عکس های من از کوبی (گزارش تصویری)

به گزارش "ورزش سه"، این خاطره به المپیک لندن و حضور در بازی تیم های بسکتبال آمریکا و لیتوانی برمی‌گردد. بقیه اش را از ربان خود فرشاد بخوانید:

همون قدر حضور در المپیک برای ورزشکارا اهمیت داره برای عکاسا هم اهمیت داره، گردهمایی ستاره‌های ورزش دنیا بی‌شک هر عکاسی را وسوسه می‌کنه.برای من هم همینطور بود. انگار دیروز بود با یکی از دوستان عکاس(امین محمد جمالی) رفتیم توی صف به امید اینکه تیکت بازی ملی بسکتبال امریکا - لیتوانی گیرمون بیاد.حدود پنج ساعت تو صف بودیم ولی می‌ارزید. بین اون همه عکاس از دنیا کلا به ۲۰ نفر تیکت می‌دادن، شانس ما زد و دو تا از اون بیست‌تا سهم ما دو نفر شد.

بازی هشت شب بود با امین وارد ورزشگاه شدیم، هر کدوم یه سمت زمین نشستیم.

حس لحظه‌های اول بازی هیچ وقت یادم نمی‌ره. در نزدیکترین فاصله به ابرستاره‌های NBA نشسته بودم. احساس می‌کردم زانوهام داره میلرزه. بسکتبال رو به خاطر پسرم، علی دوست داشتم، ستاره هاش رو هم به اسم می‌شناختم‌. حالا داشتم از اون ستاره‌ها عکاسی می‌کردم.از عکاس کناریم که امریکایی بود، سراغ شماره ۱۰ تیمشونو گرفتم، با چشم به سمت چپ اشاره کرد؛ روی نیمکت نفر اول خودش بود؛ «کوبی»؛تو فاصله دومتری من.

توی زمین کوین دورانت، لبرون جیمز، جیمزهاردن، کریس پاوول، کارملو انتونی، و انتونی دیویس ...بودن‌. استرسم کم شد و خودم رو پیدا کردم. شروع کردم به عکاسی. لحظه‌هایی بود که فکر می‌کردم چرا عکاسی کنم باید دوربین بذارم زمین بشینم جادوی بسکتبال تماشا کنم، به خودم می‌گفتم دیگه چنین فرصتی گیرم نمیاد. حتی به ذهنم رسید برم کنار نیمکت درِ گوشش بگم من عاشقتم اگه میشه پیراهنتو آخر بازی یادگاری بده بهم. ولی نمی‌شد. ممکن بود از سالن یا حتی دهکده بازی‌ها بندازنم بیرون.کلی فکر احمقانه تو ذهنم بود ولی بهترین کار همون عکاسی بود.

بازی را با لذت تمام عکاسی کردم. کلی عکس گرفتم از بهترین تیم ملی بسکتبال دنیا که با تمام ستاره‌هاش به المپیک لندن آمده بود.بعد از اون المپیک تا جایی که یادمه دیگه این همه ستاره یکجا دور هم جمع نشد.

خبر سقوط هلی‌کوپتر کوبی برایانت رو که شنیدم، یاد اون روز فوق‌العاده افتادم.چند فریم از شماره ۱۰ کاپیتان برایانت براتون به یادگار منتشر می‌کنم.یادش گرامی.