یادداشت : فان‌دایک، نماد تکریم مدافعان

به گزارش "ورزش سه"، استانتون می نویسد:جایزه بهترین فوتبالیست سال یوفا در فصل 1998-1997 کارش را شروع کرد و به تنها رونالدوی آن موقع که در اینتر بازی می‌کرد، داده شد. بعد از آن هافبک‌هایی مثل دیوید بکام، فرناندو ردوندو، اشتفان افنبرگ، دکو و استیون جرارد که با تیم‌هایشان، منچستریونایتد، رئال مادرید، بایرن‌مونیخ، پورتو و لیورپول قهرمان شده بودند، این جایزه را گرفتند و جان‌لوییجی بوفون با آنکه تیمش، یوونتوس در فینال سال 2003 در ضربات پنالتی به میلان باخت، بهترین بازیکن سال یوفا شد. شکل جایزه در فصل 2011-2010 تغییر کرد و نام جایزه را بهترین بازیکن سال یوفا گذاشتند.

 آندرس اینیستا در فصل 2012-2011 با آنکه چلسی در نیمه‌نهایی بارسلونا را شکست داد و در نهایت قهرمان شد، به خاطر درخشش او در تیم ملی اسپانیا و قهرمانی یورو 2012 جایزه با شایستگی به اینیستا رسید. این جایزه معمولاً به خلاق‌ترین بازیکنان و گلزن‌ترین مهاجمان رسیده، کریستیانو رونالدو و لیونل مسی هم چند بار آن را برده‌اند ضمن اینکه امثال زین‌الدین زیدان، رونالدینیو، کاکا، دیگو میلیتو و فرانک ریبری هم آن را لمس کرده‌اند. جایزه سال قبل هم به لوکا مودریچ به خاطر یک عمر ثبات، درخشش با رئال مادرید و رساندن تیم ملی کرواسی به فینال جام جهانی داده شد اما اینکه ویرجیل فان‌دایک به‌عنوان بهترین بازیکن سال 2019 یوفا نخستین مدافعی است که این جایزه را می‌گیرد، جایگاه او را نشان می‌دهد. یورگن کلوپ مربی لیورپول او را صددرصد بهترین مدافع جهان توصیف کرد که کاملاً شایسته این عنوان است. حق با او است. مدافعان غالباً به چنین جوایزی نمی‌رسند. فابیو کاناوارو در سال 2006 و ماتیاس سامر یک دهه قبلش تنها مدافعان فوتبال مدرن هستند که توپ طلا برده‌اند. بازی در آن بخش زمین جذابیت زیادی ندارد، باید جان بکنند و زمینه را برای موفقیت مهاجمان فراهم کنند اما فوتبال مدرن در حال تغییر است. تأکید روی کار تیمی به معنای آن است که فوق‌ستاره‌هایی که در تیم یکه‌تازی و خودنمایی می‌کنند و دیگر اطرافشان زمینه‌ساز موفقیت آنها هستند، کمتر و کمتر می‌شوند و شاید در سال‌های آینده کمتر جایزه‌های فردی به چنین بازیکنانی برسد.

مربی‌های طراز اولی مثل کلوپ و پپ گواردیولا ترجیح می‌دهند بازیکنانی داشته باشند که برای نیل به هدف تیم در یک چارچوب مشخص تلاش کنند نه آنهایی که موقع گل زدن پیدایشان می‌شود و همه چیز را به نام خود می‌کنند. لیورپول به طرزی عالی کار تیمی را رواج داده. بازیکنانی مثل محمد صلاح و سادیو مانه که مرتب و باثبات گل می‌زنند، دارند اما آنها هم بر اساس یک برنامه تیمی که جایشان را در یک سوم دفاعی حریف مشخص کرده، بازی می‌کنند. دو تابستان قبل که ساوتهمپتون برای انتقال فان‌دایک مانع تراشید و لیورپول در عوض به سراغ مدافع میانی دیگری نرفت، خیلی‌ها تعجب کردند. از نظر کلوپ نخریدن بهتر از بدخریدن است و برای همین به دژان لوورن و ژوئل ماتیپ اعتماد کرد. لیورپول چند ماه بعد بالاخره نظر ساوتهمپتون را جلب کرد و با 75 میلیون پوند او را خرید؛ مبلغی که آن موقع شاید دیوانگی به نظر می‌رسید اما حالا یک خرید عالی حساب می‌شود.

مایکل ادواردز مدیر ورزشی لیورپول رئیس گروه جذب باشگاه است که خریدهای فوق‌العاده‌ای کرده. آلیسون بکر هم پنجشنبه شب در موناکو روی سن رفت و جایزه بهترین دروازه‌بان را گرفت. این یعنی لیورپول با دقت و وسواس تمام خرج کرد، 142 میلیون پوندی که از فروش فیلیپه کوتینیو عایدشان شد برای این دو بازیکن فوق‌العاده خرج کردند.

بارسلونا را در نظر بیاورید. 222 میلیون یورو برای فروش نیمار به پاری‌سن‌ژرمن به دست آورد و از آن هیچ استفاده‌ای نبرد. کوتینیو را به بایرن‌مونیخ قرض داده‌اند و حالا دمبله شاید خرج شود تا نیمار به نوکمپ برگردد! این نشانه هوش لیورپول برای خریدها در زمان کلوپ و اعتماد آنها به کاری است که انجام می‌دهند. جایزه فان‌دایک را باید از این نظر مورد توجه قرار داد. لیورپول به او عرصه‌ای برای نشان دادن کلاس، ثبات، قدرت و نگاهش را ارائه کرد. او هم برای لیورپول بستری برای رسیدن به ششمین قهرمانی اروپا فراهم کرد.

منبع: گل
ترجمه :ایران ورزشی