کمی جام و خیلی انتقام از مراکش؛
خنده امشب‌مان، گریه عصر پنج مهرماه را پاک کرد
به گزارش ورزش سه، پنج مهر ۱۴۰۳، ساعت ۱۷:۵۵ دقیقه و در ثانیه صفر، زمان ایستاده و وحید شمسایی به نقطه ای خیره شده و توان تماشای پنالتی سجاد یوسف‌خواه را نداشته است، مات و مبهوت، در انتظار سرنوشتی که برای او و تیمش نوشته شده. ضربه پایانی به تیرک برخورد کرده و آه و افسوس و اشک ها را به همراه داشته است. تیم شمسایی از آوردگاه بزرگ کنار رفته و پادشاه آسیا در برابر قهرمان آفریقا زانو زده. کارگردان تلویزیونی به خوشحالی مراکشی‌ها بی اعتنایی کرده و سوژه اصلی را شکار کرده، تصویر بهت زده وحید شمسایی را...
روزگار سپری شده و او دوباره به مراکش رسیده، به یکی از بهترین تیم‌های دنیا. جدال گروهی با تساوی دو بر دو به پایان رسیده و فرصت انتقام از کف رفته است. مراکش سایه به سایه و شانه به شانه ایران حرکت کرده و به فینال رسیده. این بار نه خبری از تساوی است و نه قسر در رفتن!
شب پیش از بازی، در راهروی هتل راه رفته و صدای سرفه بازیکنان را شنیده. بازیکنانی که آنفلوآنزا به وجودشان نفوذ کرده و دست و پای آن‌ها را از کار انداخته. زیر لب می‌گوید، متاسفانه این دردسرها تمام شدنی نیست! روی تخت دراز کشیده و صحنه غم انگیز و تراژدیک پنج مهر ماه مقابل چشمانش رژه رفته و به پلک‌ها اجازه بسته شدن نداده است. وای، نکند آن شکست دوباره تکرار شود.
صبح بازی، تیم ملی با خبر سرماخوردگی دو بازیکن کلیدی‌اش رو به رو شده است، اما او با همان زبان سرخ و بیان قوی که گویی کلمات را با گلوله به بازیکنانش شلیک می‌کند، آن‌ها را به صف کرده و به نظر می‌رسد قرار است آخرین نبرد عمرشان را بازی کنند.
سوت آغاز به صدا در آمده و نمایش تیم ملی بازتابنده‌ی امید، سخت‌کوشی و قدرتمندانه بوده است. ایران، در یک نیمه، سه بار دروازه حریف را فرو ریخته و نفس آن‌ها را به شمارش انداخته. تیم ملی در لاک دفاعی فرو رفته و با شکیبایی و جنگندگی، راه‌های رسیدن توپ به دروازه را صعب‌العبور کرده است.
مراکش هر هنری که داشت، سر کرد و ایران تاب آورد، تاب آورد و در لحظه‌ی آخر دو تیر دیگر به پیکر بی جان و شکست خورده حریف شلیک کرد. نتیجه پایانی باورنکردنی بود؛ پنج بر صفر!
نمایش تیم ملی به همان اندازه که ابعاد مختلفی از تاکتیک را خواهد داشت، مردانه و الهام بخش بود. بازیکنانی که پس از دو سال و قهرمانی در آسیا، دوباره از ته دل می‌خندیدند!
ابوالفضل کریم آبادی
