کد خبر : 1576693 | 25 آذر 1397 ساعت 14:28 | 26.7K بازدید | 0 دیدگاه

یادداشت : از پرچم ژاپن تا قتل با تفنگ شکاری

در برنامه نود این هفته دو گزارش دردناک در مورد کشته شدن دو هوادار فوتبال پخش شد اتفاقی که عجیب و شوکه کننده بود.

یادداشت : از پرچم ژاپن تا قتل با تفنگ شکاری

به گزارش ورزش سه ، چند روز بعد در خبر های بازی استقلال و پدیده چشمم به خبر دستگیری هوادار استقلال برای همراه داشتن پرچم ژاپن خورد این تصمیم به نظرم خنده دار آمد یعنی واقعا قرار است این کری ساده از یک هوادار نوجوان تحمل نشود؟


کمی عقب تر برویم آیا واقعا نگاه سانتی مانتالیسیتی که این روزها رسانه های رسمی از هواداری فوتبال ارائه میکنند واقعیت دارد ؟ واقعا نمیدانم اولین بار چه کسی به این نتیجه رسید که وقتی باشگاه فوتبالی از ایران در جام باشگاهی بین المللی شرکت میکند همه باید طرافدارش باشند ولی مطمئنم هر کسی چنین برداشتی دارد چیز زیادی از هواداری فوتبال نمی داند.


فوتبال باشگاهی بیشتر از هر چیزی از کری خوانی و رقابت هواداری شدید تغذیه میکند. توقع این که یک هوادار برای  تیم مورد علاقه اش آبونمان ماهیانه پرداخت کند بلیط ورزشگاه بخرد و زمان مشخصی از هفته را صرف تماشای تیمش کند و از موفقیت تیم رقیب خوشحال باشد عجیب است! به نظر وقت آن رسیده کلیشه های رسمی را بازنویسی کنیم .


 واضح است که موفقیت پرسپولیس برانکو حاصل انتخاب درست مربی (برانکو) ،یک تیم متحد از بازیکنان با استعداد و ٢ مدیر با کارنامه تقریبا خوب است .موفقیت تیم ملی ما هم در چند سال اخیر با همین فرمول بدست آمده است ولی ما در رسانه های رسمی با ناآگاهی از فضای هواداری فضا را به سویی هدایت کردیم که گویی همه فوتبال ایران باید قهرمانی پرسپولیس را بخواهد این نگاه طبیعتا طرفداران بقیه تیم ها را به این نتیجه رسانده است که رقیب آنها از حمایت بیشتری برخوردار است و به پرسپولیس هم سطح تیم ملی توجه می شود.


حالا هواداران تیم های رقیب هر اتفاق ساده ای مثل یک سوت اشتباه داور را نیز بر نمی تابند و از آن سو هواداران پرسپولیس که  این موفقیت ها را مرهون تلاش های مجموعه باشگاه خود می دانند و این فشار از طرف تمام تیم های لیگ و طرفدارانشان را غیر منصفانه می دانند.


اینروزها در آستانه جام ملت ها که باید تمام توجه به حق به تیم ملی کشور باشد دچار چالش درگیری فرسایشی پرسپولیس و تیم ملی هستیم؛ چون در زمان اشتباه انرژی حاصل از همبستگی ملی را خرج کردیم و با دست خودمان پرسپولیس را رقیب تیم ملی کردیم. با عملکرد اشتباه در رسانه های رسمی کی روش و برانکو را مقابل هم قرار دادیم تا برای توجه بیشتر گرفتن به هم بتازند و  برای هم کری بخوانند در حالی که هیچ رقابت واقعی بین تیم ملی و هیچ باشگاهی وجود ندارد و پیروزی هیچ باشگاهی هم نباید همه مردم یک کشور را خوشحال کند.  


من فکر میکنم ما در رسانه های رسمی باعث به وجود آمدن این تنش بیهوده و این جو رادیکال شدیم و باید سهم خود را بپذیریم.   


کری خوانی برای تیم رقیب باید در ورزشگاه به رسمیت شناخته شود. هوادار فوتبال چه بخواهیم چه نخواهیم به جز تشویق تیم خود در ورزشگاه برای تیم رقیب رجز هم می خواند از به یادآوری شکست های تیم رقیب کیفور می شود و طعنه به تیم رقیب با نماد های گوناگون جزیی از فرهنگ هواداری فوتبال است.وقتش رسیده عادل فردوسی پور و سایر رسانه ای هایی که خودشان با پوست و خون این احساسات هواداری را می شناسند پا پیش بگذارند و بگویند بیشتر هواداران باشگاهی خواهان موفقیت تیم رقیب در هیچ مسابقه ای نیستند و این طبیعت هواداری در تمام دنیاست.    


 با توجه به تجربه موفق و مشهور کشور انگلستان در برخورد با هولیگانیسم من فکر میکنم باید فرهنگ هواداری که شامل عشق به تیم خود و تنفر از تیم حریف در زمین مسابقه است را درک کنیم.  این حس فهمیده شدن از سوی مراجع رسمی حتما به تخلیه روانی هوادار اغلب نوجوان فوتبال کمک خواهد کرد تا بی قانونی نکند ، تفنگ شکاری به دست نگیرد ولی همچنان از هواداری فوتبال لذت ببرد.

 

احسان صدری

دیدگاه‌ها