گل‌محمدی؛ از حیا کن رها کن تا مدعی آسیایی

به گزارش "ورزش سه"، پرسپولیس موفق شد در بازی پایانی مرحله گروهی تیم الریان قطر را با حساب ۴-۲ شکست دهد و با ۱۵ امتیاز، ۱۴ گل زده و ۵ گل خورده مقتدرانه به دور بعد لیگ قهرمانان آسیا صعود کند. درحال حاضر و با در نظر گرفتن شرایط کلی مدعیان، یحیی گل محمدی و تیمش از مدعیان اصلی قهرمانی در این دوره از رقابت ها هستند. یحیی اما برای رسیدن به این روز های خوب، مسیر سختی را پشت سر گذاشته است....

* هشت سال قبل در ۱۵ اردیبهشت ماه سال ۹۲ ، در آن غروب ابری ورزشگاه آزادی برای یحیی و پرسپولیس آن روزهایش، حتی خوشبین ترین هوادار پرسپولیس هم فکرش را نمی‌کرد روزی قرمز ها بتوانند با یحیی چنین روز های خوبی را تجربه کنند.

پرسپولیسی که آمده بود تا با برد سپاهان و قهرمانی در جام حذفی، خداحافظی با شکوهی در حضور بیش از ۹۰ هزار تماشاگر برای یکی از بزرگان فوتبال ایران - مهدی مهدوی کیا- ترتیب دهد و شب به یاد ماندنی را در آزادی رقم بزند، در چشم به هم زدنی همه چیز را بر باد رفته دید... پرسپولیس در ضربات پنالتی نتیجه را به سپاهان واگذار کرد تا نه خبری از قهرمانی باشد و نه خبری از خداحافظی با شکوهی برای مهدی... کسی که تنها ۵ دقیقه فرصت آخرین نمایش با پیراهن قرمز رنگ محبوبش را پیدا کرد آن هم در مسابقه ۱۲۰ دقیقه ای و سپس در میان بهت ورزشگاه آزادی، چهارگوشه زمین را بوسید و به طور غریبانه ای با فوتبال وداع کرد.

تماشاگران پرسپولیس که قبول اتفاقات آن روز برایشان بسیار سخت و البته تلخ بود، با شعار حیا کن- رها کن، یحیی گل محمدی، مربی وقتشان را بدرقه کردند. شعاری که البته آن روز ها زود به زود روی سکوهای پرسپولیس به گوش میرسید. یحیی بعد از آن بازی در حالی که مورد انتقاد زیادی قرار گرفته بود در برنامه ۹۰ گفت "اگر این بازی را برده بودیم و پنالتی هایمان گل شده بود، از فرش به عرش میرسیدم اما...". او تنها با دو باخت از سرمربی گری پرسپولیس کنار رفت.

* او نتوانست در آن بازی به عرش برسد اما نمی‌دانست که عرش، خودش به سمتش در حرکت است!

بعد از کار در پرسپولیس او راهی نفت تهران شد و بعد از یک فصل توانست نفت را در رتبه سوم لیگ برتر قرار دهد و بهترین عنوان زرد پوشان را تا آن زمان کسب کند.. سپس به ذوب آهن رفت و توانست در اولین فصل حضورش این تیم را به رده چهارم در لیگ برساند. او همچنین دو سال پیاپی در سال های ۹۴ و ۹۵ به ترتیب با پیروزی برابر نفت و استقلال به مقام قهرمانی جام حذفی فوتبال ایران با تیم ذوب آهن رسید و سهمیه آسیایی را برای این تیم کسب کرد.

 *نکته جالب اما آنجاست که پرسپولیس در این دو سال به دست او از این مسابقات کنار رفت.

او سپس در یک انتقال عجیب به تیم دسته اولی اکسین پیوست اما در آن تیم موفق به ادامه دادن روند خوب چند سال اخیر خود نشد. سپس راهی تبریز شد تا هدایت تراکتوری را بر عهده بگیرد که در آن زمان با پنجره بسته نقل و انتقالاتی دست و پنجه نرم می‌کرد. اما پس از ۱۸ هفته از هدایت این تیم هم کنار رفت و سر انجام در خرداد ۹۷ هدایت پدیده مشهد را برعهده گرفت. او با کار در پدیده دوباره به دوران اوج چند سال اخیرش بازگشت و نتایج خوبی با این تیم گرفت و از مدعیان لیگ به شمار میرفت.

*پرسپولیس  که بعد از آمدن برانکو به اوج قدرت در فوتبال ایران رسیده بود و پس از جدایی او برای ادامه دادن روند موفقیتش به یک مربی تازه احتیاج داشت، به کالدرون آرژانتینی روی آورد اما همکاری آنها کم تر از یک فصل دوام داشت.

پرسپولیس قدرتمند آن روزها، خود را در آستانه فروپاشی می‌دید. یک انتخاب درست دقیقا آن چیزی بود که پرسپولیس در آن زمان به آن نیاز داشت، انتخابی به نام یحیی گل محمدی...

پذیرفتن هدایت تیمی که در سال های اخیر قدرت اول فوتبال ایران بود، دل شیر و البته اعتماد به نفسی عجیب میخواست، زیرا حالا هواداران انتظارات زیادی از شما دارند و قهرمانی در لیگی که سه سال متوالی در آن قهرمان بوده اند، کمترین خواسته آنان است. البته یحیی در آین سال ها نشان داده بود که به حداقل ها راضی نیست و اهداف بزرگ تری در سر دارد. پس خیلی سریع فاصله را با دیگر تیم های لیگ افزایش داد و راحت تر از آنچه تصور میشد چهارمین قهرمانی پیاپی را به سرخ ها هدیه داد.

پس از این  نوبت به بازی های آسیایی رسیده بود... چند بازیکن جدید از جمله حامد لک، میلاد سرلک، آل کثیر، احسان پهلوان، سعید آقایی و ... به تیم اضافه شده بودند و پس از روز های اندک تمرین با تیم، وارد بازی های فشرده آسیایی شدند. اما از همان بازی اول نشان دادند که یحیی به درستی تیکه های پازلش را انتخاب کرده است. تیمی منسجم و با برنامه که هر چه از بازی ها میگذشت هوادارانش را بیشتر امیدوار میکرد. این تیم اما هیچ شباهتی به تیم برانکو نداشت.

این پرسپولیس، تیم یحیی بود و فوتبالش از ذهن او بیرون می آمد. فشردگی و کارهای ترکیبی در گوشه ها، پاس های کوتاه و نزدیک، استفاده مداوم از دفاع های چپ و راست و... این پرسپولیس ورژن یحیی بود. نهایتا او توانست این تیم را به فینال آسیا برساند فینالی که حتی میتوانست از آن برنده بیرون بیاید اما به هردلیل او به نیابت قهرمانی آسیا قناعت کرد  تا نوبت به رقابتهای امسال برسد.

*امسال او آمده تا تنها ناکامی سال قبل خود را نیز به فراموشی بسپارد.

قهرمانی آسیا با این تیم فوق العاده ای که خودش ساخته دور از ذهن به نظر نمی‎رسد. یحیی بی شک اکنون یکی از با دانش ترین مربیان فوتبال ایران است. کسی که هر لحظه به دنبال موفقیت بیشتر است و از پیروزی سیر نمیشود. او اکنون علاوه بر قهرمانی ها و جام ها، قسمت بزرگی از قلب هواداران را به‌دست آورده؛ امتیازی که بعد از این همه سال فکر و زحمت استحقاقش را دارد.

سپهر حسن آبادی