ضرر نداشتن استادیوم اختصاصی: سالی ۸۰ میلیارد تومان
بزرگترین رویای استقلال و پرسپولیس
به گزارش ورزش سه، کمتر از یک هفته تا دربی باقی مانده و همچنان شرایط برگزاری این مسابقه، از انتخاب میزبان تا مدیریت حضور تماشاگران، با پرسش‌های متعدد همراه است. در چنین فضایی، مجتبی فریدنی عضو هیئت‌مدیره استقلال در یادداشتی به دلایل تداوم سردرگمی درباره محل برگزاری دربی، تبعات اقتصادی و اجتماعی کوچ اجباری استقلال و پرسپولیس از ورزشگاه آزادی و همچنین ضرورت نقش‌آفرینی نهادهای اقتصادی برای ساخت استادیوم‌های اختصاصی پرداخته است.
این یادداشت را در ادامه می‌خوانید:
در حالی به دربی صد و ششم نزديک می شويم که تقريبا طی دو ماه اخیر هميشه محل برگزاری دربی دغدغه اصلی جامعه فوتبال بوده است. اینکه چرا رویارویی دو تیم بزرگ که حداقل نیمی از جمعیت کشور را هوادار خود می دانند بايد در شهر‌دیگری برگزار شود؟ اینکه ظرفيت ورزشگاه امام خمینی اراک شاید پنج هزار نفر بيشتر از ورزشگاه شهر قدس است مشکل را حل می کند؟ نمی شد دربی هم مثل چهارده بازی ديگر دو تيم در شهرقدس برگزار شود؟
جواب خیر است چرا که برگزاری بازی در شهر قدس موجب هجوم هواداران تهرانی و ایجاد مسائل حاشیه‌ای می شود. پس بازی باید جایی برگزار شود که حضور هواداران تهرانی "سهل و ممتنع " باشد یعنی در نگاه اول ساده ولی دشوار و گاه ناممکن. اراک یا هر شهری دیگری انتخابی است برای نرفتن تماشاگر نه برای پنج هزار نفر بیشتر.
اما از دربی که بگذريم (در دربی فقط مسافت دربدری دو تیم بيشتر شده) برگزاری ساير بازی های دو‌تيم پرطرفدار پایتخت در شهر قدس آثار اقتصادی و‌اجتماعی زیادی برای دو باشگاه در کوتاه مدت و بلند مدت دارد.
اگر فرض کنیم هر دو تيم در طول فصل حداقل بيست بازی خانگی داشته باشند (با احتساب جام حذفی و احتمالا ليگ های آسیایی) و به دليل کوچ اجباری از "آزادی" هر بازی میانگین چهل هزار تماشاگر را از دست بدهند، ساليانه هشتصد هزار تماشاگر را از دست داده اند و اگر متوسط قيمت بليط را هم صد هزار تومان فرض کنيم ساليانه حداقل هشتاد میلیارد تومان درآمد بالقوه باشگاه از دست رفته است.
و این ضرر کوتاه مدت اين خانه به دوشی است. ضرر جدی تر و‌بلند مدت آن است که با ادامه این وضعیت کم کم و به مرور زمان تماشاگران عادت استادیوم رفتن (که وقت گیر و هزینه بر است) را با عادت کم دردسر لم دادن پای تلویزیون و استادیوم نرفتن و بدتر از آن در بلندمدت کلا فوتبال ندیدن جایگزین کنند . آنگاه جبران این زيان اقتصادی ادامه دار و غير قابل جبران می شود چون به گفته ادگار آلن پو "انسان کامل‌ترین بنده و بردهٔ عادت است"
اما چاره چيست؟ آيا استادیوم ساختن وظیفه دولت است؟ خیر استادیوم ساختن وظیفه دولت نيست اما وظیفه دولت اين است که اولا فضای اقتصادی را به گونه‌ای آماده کند که تأمین مالی یا جذب سرمايه گذار برای ساخت استادیوم توسط باشگاه ها توجیه پذیر باشد و دوم سطح درآمدی مردم در حدی باشد که بتوانند بهای بليط را بدون دغدغه پرداخت کنند. بهایی که خرید بليط بتواند در بلندمدت هزینه تأمین مالی را جبران یا دریافت بازده سرمايه گذاری مناسب برای باشگاه را امکان‌پذیر کند. فضای موجود الآن هیچکدام از اين دو امکان را فراهم نمی کند.
در جایی که هزینه تأمین مالی حدود پنجاه درصد است و سرمايه گذاری کلان ساخت استاديوم توجیه اقتصادی ندارد، تنها راه حل گذر از این معضل، فعلا سرمايه گذاری از محل منابع داخلی صاحبان سهام این دو باشگاه (هلدینگ خلیج فارس و کنسرسیوم بانکی) است تا با ساخت استاديوم های چند منظوره و درآمدزایی از روز مسابقه و همچنین برگزاری رویدادهای فرهنگی و اجتماعی و شاید شاید شاید دریافت حق پخش در آینده، بتوان این استادیوم ها را در نقطه سربسر یا با حداقل زيان اداره کرد. هر چند که ساخت و اداره استادیوم که توجيه اقتصادی هم داشته باشد غير ممکن و دور از ذهن نیست.
