
به گزارش ورزش سه، هاشمنژاد که بهجای امیرحسین حسینزاده وارد زمین شد، در سمت چپ خط حمله به کار گرفته شد و خیلی زود با سرعت، دوندگی و تصمیمهای بیتعلل خود جریان بازی تیم ملی را تغییر داد و موثر ظاهر شد.
نمایش او مقابل کیپورد، هم در فاز حمله و هم در کارهای دفاعی، کاملاً قابلتعریف بود. یک ضربه سر خطرناک زد، چند بار پشت دفاع حریف فرار کرد و در عقبنشینیها نیز منظم بود. شاید این همان چیزی است که قلعهنویی از وینگرها میخواهد: سرعت، فشردگی، حضور در دو فاز و کمنوسانی.
هاشمنژاد حالا شش بازی ملی را پشت سر گذاشته؛ بازیکنی که اولین حضور جدیاش در تیم ملی مقابل کره شمالی بود و پس از آن در مقدماتی جام جهانی، کافا و فیفادی قبلی فرصت بازی گرفت. برای بازیکنی که تنها ۲۴ سال دارد، این روند نشان میدهد که اعتماد کادرفنی اتفاقی نیست و او آرامآرام به یکی از گزینههای ثابت جناح چپ تبدیل شده است.
مسیر باشگاهی او هم این روند را توجیه میکند. چهار فصل در تراکتور که با موفقیت همراه بوده است. این سابقه برای یک وینگر ایرانی ۲۴ ساله کم نیست و حالا همین تجربه است که او را در تیم ملی تبدیل به گزینه جدی کرده است.

در شرایطی که قایدی مصدوم است و محمدمهدی محبی نیز در بهترین فرم خود قرار ندارد، هاشمنژاد فرصتی پیدا کرده که شاید قابل پیشبینی نبود، اینکه او در سال جام جهانی تبدیل به گزینه اول ایران در پست وینگر چپ شود. او در قیاس با قایدی فینیشینگ پایینتری دارد اما نسبت به او در پرس، برگشت دفاعی و دوندگی بیوقفه، یک برتری محسوس به جا میگذارد.
البته رقابت در این پست فقط در ظاهر ساده است. قائدی بهمحض بازگشت دوباره مدعی خواهد شد، محبی میتواند با یک نیمفصل خوب شرایط را تغییر دهد و حسینزاده نیز همچنان در دسترس است. اما پیام بازی با کیپورد واضح بود: هاشمنژاد میتواند نقشی را در ترکیب اصلی تیم ملی حتی در مقابل حریفان قدرتمند ایفا کند.
هاشمنژاد هنوز گل ملی نزده و تنها شش بازی رسمی در کارنامه دارد، اما هر بار که دعوت شده، توانسته خودش را به فهرست بعدی برساند. نکته مهم درخشش مستمر اث در لیگ برتر و توان جسمانی این بازیکن است که از یک فوتبالیست ریز جثه کمتر دیده میشود. اگر این روند ادامه پیدا کند، هیچ بعید نیست که در مسیر جام جهانی ۲۰۲۶ او بهعنوان یکی از مهرههای اصلی تیم ملی مطرح شود.