بازگشت ملی پوش سابق به میدان در 59سالگی!

به گزارش "ورزش سه"، اصغر و اکبر نایینی، دو بازیکن ملی پوش والیبال ایران بودند که مدت ها در تیم والیبال استقلال فعالیت می کردند و اوج دوران بازیگری آن ها در رقابت های باشگاهی بالاترین مسابقات برگزار شده در سال 1367 بود که در حضور خیل تماشاگران و هزاران والیبال دوستی که بیرون از سالن و در پارک شهر نشسته بودند، در دو بازی متوالی با حساب 3 بر 2 پرسپولیس را شکست دادند و به قهرمانی رسیدند.

اکبر یک بازیکن آبشار زن و قدرتی بود و برادرش اصغر پاسور و مغز متفکر تیم هایی که در آن به میدان می رفت.

اصغر که بعدها به واسطه اعتبار و نامی که برای خود اندوخته بود، دوران ملی را بیش از اکبر ادامه داد و در نهایت تا سن و سال خیلی بالا به بازی کردن ادامه داد، مدتی نیز در زمره مربیان قرار گرفت، اما ظاهرا کمبود بازیکن او را به این نتیجه رسانده که خودش می تواند دوباره دستی بر آتش داشته باشد و کار را دست بگیرد.

اصغر نایینی که حول و حوش 60 سالگی به سر می برد، به عنوان بازیکن در لیگ بزرگسالان تهران با پیراهن تیم نیکنام به میدان خواهد رفت. البته که لیگ استان تهران با دوران طلایی دهه 60 فاصله زیادی دارد و هر ساله حدود 10 تیم در آن رقابت می کنند.

او درباره تصمیمی که برای ورود دوباره به مسابقات والیبال گرفته، به "ورزش سه" گفت: من متولد 41 هستم و 58 سال را گذراندم و وارد 59 سالگی شدم. در پست پاسوری می توان تا سن بالا هم بازی کرد و من که هیچ وقت تمرین را رها نکردم. با یکسری جوان تمرین و همکاری می کنیم و به این تصمیم رسیدم که در لیگ تهران بازی کنم. آقای نیکنام مربی تیم است و من هم به عنوان پاسور بازی خواهم کرد. یکی از خاصیت های والیبال همین است که می توانی اگر از نظر ذهنی و بدنی آماده باشی، در هر سنی بازی کنی. پست پاسوری هم که تخصصی است و خیلی نمی توان مثل پست های دیگر در رده نوجوانان یک پاسور ساخت.

نایینی ادامه داد: من می خواهم با بازی کردن خودم به جوان ها انگیزه دهم. بدنم هم خدا را شکر آماده است و در این 10 سالی که دیگر از لیگ جدا شدم، در رده پیشکسوتان اسپک می زنم و آماده ام.
اصغر نایینی یادگاری است از دورانی که ستاره های والیبال ایران بازیکنانی در متوسط قدی 180 سانتی متر بودند؛ زمانی که هنوز بلندقامت ها والیبال را تسخیر نکرده بودند و شمه هایی از هنرنمایی بازیکنان که از محلات و بازی در زمین های آسفالت رشد می کردند را می شد به چشم دید.