شکست بدموقع تیم بدون ایده
بشار ستاره‌ای در میان دونده‌های عراقی
بین توپ و زمین، انتخاب تیم‌ملی «بی‌نظمی» بود! «فقدان ایده» در تیم ویلموتس، دست بالا را به عراق داد، تیمی که سرعت و قدرت را باهم دارد.
به گزارش "ورزش سه"، عراق با تمرکز روی دو وینگری که فوتبال ایرانی را بلدند، تا یک‌سوم زمین ایران پیش‌روی کرد. فشار بیشتر از راست عراق و روی کانالی بود که میلاد محمدی از اداره کاملش برنمی‌آمد.
بشار رسن که مقابل ایران با سطح فنی بالاتری نسبت به لیگ‌برتر ظاهر شد، فقط وینگر چپ نبود. رسن آزادانه روی عرض زمین می‌رفت و می‌آمد و توپ می‌ریخت.
اضافه‌شدن بشار به چپ ایران و در نتیجه کشیده‌شدن دو دفاع مرکزی تیم‌ملی به چپ، فضا را هم در مختصات استراتژیکِ زمین به عراقی داد که توپ و برتری عددی را هم به همراه داشت!
مثلث برنده‌ی «توپ-فضا-برتری‌عددی» اگر به گل نمی‌رسید عجیب بود، که رسید؛ دقیقه یازده، عراق یک - ایران صفر.
بعد از گل، دو اتفاق افتاد؛ (۱) روی آوردن ایران به تصاحب توپ. (۲) عقب‌نشینی احساسی عراق. حالا این تیم‌ملی بود که تا پشت محوطه‌جریمه عراق آمد بالا. عین عراق، ایران هم از راست نفوذ می‌کرد و دو هافبک پشت‌سر شجاعی تا مرز باکس جلو آمدند. با اضافه‌شدن امید و نوراللهی به نفرات هجومی، از فشردگی نفرات عراق که برای پوشش به هافبک‌های ایران نزدیک شدند کم شد.
پس مکان و زمان مهیای نمایش محمد محبی شد؛ ستاره نیمه‌اول ایران که حالا امضای ویلموتس در ترکیب تیم‌ملی است. محبی با برداشتن توامان عدنان و رسن و یک کات‌بک که با ضربه دقیق نوراللهی و چاشنی محمدحمید (دروازه‌بان عراق) همراه شد، ایران را به مسابقه برگرداند؛ دقیقه بیست و پنج، یک یک.
گل مساوی مسابقه را به تعادل وزنی رساند. بازی به وسط زمین کشیده شد و ایران سعی به حفظ توپ کرد. اما باید برگردیم به خط اول؛ «فقدان ایده». حفظ توپ به صرف حفظ توپ بدون برنامه‌ای مشخص برای رسیدن به گل دوم یا حفظ نتیجه، منجر به فوتبال فرسایشی شد.
عراق، همانطور که پیش‌بینی می‌شد، بعد از گل ایران، تمایل بیشتری پیدا کرد به تنش، درگیری‌های فردی و جنگ روانی که البته جز در یکی دو صحنه، توسط بازیکن‌های ایران مدیریت شد.
نیمه دوم، ویلموتس و کاتانچ غلط‌های نیمه اول را گرفتند. احتیاط بیشتر شد و رسیدن به گل دوم انگار اولویت هیچ‌کدام از دو تیم نبود، اما! استراتژی عراق به تیم‌ملی دیکته شد.
قدرت و سرعت تیم عراق و از طرف دیگر میل کم و کمتر تیم‌ملی به تصاحب توپ، نیمه دوم را به عراق داد. ویلموتس با پوشش روی وینگرهای عراقی و جنگ تن‌به‌تن وسط زمین، سعی به گرفتن زهر عراق کرد و تا لحظات پایانی موفق بود.
ایران به مساوی راضی شده بود و همین تبدیل به همان پاشنه‌ی آشیل قدیمی برای تیم‌ملی ایران شد! دوباره به خط اول برگردیم و این‌بار؛ «بی‌نظمی»! هرچه مسابقه به دقیقه‌های پایانی نزدیک شد، از نظم تیم‌ملی کم شد تا جایی‌که عراق در آخرین ثانیه‌های مسابقه روی شلختگی دفاع ایران به گلی رسید که برایش دوید و دوید و دوید! سوت پایان؛ عراق ۲ ایران یک.
رامتین جباری
گزارش خطا
کاربر گرامی ،
به منظور بررسی بهتر و دقیق تر مشکل مورد نظر، فرم زیر را تکمیل نمایید.
