چگونه عیبی یوخ از تبریز به تهران رسید؟

به گزارش ورزش سه ، روزی که پر شورها در ورزشگاه پر از اشتیاق یادگار شاهد ناکامی  تیمشان بودند – تیمی که بعد از سالهای طولانی به لیگ برتر صعود کرده بود – یک صدا فریادی عجیب سر دادند که یادگاری نوید بخش برای فوتبال ما  برجا گذاشت؛ فوتبال خسته از فضای ما ملتهب نتیجه گرا و کم طاقت استاد یوم ها و آن فریاد چیزی نبود جز : عیبی یوخ......

چندی بعد این ملودی با کلام و ریتمی دیگر در دیگ جوشان آزادی تکرار شد روزی که پرسپولیس بعد از چند سال ناکامی و تمام کردن فصل چهاردهم لیگ  در رتبه هشتم به مصاف راه آهن رفت تا با یک پیروزی پر گل قهرمانی دراماتیک دیگری را رقم بزند؛ اما تلاش آنها بی ثمر بود و در نهایت سوت پایان بازی سوت پایان رویا پردازی طولانی هواداران بود اما در کمال ناباوری تشویق تیم ختم نشد و ادامه پیدا کرد؛ سربازان ناکام با شکوه تمام بدرقه شدند.

و پرده آخر روز فینال لیگ قهرمانان آسیا پرسپولیس در میدانی که مین گذاری شده بود با مصدومیت و محرومیت و خیریت و جاهای خالی بسیار در یک قدمی جام طلایی  زمین خورد و نتوانست مثل سه بازی قبلی خود معجزه بازگشت را تکرار کند. در واقع زخمی تر از آن بود که بتواند دیگر بار بر خیزد اما این زخم ها از چشم تماشاگران غرق شده در هیجان و اشک پنهان نماند. ناکام ها  به گرمی تشویق شدند. این در حالیست که در فضای اکثر ورزشگاه ها احترام به تیم بازنده مفهوم غریبی شده که در رسانه ها از آن به فضای مسموم یاد می شود.

 شاید جمله هایی مانند" چیزی از ارزش آنها کم نشد بسیار نخ نما به نظر برسد "اما لابلای تار و پود این جمله نخ های تنومند حقیقت قرار دارند. این حقیقت که می شود باخت؛ اما ایستاده تشویق شد؛ این حقیقت که قدر شناسی در سخت ترین شرایط خط قرمزی ست که رد شدنی نیست و این که امید را باید تحت هر شرایطی زنده نگه داشت؛ حتی با وجود نا امید کننده ترین اتفاق ها مثل محرومیت، کوچ ستارگان تیم، مصدومیت ها و خالی ترین دست های ممکن.

 سرمربی نوجوانان ایران بعد از بازی با نوجوانان ژاپن در مصاحبه اش گفته بود " آنها کامپیوتری فوتبال می کنند. چشم بسته به راحتی همدیگر را پیدا می کنند. برای بازیکنان این تیم اهمیت نداشت از نظر نتیجه جلو هستند یا عقب آنها یک کار را شروع می کردند و تا دقیقه 90  ادامه می دادند و دستاورد خوبی از آن به دست می آوردند "

نکات ظریفی در کلام این مربی مجرب پنهان است که سزاوار توجه و الگو برداریست. اصلا اتفاقی نیست که ژاپن بهترین تیم آسیا در جام جهانی بوده و دو باشگاه ان، دو قهرمانی پیاپی در آسیا بدست می آورند. من فکر می کنم آنهایی که به تیم ژاپن خرده می گیرند که چرا در دقیقه 93 بازی با  تیم قدرتمند بلژیک آن طور بی محابا و شجاعانه در حال حمله بوده فقط به نتیجه همان بازی نگریستند و فلسفه عمیق و دقیق فوتبال ژاپن در تمام این سالها را نادیده گرفتند.

داشتن فلسفه درست در هر کاری و پایبند بودن به اصول در شرایط سخت  صاحبکار را شایسته احترام می کند و فوتبال ژاپن سالهاست مزد فلسفه درست خود را میگیرد. اولین بار که شنیدیم ژاپنی ها بعد از پایان بازی زباله های خود را از سطح ورزشگاه جمع آوری می کنند خندیدیم و به شیوه مرسوم خود لطیفه ها از آن ساختیم. طول کشید تا دانستیم فرهنگ سکوها چقدر روی جان و تن بازیکنان ناظر سکوها موثر و تعیین کننده است.

بعد از پیروزی همه متحد و راضی هستند اما تیمی که بعد از ناکامی سالم بماند  و بتواند خود را جمع و جور کند هنرمند است. امروز تیم پرسپولیس پشتوانه هواداری خودرا  منسجم تر از همیشه  پشت سر خود می بیند.

به قول شاعر گاهی در پنجره های بسته آفتاب بیشتری هست.ما اکنون آموختیم که می توان با بالاترین حد امید و آرزو به تماشای  بازی تیم مورد علاقه نشست تا حد مرگ استرس کشید و تا دمای 100 درجه به جوش آمد؛ اما وقتی سربازان با همه تلاش نبرد را واگذار کردند و آب سردی بر این همه اشتیاق ریخته شد باز هم ایستاد و رو به بازنده های خسته فریاد زد : عیبی یوخ

 سید مهدی نقبایی