بوفون- میلان؛روزی که اسطوره متولد شد

به گزارش "ورزش سه"،  روز 19 نوامبر سال 1995، او تصمیم گرفت که پسر بچه 17 ساله را در دورن دروازه تیمش مقابل میلان کاپلو قرار دهد، یک تیم افسانه ای که 18 ماه قبل از این روز، موفق شده بود بارسلونا را در فینال چمپیونزلیگ 4-0 در هم بکوبد. نام آن پسر بچه ، جانلوئیجی بوفون بود.




اسکالا که هنوز آن را روز را به خوبی در یاد دارد، به گل گفت:" بوکا بوچی، دروازه بان اول ما مصدوم بود و من تصمیم گرفتم دروازه بان تیم دوم ، بوفون را در دورن دروازه تیم اصلی قرار دهم. او از روز سه شنبه شروع به تمرین با ما کرد. او در درون دروازه ایستاد و فوق‌العاده ظاهر شد، چیزی که برای خودش کاملا طبیعی بود. سپس شروع به انجام چندین تمرین با مهاجمین کردیم ولی هیچکس نتوانست گلی وارد دروازه او کند. من رو به وینچنزو دی پالما، مربی دروازه‌بان‌های تیممان کردم و گفتم که آیا آنچه من متوجه شدم، او هم متوجه شده و هر دوی مان چیزی نمی‌توانستیم بگوییم."



اسکالا تا آخر هفته مطمئن نبود که آیا به بوفون جوان مقابل میلان بازی دهد یا نه. حضور در اتاق بازیکنان، به نظر او را از این قضیه مطمئن کرد.او در این رابطه گفت:" هنوز از تصمیم مطمئن نبودم. پیش خودم گفتم که باید با جیجی صحبت کنم. وقتی در اتاقش حاضر شدم، به او فرصت فکر کردن راجع به اینکه چرا آنجا هستم ندادم و مستقیما جمله ام را به او گفتم : ''''اگر فردا به تو بازی دهم چه می‌شود؟ پاسخ او؟ گفت مشکلی نیست مربی''''.
این را با بدون درنگ و با تکبری مثبت گفت. از آنچه از او می‌خواستم کاملا مطلع بود و تمام اعتماد به نفسش را به من منتقل کرد. بلاخره حریف ما میلان بود ! و  می‌دانستم اولین بازی اش برای تیم اصلی مقابل چنین حریفی، تصمیم بزرگی خواهد بود. ولی به نظر نمی‌رسید چنین مسئولیت بزرگی، او را تحت فشار قرار داده باشد و او من را 100 درصد مطمئن کرد که در دورن دروازه قرارش دهم.




سپس سخت‌ترین لحظه برای من  فرا رسید، صحبت کردن با الساندرو نیستا، دروازه بان دوم تیم که فکر می‌کرد در غیاب بوچی، در درون گل قرار خواهد گرفت. به او توضیح دادم که این یک تصمیم احساسی نیست بلکه بسیار ضروری و حساس است. او ناراحت بود ولی حتی او هم کیفیت بالای این دروازه بان جوان را در طول هفته دیده بود. پتانسیل بالای پسر بچه همه را متعجب کرده بود ولی این تصمیم بعد از تفکرات فراوان گرفته شد."
نیازی به نگرانی اسکالا نبود. بوفون یکی از بهترین شروع‌های تاریخ سری آ را در آن بازی رقم زد، با آنکه بسیار جوان بود. یکی پس از دیگری، توپ‌های مهاجمان با کیفیت و کلاس جهانی میلان نظیر روبرتو باجو و جورج ووآ را مهار می‌کرد. او مقابل تیمی ایستادگی کرد که بازیکنانی مثل مالدینی، باره‌سی،بوبان و مارکو سیمونه در آن توپ می‌زدند و در نهایت، بازی با نتیجه 0-0 به پایان رسید.




یک ستاره متولد شده بود.اسکالا ادامه داد:" او بازی فوق‌العاده ای پشت سر گذاشت، بدون اینکه کوچکترین خوشحالی انجام دهد. پس از بازی هم تنها از مربی و باشگاه به خاطر اعتمادشان به او تشکر کرد. این قدرت او بود. انگار برایش طبیعی و نرمال ترین اتفاق جهان بود.انگار که متوجه نشده چه کار کرده است. او کیفیت بسیار بالایی داشت ولی بالاتر از همه چیز، قدرت درونی  او بود. او یک پسر بچه بود که خیلی بیش تر از سنش پخته شده بود و انگار کاری که انجام داده بود خیلی برایش بزرگ نبود.
او یک پسر جوان با علاقه زیاد به فوتبال بود که البته تمام تمرکزش هم روی فوتبال نبود. فکر می‌کنم همین موضوع در کنار متانت خاصی که در بوفون دیده می‌شد، او را به جایگاه فعلی اش رسانده است. او همیشه خوب و خوشحال بود و شادی را بین دیگر بازیکنان نیز پخش می‌کرد. پس از آن فصل، من از پارما جدا شدم ولی هیچگاه شکی به توانایی بوفون نداشتم."