چرا عبدی در بازی های معمولی گل نمی‌زند؟

به گزارش "ورزش سه"، مهدی عبدی ستاره بی چون و چرای شهرآورد پایتخت بود. یک گل زد، یک بار تا آستانه گلزنی پیش رفت، با یک فرار مدافع استقلال را در آستانه اخراج قرار داد و روی گل دوم هم تاثیر خود را گذاشت؛ اما چرا چنین مهاجمی در دیگر مسابقات چنین نمایش درخشانی را ارائه نمی‌کند؟ این احتمالا سوالی است که به ذهن بسیاری از بینندگان بازی دیروز پرسپولیس - استقلال آمده و پاسخ دقیقی هم برای آن نداشته اند.

نمایش عبدی در برابر استقلال، خاطره اولین حضور مهدی طارمی در شهرآورد را نیز زنده کرد. جایی که شاگردان حمید درخشان پس از دریافت گل اول، سرا پا حمله شدند و مهدی طارمی جوان نیز به میدان آمد تا به بار هجومی سرخ ها بیافزاید. ابتدا روی یک ارسال از سمت راست، طارمی با ضربه قیچی برگردان ناگهانی دروازه فروزان را تا آستانه فروپاشی پیش برد اما این ضربه به تیرک دروازه خورد. چند دقیقه بعد توپ ارسالی را با ضربه سر تبدیل به پاس گل کرد و این بار محمد نوری کار را تمام کرد.

طارمی آن فصل با ثبت 8 گل تبدیل به آقای گل پرسپولیس شد و در دو فصل بعدی، عنوان بهترین گلزن ایران را تصاحب کرد و سپس داستان هایی پیش آمد که همه در خاطر دارند. آنچه که مهدی طارمی را تبدیل به مهاجمی گلزن و تاثیرگذار کرد، تلاش حداکثری، دوندگی بالا و حضور در موقعیت ها بود. او بدون توپ می‌دوید و پرس از جلو مشارکت داشت. شاید بتوان با دو واژه نمایش های طارمی را توصیف کرد: «تعقیب همیشگی توپ و بازی خوانی». استمرار در این مشخصه ها سبب شده بود تا از علی دایی و حمید درخشان تا برانکو ایوانکوویچ و کارلوس کی‌روش، نتوانند این بازیکن را کنار بگذارند.

این شاید همان حلقه مفقوده در مهاجم شماره 16 پرسپولیس باشد که خیلی از هواداران پرسپولیس امیدوارند مهاجمی برجسته تر از مهدی طارمی و علی علیپور شود. او شم گلزنی بالایی دارد، به خوبی مدافعان حریف را دریبل می‌زند و خود را به عنوان استاد زدن ضربه نهایی معرفی کرده اما برای تبدیل شدن به مهاجم شماره یک پرسپولیس و فوتبال ملی ایران، باید چنین مشخصه هایی در تمام بازی ها تکرار شوند و علاوه بر آن، عبدی خود را در موقعیت گل نیز قرار دهد.

وی در قامت مهاجمی 21 ساله تجربه زدن دو گل دربی، یک گل نیمه نهایی آسیا، یک گل فینال آسیا و ثبت گل قهرمانی را دارد اما او حالا باید تمام این ها را کنار بگذارد و درخشش در بازی های معمولی را شروع کند؛ این انتظاری است که از مهدی عبدی می‌رود وگرنه دوباره نیمکت نشینی های گاه و بیگاه آغاز می‌شوند، نیمکت نشینی هایی که شاید به عنوان استراحت برای اوج گیری او در بازی های بعدی باشند.