پایان ده طلایی در سال سیاه بیست (یادداشت)

به گزارش " ورزش سه " ، 25نوامبر برای اهالی فوتبالی روز سیاهی خواهد بود ؛ نابغه تمام دوران و کسی که به فوتبال و توپ چهل تکه و شماره 10هویت داد آسمانی شد تا جهان فوتبال در شوک از دست دادن این موجود فرا زمینی زانوی غم بغل کند.

از شب گذشته تا امروز جملات احساسی و حزن آلود و حماسی زیادی گفته شده است از اخراج او در برابر برزیل در جام جهانی 1982اسپانیا تا آخرین گل او در جام های جهانی در سال 1994در برابر یونان که از قضا یکی از زیباترین گل های او هم بود.از دعوای فراموش نشدنی او برابر بازیکنان آتلتیکو مادرید تا درخشش تکرار نشدنی او در ناپل ایتالیا از او، بخشی انکار ناپذیر از جذابیت فوتبال در ذهن دوستدارانش ساخته است.  

                                                           
مارادونای یک شماره 10واقعی بود و برای فوتبال فراتر از تمامی شماره 10های تاریخ  جنگید. جام جهانی 1986مکزیک و بغل کردن جام بعد از شکست آلمان غربی در فینال یکی از ماندگارترین صحنه های تاریخ فوتبال است .دیه گو جام را مثل نوزادی به سینه خودش گرفته بود . مانند پدری که احساس مالکیت به فرزندش دارد.

این تورنمنتی است که حرکت تاریخی و دریبل های تمام نشدنی او در برابر انگلستان در آن رقم خورده است .مارادونا که در آن جام در بهترین روزهای دوران فوتبالیش بود قبل از آغاز بازی تصمیمش  را برای این انتقام ماندگار گرفته بود و  بین دو نیمه در رختکن بندهای استوکش را با خشم و کینه بسته بود ؛با دریبل هایی که مانند یک کماندوی آرژانتینی نیروهای انگلیسی را از سد راه بر می داشت تا به دروازه انتقام برسد.گلی که لیاقت ثبت  به عنوان بهترین  تاریخ را دارد .

او کم از این کارها نکرد و عادت داشت تیم های بزرگ جهان را یک  تنه از سر راه بردارد. آلمان و انگلستان در جام جهانی 1986و برزیل و ایتالیا در جام جهانی 1990مغلوب آرژانتین و مارادونا شدند .مارادونایی که در بازی با ایتالیا و در شهر ناپل و در ورزشگاه مملو از تماشاگر خودش (از شب گذشته ورزشگاه سن پائولی به نام دیه گو آرماندو مارادونا نام گذاری شد) در حالی که برخلاف انتظار طرفداران زیادی در برابر تیم ایتالیا داشت پاس گل مساوی را به کانی‌جیا داد تا ایتالیا در نیمه نهایی و در ضربات پنالتی مغلوب آرژانتین شود . قبل تر او با  حرکتی بی نقص هافبکها و مدافعان برزیل را از پیش رو برداشته  وپاس گل را به کانی‌جیا داده بود.

 
دیه‌گو زاغه نشین بوینس آیرس بود  وهمیشه برای تیم های پائین شهری بازی می کرد. در زمین های خاکی جنوب شهر مارادونا شد و دربوکا جونیورز بازی کرد، در بارسلون برای  کاتالان ها که همیشه مخالف مادریدی ها بودند توپ زد ، به ناپل آمد و به تتهایی ناپل جنوبی را برابر بهترین های شمال این کشور قهرمان ایتالیا کرد. با آرژانتین دو بار به فینال جام جهانی رسید و اولی گرفت و دومی را با چشمانی اشکبار در حالی که چهار بازیکن اصلی آرژانتین در فینال نبودند 9نفره به آلمان  داد .

این ها چکیده دوران مردی است که در سال تلخ  2020 از بین ما رفت ، شاید احساسی باشد اگر فوتبال شماره 10را تا ابد به بایگانی بسپرد و هیچ فوتبالیستی این شماره را به تن نکند ؛ که هیچ ده پوشی هرگز درخشش و حس و حال مارادونا را تکرار نخواهد کرد. 

محمدرضا تقی خانی