کجاست پرسپولیسِ قاتل تیم های غرب آسیا؟

به گزارش"ورزش سه" پرسپولیس در روزی که می توانست مقابل اولسان هیوندای پیروز شده و به مقام قهرمانی هم برسد بازی را با نتیجه دو بر یک به حریف کره ای باخت و نایب قهرمان شد.

جلال چراغپور کارشناس فوتبال ایران در گفت و گو با سایت "فردا" در ارتباط با مسایل فنی این بازی صحبت کرده است:"

قبل از اینکه درباره فینال لیگ قهرمانان آسیا صحبت کنیم بد نیست با این مقدمه وارد تحلیل شویم که بدانیم اساسا چه تفاوتی میان تحلیل پیش از مسابقه و تحلیل بعد از مسابقه وجود دارد؟ در تحلیل پیش از مسابقه شما نیاز دارید که درباره دو تیم اطلاعات کافی داشته باشید. شما محکوم به کشف نقطه ضعف ها و نقطه قوت های دو تیم هستید تا بتوانید بر اساس دانسته های مستند و علمی تان یک تحلیل کارشناسانه ارائه کنید. اما تحلیل بعد از مسابقه بسیار متفاوت است و دیدگاه ها با تنوع بسیار زیادی مطرح می شود. به عنوان مثال یک فردی می گوید شرایط آب و هوایی علیه تیم بازنده بود و فرد دیگری می گوید تیم بازنده بازیکنان کلیدی اش را در اختیار نداشت یا اینکه گفته می شود تیم بازنده به دلیل نبود امکانات و تجهیزات روز دنیای فوتبال دچار اشتباهاتی شد و فینال را باخت. با همه اینها تصور می کنم که مشتری تحلیل پیش از بازی بیشتر است چون قرار است با یک مجموعه ای از دلایل علمی روبرو شود. با این حال من به شخصه سعی کردم با یک تاخیر چند روزه فینال لیگ قهرمانان آسیا را به شکلی دقیق مورد آسیب‌شناسی قرار بدهم تا در دام بعضی از رفع اشکال هایی که معمولا در چنین مواقعی مطرح می شود، گرفتار نشوم؛ حرف هایی از این دست که آب آشامیدنی یا غذا مسموم بود یا پرسپولیس از شرایط بازی دور شده بود یا ....

نکته اول؛ فینال فقیرانه آسیا

به نظرم فینال آسیا بسیار حقیرانه و ضعیف برگزار شد. این ضعف را دو تیم ایرانی و کره ای به این فینال بخشیدند. یعنی هر دو تیم در فقر فینال لیگ قهرمانان آسیا نقش به سزایی داشتند.ما در فینال آسیا شاهد راه رفتن کبک و زاغ بودیم؛ جایی که پرسپولیس و اولسان خواسته یا ناخواسته در حال ضربه زدن به فوتبال بودند. این دو تیم در واقع آمده بودند تا ادای فینال های اروپایی را دربیاورند. یعنی ما شاهد تقلید ناشیانه ای از فوتبال روز دنیا بودیم. اما چرا دو تیم را به تقلید متهم می کنیم؟ پاسخ روشن است. شما در بازی فوتبال ساده ترین موضوع را چه امری می دانید؟ من به شما می گویم پاس؛ شکل پاس دادن و نحوه پاس دادن، دریافت ها و ارسال های توپ ساده ترین موضوع های بازی فوتبال اند. حالا اگر دریافت ها و ارسال های توپ در جایی که انتظار داریم به خطر یا تهدید جدی علیه حریف مان تبدیل شود به شکل دیگری تبدیل شود چه اتفاقی برای آن بازی رخ می دهد؟ باز هم پاسخ روشن است؛ آن بازی دیگر بازی به معنای GAME نیست. این بازی با توپ است. یعنی بیش از 65 درصد زمان بازی صرف همین موضوع می شود؛ "بازی با توپ" . در چنین وضعیتی شما نمی توانید دو تیم را سرزنش کنید که چرا سعی نمی کنند به محوطه جریمه یکدیگر وارد شوند. چون اساسا دو تیم هدف شان نزدیک شدن به دهانه دروازه یکدیگر نیست بلکه هدف اصلی بازی با توپ است.

اما چرا فینال آسیا را بسیار فقیرانه و ضعیف دیدم. به همین منظور باید بدانیم که "GAME" با "PLAY" فرق دارد. در طول زمان بازی انتظار داشتم که دو تیم از "پلی" فاصله گرفته و به سمت "گیم" بروند. فرق این دو هم این است که در "پلی" شما فقط به توپ ضربه می زنید که یک کاری انجام داده باشید اما در "گیم" شما باید فوتبال را با تمام قواره‌هایش اجرا کنید. بنابراین ما چیزی به عنوان نقشه رسیدن به دروازه حریف را از دو تیم فینالیست آسیا ندیدیم چون این فینال از "ریتم گیم" خالی بود. در چنین وضعیتی است که شما تا دلتان بخواهد پاس های مرده می بینید. تا دلتان بخواهد مکث می بینید. پاس های تکراری می بینید. چرا؟ چون بازیکنان بازی با توپ مرده را در دستور کارشان قرار داده اند. اتفاقا روی همین "دد بال" یا "توپ مرده" بود که اولسان مهدی عبدی را در موقعیت گلزنی قرار داد و یک گل هم دریافت کرد.

نکته دوم؛ افول مهارت

تکنیک دو جا تعریف می شود. اول: شما تنها هستید. یاری دور و بر شما نیست. بنابراین راحتید. روپایی می زنید. توپ را بالای شانه های تان می اندازید و به طور کلی حرکت های فردی را روی توپ پیاده می کنید؛ این در واقع استیل شما است. اما وقتی یاری مقابل شما قرار بگیرد و قرار باشد در فضا و زمان خاصی همان حرکتی که قبلا به تنهایی انجامش داده بودید را تکرار کنید آن وقت شما به مهارت هم نیاز دارید. یعنی شما استیل تان را باید با مهارت تان جمع کنید تا بتوانید از آن موقعیت با موفقیت بیرون بیایید.

در اینجا می خواهم راجع به گل های دریافتی پرسپولیس صحبت کنم. موقعیتی که بازیکن ما در منطقه ای خطرناک قرار گرفته و حریف هم کاملا مترصد فرصت است تا به تیم ما ضربه بزند. اما همین جای بحث بد نیست به لیگ فوتبال خودمان گریزی داشته باشیم؛ بازی های لیگ خودمان را مرور کنید. قطعا به یک جواب می رسید؛ ما لیگ بسیار کم فشاری را برگزار می کنیم. بازی هایی بدون فشار یا قیمت هایی بسیار بالا. در واقع بازیکنان در لیگ فوتبال ایران بیشتر تمرکزشان این است که با یکدیگر برخورد جدی نداشته باشند. درست مثل ماشین های گران قیمت و لاکچری چند میلیاردی که فاصله 50 متری شان را با بقیه ماشین ها حفظ می کنند تا مبادا گل گیرشان به جایی بگیرد و خسارت بالایی ببینند. بنابراین خروجی این فوتبال چیست؟ فوتبالی که هیچ فشاری روی بازیکن نیست اما قیمت ها بسیار بالا است. نتیجه اش یک چیز است؛ "افول استیل فول نس" یعنی "سقوط مهارت در اوج انجام" . اتفاقی که برای مهدی شیری رخ داد. اگر در لیگ ما فشار بالایی وجود داشت و مهارت در اوج انجام در دستور کار قرار می گرفت بازیکنان ما به خوبی متوجه می شدند که چه زمانی باید از زمین بلند شوند و چه زمانی باید توپ را قطع کنند و چه زمانی باید خطر را از محوطه جریمه رفع کنند.

نکته سوم: مردن از ترس مردن

چیزی که بیش از اندازه تمام مهارت را تحت تاثیر قرار می دهد انگیختگی است. انگیختگی نیز به دو شکل مثبت و منفی وجود دارد؛ انگیختگی مثبت یعنی جنگنده بودن، رونده بودن، شجاعت، خلاقیت، عبور کردن از حریف، مغلوب کردن حریف زمانی که توپ را در اختیار دارد و ...

انگیختگی منفی یعنی ترس، یعنی بازیکن اعتماد به نفس ندارد. یعنی بازیکن به دلیل ترسی از که از جریان بازی دارد توپ را سریعا به همبازی اش پاس می دهد که در واقع توپ را پاس نمی دهد؛ ترس خودش را به همبازی اش پاس می دهد و تنها یک روان شناس ورزشی است که می تواند انگیختگی منفی را به انگیختگی مثبت در یک تیم فوتبال تبدیل کند. ما انگیختگی منفی را حتی با چشم غیرمسلح نیز می توانستیم در ساق بازیکنان پرسپولیس ببینیم. جایی که بازیکنان برای رفع مسئولیت پاس می دادند نه برای شکل گرفتن یک اتفاق یا موقعیت خطرناک روی دروازه حریف.

اگر دقت کرده باشید رمضانی تقریبا 17 دقیقه بازی کرد اما پایش به توپ نخورد. مهدی عبدی هم در خط حمله اصلا تغذیه نشد. چون بازیکنان میانی نمی توانستند بازیسازی کنند و ارسال های دقیقی داشته باشند. میانه از کار افتاده بود. انگار توپ آن قدر داغ شده بود که پای بازیکنان را می‌سوزاند.

باید بگویم که تنها یک بازیکن در پرسپولیس توپ را همان توپ تهران می دید و به راحتی به آن ضربه می‌زد و آن بازیکن کسی نبود جز بشار رسن. او راحت بود و خوب هم بازی کرد.

شاید وقتی فینال آسیا در حال انجام بود خیلی ها مرتب از خودشان این سوال را می پرسیدند؛ کجا است پرسپولیسی که قاتل تیم های بزرگ غرب آسیا شد و البته جواب هایی که من پیدا کردم فعلا این سه نکته است.