پاسخ خیابانی به یادداشت یک جامعه شناس

به گزارش ورزش سه ، اسدللهی در بخشی از یادداشت خود نوشته است :...اما اتفاق انتهای بازی و خودزنی تیم مراکش که منجر به برد مبتنی بر شانسِ تیم ایران در این مسابقه شد و از همه مهم تر شادی بی وصفِ پس از آن که نه تنها گوینده را بر آن داشت که جلوی دوربین و در مقابل دیدگان میلیون ها ایرانی بگوید: "من واقعا مثل چی!؟ کیف کردم و مطمئنم شما (مخاطبین) هم مثل چی!؟ کیف کردید"، که مثل همیشه پس از هر پیروزیِ ورزشی (خاصه ورزش فوتبال) مردم را جهت پرفورمِ شادی و ابراز احساسات به خیابان ها کشید، در خود پرسشی اساسی داشت. اینکه چرا غفلت و اشتباه تیم حریف را به پیروزی خود تعبیر کردیم؟ فقط تصور کنیم (فرض محال که محال نیست)، در تمامی بازی های پیش رو چنین اتفاقی تکرار شود و تیم ما بر همین قیاس بالا برود و در نهایت هم جام را بالای سر بگیرد... واقعا باز هم به خیابان ها خواهیم رفت؟! و گوینده هم اذعان خواهد کرد که مثل چی! کیف کرده است؟! 

پاسخ خیابانی چنین است : 

دوست عزیز و دانشمند من.آقای اسداللهی عزیز ... 

ورزش یعنی توانایی خودت و اشتباه حریف و استفاده از راه هایی سالم برای رسیدن به هدف ... بچه های ما ناجوانمردی نکردند ... به حریف اهانت نکردند ... فقط آنها را تحت فشاری شدید در دقایق پایانی قرار دادند و این اتفاق نه در فوتبال بلکه در بسیاری از ورزش ها و حتی در رفتارها و کنش های اجتماعی ما هم رخ می دهد .تیم ما سربزنگاه بودن را بلد است اما نه از روش های غیر انسانی و غیر اخلاقی ... 

اینکه یک ملت در شادی یک گل میخندند و بوق می زنند و به خیابان ها می ریزند فقط خاص مردم ما نیست ... تصاویر شهر مونته ویدئو در اروگوئه را بعد از بازی با مصر ببینید و خبر خودکشی یکی از طرفداران فوتبال عربستان در شکست حقارت بارشان در مصاف با روسیه را به تماشا بنشینید و یا عکس وزیر ورزش سعودی را ببینید که در بیمارستان بستری شده است . در کدام مجمع سیاسی می توانید رییس جمهور یک کشور مثل روسیه را ببینید که ١٠٠ دقیقه کنار یک شاهزاده سعودی بنشیند و گپ و گفت کند ؟ 

اینها همه نشان از پویایی پدیده ای به نام فوتبال دارد که خودش یک رسانه قوی برای رساندن پیام و اطلاعات خود به جهان است ... با فوتبال باید زندگی کرد ... فوتبال هیچ جایگاهی برای فراموشی و مرگ و مردن و درد ندارد ، فوتبال همه اش شادی و هیجان است ... سرتاسرش عشق و ایمان است ... تمام دقایقش دلهره ای ناب است برای گل زدن و پیروز شدن و اینکه تیم حریف به خودش گل بزند هیچ دلیلی نیست برای اینکه ما شاد نباشیم ... این هم جزئی از قوانین و رویکردهای اجتماعی فوتبال است .

تیم فوتبال ایران نفس ما را چاق کرد. چه کسی می‌تواند منکر این باشد که چه قدر ما قصه‌های باشکوه کم داشته‌ایم در این سال‌ها و مدام در حالِ مرور ناکامی‌هامان بوده‌ایم...این برد مال تمام زخم‌خورده‌گان است، نه هیچ مدیر موج‌سواری، نه هیچ کت و شلوار پوش کم‌دانشی، نه هیچ یقه‌در خیابان‌گردی.و ما قصه‌ای را تماشا کردیم که کمی نور تاباند بر جان‌مان، بر روح‌مان. ما تنها نیستیم حالا...زخم پهلوی امید ابراهیمی خلاصه‌ی ماجراست.ما همیشه به جهان بازمی‌گردیم عزیزم ... و الان برگشته ایم حتی اگر به اسپانیا و پورتوگال  ببازیم هم مهم نیست زیرا ورزش زاییده ی بردن ها و باختن هاست.

 در تاریخ فوتبال حتی پیش آمده که ما در نیمه نهایی آسیا به خودمان گل زده و قهرمان نشده ایم اما هنوز هم زنده ایم و زندگی می کنیم ... با فوتبال زندگی کنید ... بگذارید مردم ما که با بنزین ١٠٠٠ تومانی و  دلار ٧٠٠٠ تومانی و پراید ٣٠ میلیون تومانی و خانه های میلیاردی و مشکلات وحشتناک فرهنگی و سیاسی و اجتماعی روزگار تلخ خود را میگذرانند کمی هم بخندند و این شادی و لبخند را از آنها نگیرید ... 

ارادتمند شما : خیابانی