خداحافظی خسرو؛ پایانی بر یک دوره پر افتخار

به گزارش "ورزش سه"،  اصولا در تمام دنیا بازیکنانی که از رده های پایه یک باشگاه رشد می کنند و خود را به بدنه اصلی باشگاه می رسانند جایگاه بالاتری نسبت به دیگر بازیکنان یک تیم دارند و از محبوبیت بیشتری نزد تماشاگران برخوردار هستند. چرا که هواداران او را به یک چشم دیگر می بینند. او تبدیل می شود به امضا یک باشگاه و هواداران با او ناخود اگاه حس هم ذات پنداری پیدا می کنند.

خسرو حیدری  آخرین بازمانده از نسلی بود که استقلال را در ایران به هر چه خواست رساند اما در آسیا فقط یک گام کم آورد. او در طول یک دهه بار اکثر حملات استقلال را بر دوش کشید تا همچنان سمت راست خط  دفاع استقلال جایگاه رفیعش را حفظ کند. او نسل چهارم  از مدافعان راستی بود که در طول این  4 دهه گذشته همواره نقش زیادی در روند موفقیت های استقلال در همه این دوران بازی  می کرد. او مثل یک دونده امدادی چوبی که نسل به نسل از شاهین بیانی به جواد زرینچه رسیده بود را از  محمد نوازی گرفت و با سرعت هر چه تمام تر دوید و دوید تا یکی از 11  یوز ایرانی در ورزشگاه بلوهوریزنته باشد.

 خسرو حیدری در طول حضور ده ساله اش تقریبا  300  بازی در استقلال به میدان رفته است و حدود 60 پاس گل را به همبازی هایش داده است.  او  از اولین پاس گلش به فرهاد مجیدی در دیدار مقابل استقلال اهواز تا روزی که بیانیه خداحافظی اش را در صفحه شخصی خود منتشر کرد همواره یکی از چهره های محبوب نه تنها استقلال بلکه فوتبال ایران به شمار می رود.      

 
  شاید در این چند ساله مدافع چپی در ایران پیدا نشود که طعم تو سر توپ خوردن های او را نچشیده باشد.حتی می توانیم این مهم را به آسیا نیز تعمیم بدهیم. اگر می خواهید اوج هنر خسرو را با تمام وجود لمس کنید  فقط کافی است گلی که او در مقابل بوریرام تایلند به ثمر رسانده است یک بار دیگر نگاه کنید.

 سخنی  گزاف نیست اگر بگوییم که  آرش برهانی و رضا عنایتی در این دوران برای کسب عنوان برترین گلزن تاریخ لیگ برتر باید در عصر خسرو می زیستند و دم او را می‌دیدند.این را هم بد نیست بدانیم که آخرین جام استقلال باز هم روی پاس گل او به دست آمده است.

 بازیکنی که از بس پاس داد و گل نزد مجبور بود شادی های پس از گلش را در یک گل خلاصه کند.اما برای اینکه جزو سه پاسور برتر لیگ برتر باشی باید حتما خسرو حیدری باشی.

او امروز در لحظه ورودش به زمین نتوانست بغضش را کنترل کند تا با اشک هایش فریاد بزند که چقدر دلش برای این مستطیل سبز تنگ می شود. خسرو قطعا مثل مهاجمان برتر تمامی این سال ها بوی گل نمی داد اما قطعا او تنها کسی بود که بوی پاس گل می داد.