یادداشت: اعتماد حلقه‌ی گم شده‌ی فوتبال ایران

به گزارش "ورزش سه"، احتمالا بیشتر فوتبالدوستان بالای ۳۰ سال به یاد دارند که در خانواده های دیجیتال نشده چقدر فوتبال دیدن جذاب تر بود. بیشتر ما در خانه، طرفدار رقیب داشتیم که کل فصل برای او کری بخوانیم و در ایام شکست دستمان بیاندازد. تلگرام نبود که فحش بدهیم و بلاک کنیم. پیروزی و شکست را در خانه و رخ به رخ تجربه می‌کردیم انگار تمرین صبر و فروتنی بود. هیچ شکستی و هیچ موفقیتی از فوتبال ناامیدمان نمی کرد. پوست کلفت تر بودیم انگار.

ولی امروز هوادار نوجوان فوتبال که هیچ، خودمان هم دیگر آن آدم ها نیستیم. فوتبال روز دنیا را بیشتر می بینیم و توقعمان بالاتر رفته است. ولی همچنان ساختار فوتبال ایران فاصله زیادی با فوتبال اروپا دارد. این درد انگار این روزها از توان تحمل هوادار بیشتر شده است.

لیگ برتر انگلستان مست مان می کند و لیگ برتر خودمان آزارمان می دهد .

کیفیت باشگاه های رقیب در آسیا را می بینیم،مدیریت تیم های جذاب عربی را رصد می کنیم، پروژه میلیارد دلاری قطری ها برای فوتبالشان را دنبال می کنیم. این روزها چه آبی باشیم چه قرمز نمی توانیم به این فوتبال اعتماد کنیم. تمام شکست ها و بحران ها و توسعه نیافتن فوتبالمان را با گوشت و پوست حس می کنیم ولی مدیران فوتبالمان گوششان بدهکار نیست.در سال های اخیر هواداران فوتبال ایران خشن تر و رادیکال تر شده اند ، ولی دلایل این بی اعتمادی به سیستم و خشونت، درست واکاوی نشده است .
فوتبال ایران از نظر ساختاری نتوانسته است همپای شرایط ، به روز رسانی شود.هنوز مشکلات ریشه ای فوتبالمان پابرجاست.باشگاه ها با سیستم ۴۰ سال پیش اداره می شوند و هنوز کدخدا منشی و رابطه، قوی تر از قانون و مقررات عمل می کند.

از نداشتن مدیران متخصص و کاردان رنج می بریم و از نبود امکانات سخت افزاری اولیه متعجبیم. در حالی که سالانه میلیون ها دلار گردش اقتصادی فوتبالمان است.شیرینی داشتن مربیان کاربلد مثل کی روش و برانکو را چشیده ایم ولی ترس نداشتنشان رهایمان نمی کند. چون تقریبا مطمئنیم انتخاب این افراد بیشتر از این که حاصل برنامه ریزی بلندمدت باشد حاصل انتخابی اتفاقی و شاید شانس خوب بوده است.

به داورانمان بی اعتمادیم چون مقدار و کیفیت اشتباهاتشان سنخیتی با مثال های روز دنیا ندارد . چون مسئول داوران کشور چشم در چشم، ماست را سیاه نشان می دهد.
به مدیریت باشگاه هایمان بی اعتمادیم چون ثمره بمب های نقل و انتقالاتی و بازیکنان چند صد هزار دلاری آنها را دیده ایم.

به مدیران انضباطی فدراسیون بی اعتمادیم چون نحوه برخورد با متخلفان و ناهنجاری ها نا امیدمان کرده است.

به مدیران اجرائی فدراسیون بی اعتمادیم چون برگزاری مجامع و انتخابات هایشان را دیده ایم و درگیری های درون سازمانی آنها را می دانیم.تاوان ناکارآمدی مجموعه تحت امر را با محرومیت باشگاه‌هایمان از پنجره نقل و انتقالاتی پرداخته ایم.چطور اعتماد کنیم.
حالا که لیگ برتر به پایان رسیده و در تعطیلات فوتبالی هستیم بهترین زمان برای تقسیم تقصیرات است .

این بی اعتمادی و افراطی گری در فوتبال ایران بیشتر از هر چیزی معلول ساختار معیوب فوتبال ما است ولی هواداران جدی فوتبال و رسانه ها هم باید به میدان بیایند و سطح مطالبات را از کری های سخیف و اتهام های کودکانه به خواسته های جدی و اصولی ارتقا دهند .

روزی که دوباره اعتماد به فوتبال ایران برگردد، احتمالا شکست ما، پیروزی عزیزان ما در خانه است.دعوا می‌کنیم ولی کینه ای در کار نخواهد بود فقط فوتبال است و بس.

احسان صدری