "همین مزدورها و بیچاره ها برایت هورا کشیدند" را آورده اند.

تیفوسی های میلانی به درگیری های کهنه با پائولو اشاره کرده اند. یادشان نرفته پائولو چگونه پس از شکست در فینال لیگ قهرمانان در استانبول برابر لیورپول در پاسخ اعتراض های شان که "چه جوری بازی 3 - صفر برده را باختید؟" با خشم زیر لب ناسزا گفته. فراموش نکرده اند پائولو گروهی از آنها را "مزدور" خوانده...

دوربین از پایین پائولو را نشان داده. سکوهای سن سیرو در پس زمینه خودنمایی کرده اند و طرفداران هنوز روی سکوها ایستاده اند. هم آنهایی که برایش هورا کشیده اند و هم دسته ای که روز آخرش را سیاه کرده اند. بازیکنان به رختکن رفته رم دوباره به میدان برگشته اند. برگشته اند و پیراهن هایی که به تن کرده اند را به رخ کشیده اند. پیراهن هایی که روی شان نوشته شده "ممنون پائولو، کاپیتان بزرگ". کمی قبل تر حتی طرفداران اینتر هم در آخرین بازی شان برابر میلان در ستایش از پائولو بنری را بالا برده و رویش نوشته اند "برای بیست سال حریف ما بودی، ولی در زندگی همیشه به تو وفادار خواهیم بود".

پائولو برای هر طرفداری یک رویا بوده. از دل تیم جوانان میلان بیرون آمده. در شانزده سالگی اولین بازی اش را برای میلان برابر اودینزه در 1985 انجام داده. در هفده سالگی پیراهن شماره سه را پوشیده. برای نیلس لیدهلم، فابیو کاپلو، آریگو ساچی، آلبرتو زاکرونی و کارلو آنچلوتی به میدان رفته. "بازیکن تک باشگاهه" بوده. برای میلان نهصد و یک بار به میدان رفته که هفته بعد در فلورانس می شد نهصد و دو بار. همه اینها به علاوه صد و بیست و شش بار بازی ملی. پائولو یکی از هجده بازیکنی که در تاریخ فوتبال بیش از هزار بار راهی میدان شده. هفت بار اسکودتو را برده بود...

ربع قرن بازی در میدان نیاز به آمادگی جسمی والایی داشته و پائولو طی آن ربع قرن طراوتش را حفظ کرده. احتمالا پائولو بهترین دفاع کناری نبوده که شناختیم. تکنیک والایی نداشته، ولی یافتن نقطه ضعف اساسی در او هم دشوار بوده. راست پا بوده و در آغاز در گوش راست جای گرفته، سپس به عقب آمده و شده مدافع راست. با تثبیت تاسوتی در دفاع راست میلان، نقش دفاع چپ را به او داده اند. همه آن جابجایی ها در گذر ایام مددکارش شده اند: انعطاف پذیری و توازن. روزگاری فرگوسن در اشاره به دو بازی او در نیمه نهایی لیگ قهرمانان برابر بایرن مونیخ گفته "او تنها بازیکنی بود که طی دو دیدار طاقت فرسا و لبالب از درگیری حتی یک بار هم زمین نخورد".

پائولو هرگز توپ طلا نگرفته، هرچند دو بار در صف سه مرد اول ایستاده. سال 1996 که نشریه وورلد ساکر او را نامزد عنوان بهترین بازیکن سال کرده شانه هایش را بالا انداخته و فرانکو بارسی را بهترین مدافع ایتالیایی دوران خوانده. افسانه پائولو ورای تمهیدات دفاعی ساچی و کاپلو رفته. او کنار بارسی، پلی زده بین میلان قدیم و میلان نو، میلان نو و میلان فردا. او طی سه دهه از عصری به عصر دیگر اروپا را فتح کرده: قهرمان اروپا 1989، قهرمان اروپا 1990 و 1994، قهرمان اروپا 2003 و 2007. او در اولین فصلش در میلان با جولیانو ترانئو همبازی شده و در آخرین فصلش با متیو دارمیان و فاصله سنی ترانئو و دارمیان سی و شش سال بوده. توانایی اش در همسازی با تغییرات و دگرگونی ها حیرت آور بوده. پائولو به راز "تداوم" و "پیوسته راه رفتن" دست یافته. او ایتالیای کهنه را وصل کرده به ایتالیای نو.

میلان پیراهن شماره سه را در موزه باشگاه قرار داده و حالا پائولو یکی از شمایل ها روسونری شده. جایی کنار چزاره مالدینی پدرش، خوزه آلتافینی، نیلس لیدهلم، جیانی ریورا، پیرینو پراتی، ژرژ وه آ، فرانک ریکارد، رود گولیت، مارکو فن باستن...

حمیدرضا صدر