یادداشت: از باند اصفهانی تا وزیر پرسپولیسی

به گزارش "ورزش سه"، پس از دو بازی پرسپولیس و سپاهان و همچنین دربی تهران، تعارض بین مسئولان و هواداران این تیم‌ها به اوج خود رسیده و حالا فضای فوتبال ایران در بیرون از زمین داغ‌تر از داخل آن شده است. اتفاقات دو بازی که نقش تعیین‌کننده‌ای در قهرمانی لیگ داشتند همچنان در بیرون از زمین ادامه دارد و حالا با صدور احکام انضباطی جدل‌های این دو بازی با اعتراضات هواداران پرسپولیس به نقطه‌ای جدید رسیده است. حالا همه در این فوتبال معترض‌اند و احساس بی‌عدالتی در فوتبال ایران به اوج خود رسیده است.

اعتراض هواداران سرخابی در مقابل ساختمان‌های باشگاه و یا نهادهایی چون مجلس، وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال تبدیل به رویه‌ای عادی شده و هر از چند گاهی چند ده هوادار یکی از این دو تیم با اعتراض خود خبرآفرینی می‌کنند. این موضوع از یک نگاه پویایی فوتبال را در جامعه ایرانی نشان می‌دهد. شاید وابستگی فوتبال در ایران به نهاد دولت عامل اصلی این اعتراض تلقی شود اما نمی‌توان از این موضوع نیز به سادگی گذشت که فوتبال برای بخش مهمی از مردم ایران نقشی فراتر از یک سرگرمی صرف را دارد. 

چهار قهرمانی پرسپولیس در سال‌های اخیر و کوتاه ماندن دست سایر مدعیان از جام لیگ برتر باعث شده تا بخشی از هواداران سایر تیم‌ها و به خصوص هواداران رقیب سنتی قرمزها، احساس کنند که در فوتبال ایران بی‌عدالتی رخ می‌دهد و با خاص دانستن پرسپولیس این باشگاه را برخوردار از حمایت‌های پشت پرده بدانند. احساس وجود بی‌عدالتی در فوتبال ایران در سال‌های اخیر تشدید شده و حالا تاثیرات خود را در اعتراضات عریان در مقابل نهادهای تاثیرگذار نشان می‌دهد. در چنین شرایطی که فضای فوتبال ایران پر از اتهام‌زنی و رجز‌خوانی شده و مسئولان و مربیان و بازیکنان تیم‌ها بیش از آن که در حال صحبت در مورد مسائل فنی باشند در حال متلک‌گویی و جواب دادن به یکدیگرند از هواداران فوتبال چه انتظاری می‌توان داشت؟ 

همین هم می‌شود که برایند شعارهایی که در تمام اعتراضات سال‌های اخیر مطرح شده، سرشار از اتهام‌زنی بوده است. اینکه وزیر پرسپولیسی است یا استقلالی، فدراسیون قرمز است یا آبی یا اصفهانی و ... شعار است و بس. 

چند سال است که آبی‌ها می‌گویند اراده دولت بر قهرمانی پرسپولیس است و قرمزها دائم از این می‌گویند که دولت و فدراسیون نمی‌خواهند که تیم‌شان قهرمان شود و آنها با حضور به موقع خود و اعتراض جلوی این اتفاق را گرفته‌اند. اما آیا اوضاع بیرون از زمین فوتبال در ایران تا این حد بر مسائل فنی داخل زمین تاثیرگذار است که هوادار فوتبالی را برای اعتراض به خیابان می‌کشاند؟

در سال‌هایی که سپاهان سه بار پشت سر هم قهرمان لیگ برتر شد نیز همواره ادعاهای این چنینی در مورد باند اصفهانی‌ها در فدراسیون و تاثیر آنها بر قهرمانی سپاهان زده می‌شد. آنجا نیز قهرمانی‌های متوالی سپاهان باعث بوجود آمدن اعتراضاتی به این موضوع شده بود اما اوضاع بدبینی به نتایج فوتبال تا به حد امروز و سال‌های اخیرحاد نشده بود. اینگونه نبود که صدور یک حکم انضباطی و محرومیت یک جلسه‌ای یکی دو بازیکن هواداران تیمی را به اعتراض در مقابل فدراسیون و شعار دادن بکشاند. پس چه شده که در سال‌های اخیر کوچکترین تصمیم داور در زمین و یا نهاد انضباطی در بیرون از زمین با عینک بدبینی و توطئه نگریسته می‌شود؟ چرا تا این حد فوتبال در ایران به بیرون از زمین کشیده شده؟ چرا پذیرش تصمیمات نهاد تصمیم‌گیرنده و نهاد بی‌طرف در درون و بیرون زمین تا این حد سخت شده است؟

شاید همه چیز به قهرمانی‌های پیاپی پرسپولیس ارتباط داده شود اما حالا با پیوستن هواداران پرسپولیس به این فضا، چه تضمینی است که حتی با قهرمانی سپاهان در پایان فصل، کمی این فضای بدبینی تلطیف شود؟ هواداری که در مقابل انگ حکومتی خوردن به تیمش، حالا اعتقاد به بی‌عدالتی علیه تیمش دارد و از همین الان فرض را بر این گذاشته که هدف فدراسیون قهرمان نشدن تیمش در انتهای فصل است، مستعد این است که برای فصل‌های بعد نیز هر نتیجه‌ای غیر از قهرمانی تیمش را نپذیرد. 

در این صورت دیگر چه لذتی از فوتبال می‌توان برد؟ در این صورت اصلا دنبال کردن فوتبالی که در آن اغلب هواداران قائل به بی‌عدالتی سیستماتیک در آن هستند منطق و توجیهی دارد؟ آیا اگر این فضا تلطیف نشود فوتبال آن جنبه‌های مهم اجتماعی خود و کارکردهای مثبتش را از دست نمی‌دهد؟ آیا فوتبال ملی با ادامه این روند تضعیف نمی‌شود؟

و یک سوال اساسی دیگر، چرا یک بار این اعتراضات برای تیم ملی انجام نشده. چرا وقتی مدیریت تیم ملی و تامین امکانات آن از جمله برگزاری بازی‌های دوستانه ضعیف است هواداری در این فوتبال به نشانه اعتراض خیابان مقابل فدراسیون و یا وزارت ورزش را گز نمی‌کند؟