صمد نیکخواه: در حسرت بغل کردن پدر و مادر

به گزارش"ورزش سه" در کنار چهره هایی مثل علی دایی، علی کریمی و سعید معروف یک چهره دیگر نیز در ورزش ایران وجود دارد که علاوه بر بازی در سطوح بالای فنی ویژگیهای شخصیتی و حرف هایشان مورد توجه قرار می گیرد. صمد نیکخواه بهرامی را می توان یکی از مطرح ترین چهره های ورزش ایران در سال های اخیر دانست. کاپیتان 37 ساله تیم  ملی در بیست سال حضورش در سطح اول بسکتبال و تیم ملی افتخارات و تجارب زیادی را کسب کرده است؛ از عناوین قهرمانی در رقابت های آسیایی با تیم ملی و باشگاه‌هایش تا حضور در المپیک و جهانی با بازوبند کاپیتانی تیم ملی ایران. او یکی از پرچمداران نسل طلایی بسکتبال ایران است و هنوز هم در این تیم نقش اول را بازی می کند. مصاحبه های نیکخواه بهرامی به خاطر بیان صریحی که دارد همیشه خواندنی و پرنکته هستند. او این بار با هفته نامه  "کیهان ورزشی" مصاحبه مفصلی انجام داده و در مورد مسایل مختلفی صحبت کرده است. از آیدین تا ویانا و از بازگشت به تیم ملی و منتقدانش.

اولین تصویر از بسکتبال
یادم هست که دایی ام یک توپ بسکتبال برای من و آیدین از آمریکا آورده بود، توپ مشکی رنگی بود که عکس «مایکل جردن » روی آن چاپ شده بود. هر موقع از مدرسه به خانه می آمدیم شروع می کردیم به بازی کردن با آن توپ. بیچاره همسایه هایمان. من ۹ ساله بودم و آیدین ۱۰ ساله.

نسبت به سال قبل چقدر فرق کردی؟
با سال گذشته فرق زیادی نکرده ام ، البته خودم نمی دانم باید بقیه در این مورد نظر بدهند ؛ ولی نسبت به سال های گذشته خیلی تفاوت کرده ام . قبلا هم جوان تر بودم و هم این که تجربه پایینی داشتم ، ضمن این که خیلی هم ساده تر بودم . به نظرم تجربه ام با گذشت زمان و با شناخت بیشتر از اطرافیان بیشتر شده . فکر می کنم پخته تر شده ام ، قبلا کارهایی انجام می دادم که فکر می کردم درست است ولی به مرور زمان متوجه شدم که غلط بوده . مطمئنا الان هم کارهایی انجام می دهم که فکر می کنم درست است ولی در آینده می فهمم که آن ها هم غلط بوده .

رک و راست یا با سیاست
رک بودن تاثیر مثبت که نداشته فکر می کنم از این بابت خیلی هم متضرر شده ام ، ولی واقعا این شخصیت من است و نمی توانم ادا در بیاورم . همین که شما می گویید درست است . بارها شده که از دست من ناراحت شده اند و حتی با من دشمنی کرده اند ولی همه این ها دلیلی نمی شود تا بخواهم به خاطر به دست آوردن دل همه ، باسیاست رفتار کنم ، سیاستمدار بودن با شخصیتم جور نیست . همین باعث شده که همه بدانند من با چه کسانی خوب هستم و با چه کسی مشکل دارم . اطرافیانم خودشان می فهمند با چه کسانی حالم خوب است چون کاملا بروز می دهم .

شایعه سازها
 آن ها شاید فکر می کنند من حقشان را خورده ام ، شاید هم از قیافه من خوششان نمی آید . ولی چیزی که به آن معتقدم این است که هرقدر دشمنان بیشتری داشته باشی یعنی کارت را درست تر انجام داده ای . دشمن بیشتر نشان می دهد که با منافع بعضی ها هم راستا نیستم . قطعا من توانایی این که بخواهم منافع همه را تامین کنم ندارم . من کار خاصی نمی کنم و فکر می کنم همه چیز خواست خداست . زندگی روزمره ام سرشار از تلاش است و از این مدل زندگی کردن لذت می برم . خوب تمرین کردن و زندگی حرفه ای علاقه شخصی ام است . حواسم به خودم هست و این کار سختی برایم نیست . هردفعه که این اتفاق برایم می افتد روی من تاثیری ندارد فقط دشمنان من ضعیف تر می شوند . در ضمن خیلی خوب است که آدم ها را می شناسم چون دراین مواقع چهره واقعی خودشان را نشان می دهند .

زندگی حرفه ای
این مساله برایم بسیار مهم است . ورزشکار حرفه ای باید زندگی حرفه ای داشته باشد . به نظرم کار خاصی هم نیست و با توجه به علایق شخصی و این که می خواهد پیشرفت کند ، وظیفه اش را انجام می دهد . باید رعایت کنیم . مثلا خودِ من ممکن است برنامه غذایی خاصی نداشته باشم اما سعی می کنم چیزهایی را که در این سال ها یاد گرفته ام برای یک تغذیه سالم استفاده کنم.سعی می کنم استراحت مناسب داشته باشم . ساعت 30/10 به رختخوابم می روم . البته ممکن است یک شبی هم بی خوابی به سرم بزند و تا ۱۲ بیدار باشم ولی خدا را شکر کمتر اتفاق می افتد . در ایام مسابقات از همه کارهایم می زنم و در منزل می مانم تا سرحال باشم . شاید کسانی که از بیرون به زندگی ما نگاه می کنند فکر کنند ما خیلی سختی می کشیم ولی به نظر من اصلا این طور نیست و این رعایت ها و پرهیز ها از روی علاقه و اجتناب ناپذیر است . هرچند که بسیاری از ورزشکاران هم هستند که این اصول را رعایت نمی کنند و به خاطر همین، هیچ وقت به پتانسیل واقعی خودشان نمی رسند و شاید هم مجبور می شوند خیلی زود از ورزش حرفه ای خداحافظی کنند .

چیزی که در مورد خودم باید بگویم این است که بدون تعارف من یک نابغه نبودم ، قد ۲۱۵سانتی متری نداشتم ، سرعت عجیب و غریب یا پرش آنچنانی هم نداشتم ولی بسیار نترس بودم و با آغوش باز هر چالشی را می پذیرفتم و با پشتکار زیاد توانستم خودم را رشد بدهم . فکر می کنم بهترین خصلتم همین پشتکار باشد . در زمین مسابقه هم از هیچ کس نترسیده ام . با زندگی حرفه ای و پشتکار توانستم از کسانی که استعداد ، قد بلند و خیلی از مولفه های دیگر را داشتند بالا بزنم .

رفت و برگشت
برای تیم ملی بازی کردم ولی در رقابت های باشگاهی حضور نداشتم . به خاطر یکسری مشکلات شخصی بود که نمی توانستم در ایران باشم . رفتم آمریکا برای کارهایی که باید انجام می دادم و دوباره برگشتم .

مهرام
اگر می گویند فلان شخص الگو ، ستاره ، اسطوره یا هرچیز دیگری است نباید فقط دلایل آن را در زمین مسابقه جست و جو کرد . متاسفانه اخلاق های بدی پیدا کرده ایم . ما همیشه اول خودمان را می بینیم ، بعد خودمان ، بعد خودمان و... شاید در وهله صدم به دیگران توجه می کنیم . بازیکنانی مثل من ،فقط فعالیت های خودشان و اثراتی که روی باشگاه را می گذارند ، می بینند . هیچ وقت سرویس ها و شرایطی که توسط باشگاه برایشان مهیا شده تا به جایگاه فعلی شان برسند را در نظر نمی گیرند . ممکن بود این وجهه را باشگاه دیگری برای من داشته باشد ولی خوشبختانه یا متاسفانه ،مهرام این جایگاه را برایم دارد . من قبل از مهرام در باشگاه های دیگری هم بازی کرده بودم ولی خب، بهترین سال های ورزشی ام در مهرام سپری شد . می دانم که من هم به بزرگ شدن نام مهرام کمک زیادی کردم ، افتخارات زیادی به دست آوردم ، آسیب های زیادی دیدم ، ولی مهرام برایم حکم بستری بود که توانستم در آن رشد کنم . برایم حکم پدری را داشت که اجازه داد توانایی هایم را نشان دهم و سعی می کنم این را به بازیکنان جوان باشگاه یا تیم ملی یاد بدهم. عِرق داشتن به باشگاه کسر شان نیست و افتخار است . ممکن است بعضی ها مسایل مالی برایشان مهم تر باشد ولی به نظرم ورزشکار با تعصب، از نظر مالی هم تامین می شود . باید آدم دورتررا هم نگاه کند . مهرام حکم بخشی از خانواده ام را دارد که در مواقعی که نیاز به کمک داشته ام همیشه حامی ام بوده و برای همین برایم فراتر از یک باشگاه است . مهرام به خاطر مدیریت درستی که دارد می تواند الگویی برای سایر باشگاه ها باشد .

سال سخت
مهرام یک سال حضور نداشت و خیلی سخت است که بعد از بازگشت دوباره، تیم را برای قهرمانی ببندید . تمام بازیکنان جوانی که باشگاه ،طی این سال ها ساخته بود به خاطر این وقفه از تیم جدا شده بودند . از طرفی زمان زیادی هم برای جذب بازیکن نداشتیم و می بایست ۱۲ بازیکن جدید به خدمت می گرفتیم . قطعا این اتفاقات ، ساختار هر باشگاهی را با مشکل روبرو می کند ولی خوشبختانه تیم جمع و جور شد و با بازیکنان خوبی که گرفتیم، وارد مسابقات شدیم . ما پیش بینی نوسانی که امسال داشتیم را می کردیم ولی در مرحله پلی آف باید تیم را تقویت کنیم .

یکی از محبوب ترین های قاره
بله در نظر سنجی فیبا آسیا یکی از محبوب ترین ها بودم اما راستش را بخواهید زیاد در قید و بند این چیزها نیستم ولی باید از همه کسانی که به من رای دادند تشکر کنم . بابت حمایت هایشان ممنونم که این گونه در جوامع بین المللی سنگ تمام می گذارند تا رو سفید باشیم. امیدوارم در آینده بازیکنان دیگری هم از این عناوین به دست بیاورند .

صمد واقعی کدام است؟
در این چند سال از رفتارهای برخی خیلی متعجب شدم . بعضی، تصورات عجیب و غریبی از من دارند . نمی دانند که منِ صمد نیکخواه بهرامی هم مثل بقیه مردم هستم و شوکه می شوند وقتی از نزدیک با من برخورد می کنند و خیلی سریع نظرشان عوض می شود . آنهایی که من را از دور می شناسند فکر می کنند خیلی مغرور هستم در صورتی که اصلا این طور نیست .همه دوستانم به من می گویند که موقع تمام شدن بازی خیلی معطل می کنی و با همه عکس می گیری . من هم جواب می دهم نمی توانم نسبت به لطف مردم بی تفاوت باشم ؛ بی معرفتی است نسبت به کسانی که از راه های دورو نزدیک می آیند تا من را ببینند بی توجه باشم . همیشه همین کار را کرده ام و می کنم و می دانم که اگر حمایت های آن ها نبود من در این جایگاهی که الان هستم نبودم .

ویانا

ویانا(دخترم) تمام زندگی من است و احساس ناراحتی می کنم که به خاطر شرایطم کمتر در کنارش بوده ام . چون من به خاطر بسکتبال ، بیشتر ایران هستم ، بزرگترین مشکلم در حال حاضر دوری از دخترم است . نبودن کنارش خیلی ناراحتم می کند . ۵ ماهی می شود که ندیدمش چون آمریکا زندگی می کنند و من هم در ایران هستم . البته اینترنتی با هم صحبت می کنیم. درست است که استفاده از موبایل و شبکه های اجتماعی معایبی هم دارد ولی به من خیلی کمک کرده. به ویانا قول داده ام که بعد از تابستان به طور کامل در اختیارش باشم .

قبلا گفته بودم که دوست ندارم دخترم بکستبالیست شود چون در ایران فایده ای ندارد ، البته گفته بودم که دوست ندارم برایش تصمیم بگیرم ولی هر کاری بکند حمایتش می کنم .هر چند که هنوز علاقه اش به طور کامل مشخص نشده .ویانا ، پشتکار خوبی دارد و معمولا یک کار را این قدر تکرار می کند تا از حال برود .نه این که چون دخترم است بگویم ولی هوش بالایی هم دارد .

زندگی با کاپیتان تیم ملی
زندگی کردن با ورزشکاران خیلی سخت است . فکر می کنم زندگی امثال ما چارچوب مشخصی ندارد . بیشتر آدم ها ساعت کارشان مشخص است ، برای آخر هفته ها ، تعطیلات و... برنامه ریزی دارند اما زندگی ما این گونه نیست . کسانی که با ورزشکاران ازدواج می کنند یا این مساله را می دانند یا خیلی زود متوجه می شوند .

تفاوت بازی
بازی من خیلی تفاوت کرده . بعضی ها می آیند که پشت صمد را به خام برسانند تا خودشان را نشان بدهند البته در گذشته هم ، همین بوده است . هر موقع جلوی تیم های ضعیف هم بازی می کنیم ، بازیکنان حریف می خواهند جلوی «صمد» عرض اندام کنند. می گویند فلانی توپ صمد را بلاک کرد یا فلانی توپش را دزدید . به خاطر همین من هیچ وقت مسابقه آسان نداشته ام . در زمین مسابقه زیاد تفاوت را احساس نمی کنم ولی قطعا نمی توانم مثل گذشته بازی کنم و کسانی که در گذشته بازی های من را دیده اند متوجه می شوند . چیزی که خودم می فهمم ، ریکاوری کردن برایم خیلی سخت تر شده است . آسیب های سال گذشته هم خودش را نشان می دهد .

آکادمی بسکتبال نیکخواه
اگر تا الان این کار را نکرده ام به خاطر مشغله هایی بوده که داشته ام . در ضمن دوست ندارم که ماهی یک بار بروم و فقط سر بزنم .دلم می خواهد در صورت تاسیس یک آکادمی، بالای سر بچه ها باشم تا کسانی که مراجعه می کنند با امکانات خوب بتوانند آموزش درست و بهتری ببینند . متاسفانه مکانی را هم در اختیار ما نمی گذارند و من باید خودم بگردم تا یک جای مناسب پیدا کنم ؛ولی در برنامه ام هست که حتما حتما این کار را انجام بدهم چون در آکادمی هایی که وجود دارد نقایص بسیار بزرگی می بینم و معتقدم دلیل عدم بازدهی مناسبشان هم همین است . فکر می کنم با یک نگاه نو و دید بازتر می توان بازیکنان نخبه زیادی را کشف کرد و بازیکنان معمولی را هم رشد داد. بسیاری از آدم هایی که آکادمی دارند ، کاربلد هستند ولی متاسفانه بعضی هایشان فقط فکر کسب در آمد هستند . مطمئنا قصد ندارم وقت کسی را تلف کنم ، یعنی اگر ببینم کسی علاقه و یا ظرفیت ندارد در آکادمی من جایی نخواهد داشت . دوست ندارم بچه های مردم بیایند وقتشان را تلف کنند ، پولشان را هم بگیرم اما هیچ فایده ای برایشان نداشته باشد . یک نفر حتما نباید بازیکن بزرگی شود اما می تواند درس هایی را از بسکتبال که یک رشته گروهی است یاد بگیرد و در زندگی آینده اش به کار ببندد .

تا کی بازی می کنی؟
تا زمانی که شرایطم اجازه بدهد و متاسفانه شرایط زیاد برایم مهیا نیست . کارهای دیگری دارم که معطل مانده . دوری از خانواده ام هم بدجوری اذیتم می کند . شرایط اقتصادی بسکتبال ایران هم اصلا ارزش ندارد .ما تمرین می کنیم و بازی می کنیم و کلی مصدومیت می بینیم . الان این مصدومیت کمرم شاید تا آخر عمرم با من باشد . از کسی  دلخور نیستم ولی ارزش ندارد . یک زمانی من ۵۰۰ میلیون می گرفتم که این پول می شد ۵۰۰ هزار دلار . البته که من امسال برای مهرام مجانی بازی کرده ام و پولی نگرفته ام اما می بینم بهترین بازیکن ما که ۵۰۰ میلیون می گیرد دریافتی اش می شود ۳۵ هزار دلار. واقعا با ۵۰۰ میلیون تومان در این دوره و زمانه چه کار می شود کرد ؟ من به جوانترها می گویم که به فکر آینده تان هم باشید .من عاشق بسکتبال هستم . از زندگی کردنم لذت می برم . از تمرین کردنم و... لذت می برم ولی تا کی باید این کار را بکنم ؟ با خودم می گویم من اگر درسم را خوانده بودم و یک مهندس شده بودم ، الان یک شرکت داشتم که تا آخر عمرم دیگر خیالم راحت بودو هر روز پیشرفت می کردم و زندگی خودم را داشتم . بسکتبال دیگر در ایران نان و آب ندارد یعنی ورزش نان و آب ندارد . البته من شرایط فوتبالیست ها را از نزدیک نمی دانم ولی سایر ورزش ها اوضاعشان خیلی خراب است .دریافتی ۳۰ ، ۴۰ هزار دلاری ما برای یک فصل ، دریافتی دو هفته یک بسکتالیست بقیه کشورهاست . هرچند که دوست ندارم با نا امیدی صحبت کنم .

وزیر پرسپولیسی
آن حرفم شوخی بود . بیچاره استقلالی ها امسال خیلی پرتلاطم بودند . تیم خیلی خوب شده بود که استراماچونی رفت بعد از کلی داستان فرهاد مجیدی آمد و از تیمی که دچار این بحران می شود قطعا نمی شود انتظار خارق العاده ای داشت . اما امیدوارم تا آخر فصل بجنگند و بهترین جایگاه ممکن را به دست بیاورند ، نمی گویم قهرمانی یا بالاتر از پرسپولیس ،چون به نظرم این ها زیاد مهم نیست . می دانم که خیلی زحمت می کشند و دوست دارم برای تیمی که این قدر بزرگ است بهترین اتفاق بیفتد .

الگو و تاثیرپذیری
در این سال ها همیشه به مایکل جردن به عنوان یک افسانه ورزشی نگاه کردم اما نمی گویم تاثیر گرفته ام . جردن پس از اتمام دوران ورزشی اش هم آدم موفقی بوده است . بازیکنان زیادی در NBA بازی کرده اند اما هیچ کدامشان سهامدار تیمی نیستند اما او این کار را کرد . جردن پس از بازنشستگی توانست درتیمداری ، بیزینس ، زندگی خانوادگی و ... هم موفق باشد .

به یاد آیدین
یکسری از چیزها را که نمی شود گفت. چیزهایی بین من و آیدن  و خانواده مان وجود داشت که نمی توانم بگویم ، فقط این را می دانم که جایش خیلی خالی است .اگر بود می توانستیم برای همدیگر حکم نردبان و حامی را داشته باشیم . خیلی وقت ها کارهایی را برای کسانی انجام می دهم که منجر به موفقیتشان می شود ، اگر آیدین بود هزار برابر این کارها را بدون منت برایش می کردم . مطمئنم که او هم برای من همین کار را می کرد . جای خالی آیدین برایم پرشدنی نیست.

کرونا
با رعایت اصول بهداشتی زندگی ام را می کنم. من نمی توانم همه را کنترل کنم چون این طوری باید کل ایران را به بیمارستان تبدیل کنیم اما دست هایم را مدام می شویم ، سوییچ و فرمان ماشینم را ضدعفونی می کنم و... اما زیاد نگران این موضوع نیستم . سعی می کنم ویتامین های مورد نیاز را که اعلام کرده اند هم بخورم همین .

فدراسیون مشحون و فدراسیون طباطبایی
آقای مشحون چهار دوره رییس فدراسیون بود . دوره اول عالی ، دوره دوم خوب ، دوره سوم بد ، دوره چهارم افتضاح . به نظرم آقای طباطبایی وارث یک خرابه است . این را بدون تعارف عرض می کنم . به واسطه این که من کاپیتان تیم ملی هستم با ایشان زیاد صحبت می کنم و وقتی خواسته های تیم را مطرح می کنم می بینم آقای مشحون قبل از رفتنش چه شاهکاری کرده . یعنی می گویم چطور ایشان این جوری فدراسیون را نابود کرد ؟شانس بدِ آقای طباطبایی هم این است که در دورانی بر صندلی ریاست فدراسیون نشسته که دلار ۱۵ هزار تومان شده است . زمان آقای مشحون دلار ۱۰۰۰ تومان بود . الان رییس فدراسیون باید کلی تلاش کند تا شرایط را نرمال کند که تازه باید دید از پس آن بر می آید ؟ بحث مالی در مدیریت فدراسیون ها خیلی مهم است . الان فدراسیون برای یک اردوی تدارکاتی باید نزدیک به ۲ میلیارد تومان هزینه کند که اندازه بودجه سالیانه کل فدراسیون است. ضمن این که فدراسیون نزدیک به ۲۰ تیم دارد که باید برای همه شان هزینه کند .خلاصه آقای طباطبایی کار بسیار سختی داردو باید به او زمان داد ولی تلاش می کند و کارهای مثبتی هم انجام داده است. به هرحال هر کسی سلیقه خودش را دارد ممکن بود اگر من رییس فدراسیون بودم کارهای دیگری می کردم .

بیست سال حضور در تیم ملی
مثل برق گذشت . من خودم وقتی فیلم های قدیمی ام را می بینم گذشت زمان باورم نمی شود .

همیشه یک شوخی با بچه های الان می کنم می گویم این کسانی که ادعا می کنند ،خورده اند به پُست ۳۶ سالگی من . کاش ۱۰ سال پیش به پُست من می خوردند . وقتی درد مچ ، کمر، زانو و... به سراغم می آید یا خیلی خسته می شوم ،با خودم می گویم بابا ، من الان ۳۷ سالم است . این روزها فقط المپیک است که به من انگیزه می دهد . البته موفقیت مهرام هم خیلی برایم مهم است . امیدوارم آسیب دیدگی اذیتم نکند تا بتوانم موثر باشم .

برخورد با منتقدان
واقعا بعضی از ما خیلی آدم های بدی هستیم . متاسفانه بعضی کسانی که سکاندار رسانه ها هستند ، آدم های سالمی نیستند .تریبون ها را زود دست آدم ها داده ایم . در همه جای دنیا آدم هایی که می خواهند در مطبوعات و یا کلا رسانه ها باشند ، خیلی زحمت می کشند و پله پله و اصولی به مدارج بالا می رسند ولی متاسفانه در این جا عکس این قضیه صدق می کند .مثلا کسانی هستند که با دو سال سابقه خبرنگاری یکدفعه می شوند خبرنگار وزارت ورزش. خبرنگار وزارت ورزش که قبل از یک بازی مهم و در کوران مسابقات جام جهانی نمی تواند از تیم ملی کشورش انتقاد کند .من می دانم که خبرنگار هم می تواند علایقی داشته باشد و از فلان بازیکن یا قلان تیم ، بدش بیاید یا خوشش بیاید اما نباید علایقش را در کار دخیل کند . شما اگر انتقاد داری می توانی تحمل کنی تا تیم از مسابقات برگردد ،نه این که شب مسابقه و زمانی که هنوز اتفاقی نیفتاده شروع به کوبیدن بازیکنان کنی . خدا جای حق نشسته و همه شان روسیاه می شوند . البته این قدر رویشان زیاد است که به کارهای مخربشان ادامه می دهند .من هم گفتم شما ۷ ، ۸ ساعت پیش در اینستاگرام ،استوری نقادانه گذاشته بودی ، حالا داری تعریف و تمجید می کنی ؟ این کارها با هم نمی خواند . مردم ما هم این قدر مشغله دارند که توسط این جریانات گمراه می شوند و برخی اوقات نمی توانند درست و نادرست را تشخیص دهند . یک کسانی الان شده اند خط دهنده ، که اصلا در این حد نیستند . من همیشه می گویم شما در جمع دانشمندان فیزیک هسته ای نمی توانی در سطح بچه دوم دبستانی صحبت کنی .چون همه می فهمند بی سوادی . من ندیدم که در دنیا مجری یا خبرنگار حکم کارشناس داشته باشد و در مسایل فنی دخالت کند اما این اتفاقات در کمال ناباوری اینجا زیاد می افتد .کارشناس کم داریم و غیرکارشناسان جایشان را پر کرده اند .

المپیک توکیو 2020
من فکر می کنم موفق خواهیم بود . بسکتبال ما کاراکتر و شخصیت خودش را پیدا کرده است و می تواند کارهای بزرگی بکند. ما از سال ۲۰۰۸ که در المپیک شرکت کرده ایم تا حالا همیشه در یک سطح خوب و بالا بوده ایم البته که المپیک برای همه کشور ها در همه رشته ها خیلی جایگاه بزرگ و سطح بالایی دارد ولی خدا را شکر ما تجربه اش را داشته ایم.

برند SNB
 ما زمانی شروع کردیم که برندهای خارجی هنوز در ایران بودند . همیشه با خودم فکر می کردم جای یک برند تخصصی بسکتبال در ایران خالی است . چون ما بسکتبالییست ها شرایط فیزیکی خاص خودمان را داریم و به اصطلاح یکسری آدمِ لاغر و قدبلند هستیم .مثل فوتبالیست ها که پاهای پُری دارند یا مردم معمولی، نیستیم . در این سال ها، لباس هایی که به ما می دادند (به جز لباس مسابقه )هیچ کدام مناسب فیزیک ما نبود . به خاطر همین ، این تصمیم را گرفتم و وارد این چالش شدم. راستش خودم به دلیل ورزش حرفه ای که انجام می دهم زیاد نمی توانم وقت بگذارم. چند سال اول، زیاد خوب نبودیم و تیم کاملی نداشتیم ولی خب ، خدا رو شکر از سال گذشته تیمم را تقویت کرده ام و خیلی بهتر شده ایم . من به سوددهی فکر نمی کنم اما حدود ۱۵ نفری که کار می کنند حقوق می گیرند . من تا حالا برداشتی نداشته ام . اگر سودی هم وجود داشته صرف تجهیز ماشین آلات و... شده . کارکردن با باشگاه های بسکتبال خیلی سخت است و تمام پرسنل و مدیران من همگی از این قضیه ناراحت هستند . دلیلش هم بی برنامگی است . من قبل از این که در این کار بیایم هیچ وقت کار مدیریتی نکرده بودم ولی بعد از ورود به حوزه مدیریتی فهمیدم چه بلبشویی است البته این را هم بگویم که باشگاه های خوب و با برنامه هم هستند ولی تعدادشان کم است . یک خاطره بگویم ؛ ما برای یک اردویی به ترکیه رفته بودیم که دیدم با کمک آن کمپانی و اسپانسری که قرارداد داشتند اندازه چندین سالشان لباس و لوازم را «دپو» کرده اند اما ما بارها با این مساله روبرو شده ایم که مثلا تیمی شنبه بازی دارد و چهارشنبه قبلش زنگ زده و سفارش لباس داده است . خب، این ها کارمان را با مشکل مواجه می کنند . ما اگر بخواهیم اول فصل ، لباس ها را طراحی کنیم شاید مشکل تشابه لباس ها به وجود بیاید و نتوانیم البسه اختصاصی را طراحی کنیم . برای همین است که تیم های با برنامه تر (که اتفاقا خوش حساب هم هستند ) لباس های بهتری از ما دریافت می کنند . البته این کار به عمد نیست و به خاطر برنامه ریزی خودشان است .

تیم های بی برنامه انتقاد می کنند که چرا لباس فلان تیم را به ما نداده ای ؟و اصلا به عملکرد خودشان نگاه نمی کنند . بی برنامگی هم خودشان را اذیت می کند هم ما را . ولی در مجموع ،امسال نسبت به سال های گذشته خیلی بهتر بودیم و من راضی هستم . امیدوارم کسانی که این مصاحبه را می خوانند انگیزه بگیرند و بدانند که با تلاش می توانند به هدف هایشان برسند .فکر می کنم ما تا چند سال آینده بتوانیم جزو برندهای خوب ایرانی بشویم .

بهترین دوستان
دوستان دوره کودکی و بچه محل هایم بهترین دوستانم هستند چون به آن ها بیشتر شبیه هستم . با بسکتبالیست ها دوست هستم ولی به همه زیاد نزدیک نمی شوم . حامد حدادی ، اوشین ساهاکیان و مهدی کامرانی ، بهترین دوستانم هستند . با قدیمی تر ها بیشتر رفاقت دارم تا بازیکنان نسل جدید . بازیکنان جوان یک مقدار تکلیفشان معلوم نیست . صداقت و مرامشان متفاوت است .

پیانو
چند وقت قبل فرزند دکترسریر ، معلم پیانوام را در خیابان دیدم . به او گفتم : پدر شما بهترین لطف را در حق من کرد،وقتی ۱۲ ساله بودم ،گفت به مادرت بگو از فردا یا می آیی به کلاس پیانو یا می روی دنبال بسکتبال . خب ،معلوم است که شما به یک پسر بچه ۱۲ ساله این را بگویی ، بسکتبال را انتخاب می کند .گفتم خدا را شکر پدرت وقت من را تلف نکرد .

سال 98
امسال خیلی درهم و برهم بود . دوباره به بسکتبال برگشتم ، المپیکی شدیم و... این ها خوب بود .اما آلودگی هوا ، تحریم ، جنگ ، سانحه هوا پیما ، سیل ، زلزله و...حسابی حالمان را گرفت . فقط این کرونای لعنتی مانده بود که همه ما را خانه نشین کند . نه می توانیم کار کنیم ، نه می توانیم تمرین کنیم ، نمی شود از خانه بیرون آمد ، نه حتی می توانیم پدر و مادر مان را بغل کنیم نمی دانم بلای بعدی چیست. اما این را هم بگویم که ما ایرانی ها تنها جامعه ای هستیم که اگر نشود در هیچ جای دنیا زندگی کرد ، ما می توانیم به زندگی ادامه بدهیم .قول می دهم که از این قضیه پیروز عبور می کنیم . چون ما به سختی ها عادت کرده ایم . این یک قانون است که اگر آدمیزاد در مواجهه با سختی ها دوام بیاورد به موجودی قوی تبدیل خواهد شد .