به گزارش "ورزش سه"، شمشیربازی هم مثل اکثر رشته های المپیکی دیگر این روزها نه اردویی برگزار می کند نه مسابقه ای. مجتبی عابدینی، کاپیتان پرامید این تیم هم از همان روزهای اولی که کرونا در ایران شیوع پیدا کرد، راهی روستایی در منطقه سوادکوه مازندران شده و به نوعی خودش را در این منطقه که امن تر از شهرهای بزرگ است، قرنطینه کرده.
این شمشیرباز باتجربه که در دوره قبلی المپیک فقط یک گام تا کسب یک مدال تاریخی فاصله داشت، معتقد است ملی پوشان ایرانی یک برگ برنده نسبت به خیلی از رقبای خود برای المپیک توکیو با توجه به شیوع ویروس کرونا دارند و آن هم کسب سهمیه المپیک قبل از تعطیلی مسابقات است.
در ادامه صحبت های مجتبی عابدینی، کاپیتان تیم ملی شمشیربازی را در گفت و گو با خبرنگار "ورزش سه" می خوانید.
تمرینات خودم را پیگیری می کنم، اما ببشتر تمرین بدنسازی انجام می دهم. مجبوریم به خاطر شرایطی که کرونا به وجود آورده، انفرادی تمرین کنیم. آنقدر این ویروس بد و خطرناک است که به هیچ کس رحم نمی کند. وسایل شمشیربازی مثل شمشیر و حتی ماسکی که به صورت می زنیم، فلزی است و می تواند انتقال دهنده ویروس باشد.
من در منطقه سوادکوه و روستای شورمه هستم. مدت هاست که در روستای پدری ام حضور دارم و خودم را از شهر دور کرده ام. اینجا یکسری دمبل، میله و هارتل تهیه کردم و کمیته ملی المپیک هم برخی وسایل بدنسازی را در اختیار ما قرار داده. یا کوهنوردی می کنم و یا کارهای بدنسازی انجام می دهم که آمادگی بدنی ام از دست نرود. در روستا که خبری از کرونا نیست، اما به هر حال اینجا هم رفت و آمد می شود. تا الان که خدا را شکر کسی در روستای شورمه مبتلا به کرونا نشده.
در اردیبهشت ماه بود که 4، 5 جلسه تمرین شمشیربازی در سالنی در پل سفید که اتفاقا به نام من هم زده شده، تمرین کردیم. بازیکنان تیم مازندران در کنار من بودند، اما وقتی دیدیم که شرایط خطرناک است، تمرینات را تعطیل کردیم. اینکه ملی پوشان دیگر یا فدراسیون درخواست دارند که تمرینات و اردوها آغاز شود را من بی خبر هستم، اما برای من سلامتی از همه چیز بیشتر اهمیت دارد. وقتی پیمان فخری کرونا گرفت، برای ما خیلی سخت بود. با او دائما در ارتباط هستم و می دانم که چقدر رعایت می کرد. وقتی دیدم او هم به کرونا مبتلا شده، دیگر ناامید شدم.
تا پایان سال 2020 یا همان دی ماه سال جاری تمامی مسابقات شمشیربازی تعطیل است. من اسفندماه که تازه کرونا آمده بود و اردوها تعطیل شد، استرس داشتم که دوری از اردو و تمرین می تواند ما را از آمادگی دور کند. می دانستم که بازگشت به شرایط اوج سخت است، اما آن موقع قرار بود المپیک سال 2020 برگزار شود. وقتی المپیک یک سال عقب افتاد، خیلی خوشحال شدم. الان تنها استرس من برای بعد از شروع تمرینات و بازگشت به حالت قبل است.
همین که ما سهمیه المپیک را قبل از این ماجراها قطعی کردیم و حضورمان در توکیو قطعی است، میزان بالایی از استرس ما را کم کرده. این سهمیه بزرگترین برگ برنده برای ماست. مثلا بین فرانسه و روسیه فقط یک تیم به المپیک می رود و آن ها همچنان استرس دارند چون مسابقاتشان کنسل شده. تیم هایی که سهمیه نگرفتند، باید بعد از شروع رقابت ها برای کسب سهمیه تلاش کنند، اما ما می توانیم خودمان را برای المپیک آماده کنیم.
در انتخابات کمیسیون ورزشکاران مثل سایر مجامع انتخاباتی رقابت وجود داشت. ورزشکاران این رقابت را دوست دارند. به هر حال بحث هایی مطرح شد که شاید نباید به وجود می آمد. به هر حال هر چه بود، انتخابات برگزار شد و من هم توانستم به عنوان نایب رییس انتخاب شوم. به نظرم در حال حاضر باید در این کمیسیون بیش از همه به فکر المپین ها باشیم و ببینیم که دغدغه این ورزشکاران چیست. با حمایت دکتر صالحی امیری قطعا این کار را انجام خواهیم داد. باید ورزش ما به سمتی برود که از وقفه به وجود آمده استفاده کند و در المپیک مدال های بیشتری به دست آورد.