مسابقه نفرت در بوندسلیگا؛ ردبول در صدر!

به گزارش ورزش سه ،  در فوتبال آلمان  اما این اتفاق در چند سال گذشته به صورت مکرر در حال رخ دادن است . سال 2008 زمانیکه هافنهایم با هدایت رالف رانگنیک به بوندسلیگا صعود کرد کمتر کسی در آلمان با این مسئله کنار می‌آمد که یک تیم 9 سال بعد از تاسیسش بتواند پا به سطح اول فوتبال بگذارد ، اما تنها صعود آنها غیر معمول نبود بلکه نتایج آنها در بوندسلیگا هم در فصل اول نتایج درخشانی گرفتند؛ آن هم تیمی از  شهری که جمعیتی بالغ بر 3000 هزار نفر دارد . اما این قضیه فقط برای هافنهایم نبود و در سال های بعد برای تیم هایی نظیر اینگولشتاد و لایپزیش هم تکرار شد . 

لایپزیش اما خیلی زودتر از آن چیزی که کارشناسان فکر میکردند رشد کرد. این تیم  که در سال 2009 تاسیس شده اکنون پس از یک دهه در جمع 8 تیم برتر حاضر در لیگ قهرمانان اروپا حضور یافته  . با نگاهی اجمالی به تمامی این باشگاه ها به یک وجه اشتراک در مورد آنها می رسیم ، آن هم مالکان ثروتمند این باشگاه هاست . در پی دستاورد های این تیم ها در بازه ی ده ساله اخیر فوتبال آلمان ، هواداران لقب تیم های « پلاستیکی» را برای آنها انتخاب کرده اند . در آلمان این لقب را به تیم هایی نسبت می دهند که موفقیت های چشمگیر در کوتاه مدت را مدیون حامیان مالی خود هستند . 

ثروتمندان فوتبال آلمان چگونه منفور شدند ؟
اتحادیه فوتبال آلمان همیشه با ورود سرمایه داران به فوتبال و تزریق بودجه به تیم هایی خاص و استفاده از فوتبال برای برندینگ شرکت ها مخالف بوده ، از این رو آنها برای مقابله ، قانون معروفی به نام « 1 + 50 » را وضع کرده اند . حال به تشریح این قانون میپردازیم : قانون 1 + 50 یک اصطلاح غیر رسمی است که برای اشاره به یک بند در آیین نامه اتحادیه فوتبال آلمان استفاده می شود . در این بند آمده است که ، برای کسب مجوز رقابت در بوندس لیگا ، یک باشگاه باید اکثریت حق رای خود را در اختیار اعضا وحامیان خود قرار دهد . این قانون  از طریق تملک 50٪ سهام و یک سهم  بیشتر  حق رای از اینکه کنترل تصمیمات باشگاه در دست اعضای باشگاه ( طرفداران و حامیان ) است اطمینان حاصل می کند و در برابر نفوذ سرمایه گذاران خارجی می ایستد . و به زبان ساده تر سرمایه داران می توانند مالک 49 درصد باشگاه باشند ودر ازا حامیان باید برای حق رای و دخالت درامور باشگاهشان سالانه حق عضویت می پردازند .

اما این قانون یک تبصره هم دارد بدینگونه که اگر شخص یا گروهی بیش از 20 سال در یک باشگاه سرمایه گذاری کرده باشند  ، می توانند برای کسب اکثریت مالکیت باشگاه درخواست تجدیدنظر کنند .

طبق این تبصره برخی تیم های آلمان که سرمایه دارانشان شرکت های بزرگ و با سابقه بودند توانستند از این قانون عبور کنند . برای مثال بایر لورکوزن در سال 1904 توسط کارمندان شرکت داروسازی به نام بایر تأسیس شد و ولفسبورگ هم در سال 1945 توسط شرکت فولکس واگن تأسیس شده بود به همین ترتیب هر دوی این تیم ها بیش از 20 سال از سرمایه گذاریشان بر روی تیم گذشته بود  پس حق تجدید نظر در این قانون را داشتند که البته هر دو با موفقیت از این حق تجدید نظر استفاده کردند .

 دیتمار هوپ ، مالک شرکت نرم افزاری SAP در 1899تیم هافنهایم را تاسیس کرد این کارآفرین 79 ساله با حمایت مالی از آنها و سرمایه گذاری 350 میلیون یورویی (400 میلیون دلاری) خود در این باشگاه ، به آنها کمک کرد تا  از لیگ  آماتور آلمان ( اوبرلیگا ) به بوندسلیگا صعود کنند . وی در حال حاضر صاحب 96٪ این باشگاه است و هافنهایم در طی سالهای گذشته تحت کنترل هوپ فصل های موفقی داشته است .

چرا از شما عصبانی هستیم؟
مسئله ای که موجب خشم هواداران فوتبال در آلمان شده نه صرف حضور مالکان ثروتمند این تیم ها بلکه مربوط به دور زدن قوانین فوتبال آلمان توسط آنهاست. در مورد تیم لایپزیش که تحت مالکیت شرکت نوشیدنی ردبول است در چند مورد این اتفاق افتاد که آنها را به منفور ترین تیم آلمان تبدیل کرده که به چند مورد آنها اشاره می‌کنیم :

* براساس قوانین فوتبال آلمان (قوانین ۱+۵۰) که دستخوش تغییر شده بودند ، لایپزیش نمی‌توانست از اسم اسپانسر در نام رسمی خود استفاده کند و به همین دلیل در تصمیمی هوشمندانه ، آنها نام غیر متعارف RasenBall sport را برای خود انتخاب کردند که در زبان فارسی به معنای “ورزش توپ و چمن” است! استفاده از سرنام RB پیش از نام لایپزیش ، هم قانونی بود و هم مخفف سرنام شرکت ردبول می شد . این حرکت شرکت ردبول برای بازاریابی و دور زدن قانون جرقه ی نفرت در بین تیم های رقیب را زد .

* در حالیکه عضویت در تیم بزرگسالان دورتموند سالانه 62 یورو برای طرفداران هزینه دارد ، در لایپزیش  با عضویت "طلایی" و با پرداخت هزینه گزاف سالانه 1000  یورو آنها  را به یک عضو "پشتیبان" که حتی حق رای هم ندارند تبدیل می کند . لایپزیش حتی پس از اجبار توسط اتحادیه فوتبال آلمان برای بنای ساختار عضویت خود به منظور دریافت مجوز ، برای بخش اول  فقط 17 عضو مناسب دارند که که اکثریت آنها کارمندان و مدیران شرکت ردبول هستند .

* استفاده از بازیکنان دیگر تیم های تحت مالکیت ردبول مانند سالزبورگ که به صورت قرضی و یا توافقی با قیمت ارزان به لایپزیش منتقل می‌شوند هم یکی دیگر از موارد منفور شدن آنها بود که حتی خشم هوادارن سالزبورگ را هم برانگیخته است .

* هزینه ای گزاف برای نقل و انتقالات نسبت به تیمهای دیگر . برای مثال لایپزیش در فصل 2015-16 در مجموع 26 میلیون یورو صرف به خدمت گرفتن بازیکنان کرد در حالی که تنها 2 میلیون یورو از فروش بازیکنان سود کرده بود .این در سطح بوندسلیگا 2 یک رکورد در تاریخ فوتبال آلمان محسوب میشد . 

از شما متنفریم !
در این شرایط  خشم و نفرتی در دل هواداران نسبت به تیمی مانند لایپزیش برافروخته شده که در بسیاری از موارد به صورت علنی ابراز می‌شود  و حتی در برخی موارد چهره ی فوتبال آلمان را خدشه دار می‌کند.

 تیم یونیون برلین در سال 2014 ، با تماشاگران پوشیده در پلاستیک هایی سیاه و در سکوت 15 دقیقه ای مسابقه را آغاز کردند . هواداران دینامو دردن در اولین بازی فصل 2016-17  ، سر یک گاو نر جدا شده به طرف زمین پرتاب کردند .

 در مسابقه افتتاحیه فصل ، هواداران هافنهایم  که قبلاً به عنوان باشگاه "پلاستیکی" در بوندسلیگا مورد انتقاد قرار گرفته بود پلاکاردهای طعنه آمیز را تکان دادند که می خواند: "ما می خواهیم تاج و تخت مان را برگردانیم: منفورترین باشگاه آلمان."

**دورتموند در مرحله انتخابی ، لایپزیش را مجاز به استفاده از آرم و نام خود را بر روی "پرچم دوستی" که شامل لوگوی هر دو باشگاه است نمیداند و از مشارکت در آن امتناع می ورزد . اما این پایان کار نبود . در ماه فوریه همان سال در سیگنال ایدونا پارک این دشمنی جان تازه ای گرفت. یکی از بنر ها بین صد ها بنر ناخوشایند بر ضد لایپزیش توسط جایگاه Südtribune که به "دیوار زرد" 25000 نفری  مشهور است ، دورتموند را به عنوان یک باشگاه "علیه کسانی که فوتبال را خراب می کنند" اعلام کرد . 

اما در عین حال  این تیم ها با حمایت و سرمایه هنگفت مالکان خود پیش می‌روند وسعی در بهتر شدن دارند و با شرکت در امور خیرخواهانه برند خود را هم تقویت می‌کنند.چیزی که مشخص است پیشرفت وسیر صعودی این تیم هاست که با همراه کردن جنبه های مالی  ، امکانات ودانش مدیریت به وقوع پیوسته .

با قدمت ها غرق میشوند ؟
اگر غول های فوتبال آلمان یعنی بایرن ، دورتموند ، لورکوزن را فاکتور بگیریم مسیری که فوتبال آلمان در پیش گرفته ممکن است به ضرر تیمهای قدیمی این کشور تمام شود... تیم های کایزرسلاوترن با قدمت 120 سال و کالسروهه با قدمت 126 سال تیم هایی دقیقا مقابل تیم های تجاری آلمان هستند که بدون تزریق بودجه ی عظیم از یک شرکت به کار خود در دسته های مختلف فوتبال آلمان ادامه می‌دهند و دستاورد چشمگیری ندارند ولی حمایت طرفداران در مقاطع مختلف  نجات دهنده آنها بوده و به اصطلاح نگهشان داشته است .

شهاب همتی