رودری: به یامال نگاه نکنید، او عادی نیست!

به گزارش "ورزش سه"، رودری همچنین از زمان بازگشت خود به میادین که نزدیک است نیز صحبت کرد.

او با اشتیاق فراوان گفت: «درست است که حالا در دوره‌ای از فوتبال هستیم که بازیکنان بسیار جوانی ظهور می‌کنند و اختلاف سنی با آنها باعث می‌شود فکر کنی که دیگر مسن شده‌ام. اما خیر، باور دارم در بهترین مقطع سنی حرفه‌ام قرار دارم و هنوز دوره‌ای درخشان پیش رو دارم. این که بازیکنان ۱۶، ۱۷ یا ۱۸ ساله در تیم‌های بزرگ به‌صورت ثابت بازی می‌کنند، شگفت‌انگیز است. این پدیده‌ای نو در فوتبال نخبگان است که پیش‌تر غیرقابل تصور بود. وقتی خود را مقایسه می‌کنی، می‌بینی ۱۰ سال از آنها بزرگ‌تری. در سن آنها، من در رده‌های پایه بودم و در واقع هیچ. این بازیکنان مراحل پیشرفت را به‌سرعت طی می‌کنند، زیرا از جنس دیگری هستند، اما آنها استثنا هستند، نه قاعده کلی.»

رودری از لامین یامال مثال می‌آورد، کسی که در یورو از او حمایت کرد: «شنیدم برخی می‌گویند بسیاری از جوانان در فوتبال سرخورده می‌شوند، چون لامین یامال را می‌بینند، اما یامال عادی نیست و نباید به او نگاه کرد. هر فرد مسیر خاص خود را دارد. ای کاش در جوانی، کسی این واقعیت را برایم به‌خوبی توضیح داده بود. اکنون احساس مسئولیت می‌کنم و به بازیکنان جوان می‌گویم: هدف رسیدن به قله نیست، هدف این است که بهترین نسخه خودت باشی و تا جایی که می‌توانی پیش بروی. اگر هدفت این باشد که شبیه فلان بازیکن شوی، ممکن است در مسیر با سرخوردگی‌های بسیاری مواجه شوی.»

این بازیکن اهل مادرید، که نماد منچسترسیتی است و غیبتش در این فصل تیم را به شدت تحت فشار قرار داده، مصدومیت خود را نتیجه تعدد بازی‌های فشرده می‌داند: «نه، همیشه از کارم لذت نمی‌برم، این واضح است. هر روز با شوق از خواب بیدار نمی‌شوم که فوتبال بازی کنم. می‌دانم خوشبختم، اما این حرفه لحظات سخت و بسیار دشواری دارد. روزهایی هست که نمی‌خواهی برای تمرین بلند شوی، به‌ویژه وقتی در چرخه بازی‌های پیاپی گرفتار می‌شوی و باید مدام پیروز شوی. من هم‌تیمی‌هایی داشته‌ام و دارم که از این شرایط لذت نمی‌برند، و این منطقی است، زیرا گاهی طاقت‌فرساست. این می‌تواند تو را از پا درآورد و برخی واقعاً فرو می‌پاشند.»

راز رودری در این است که در فوتبال و بیرون فوتبال یک شخصیت دارد: «نمی‌دانم دیگران چگونه‌ هستند، اما من شخصیت من اینطور است. این را اساسی می‌دانم. بازیکنان بسیار بزرگی داریم که به حریف توهین می‌کنند، تحریک می‌کنند، از دقیقه دوم اعتراض می‌کنند یا خود را به زمین می‌زنند، اما من چنین چیزی را درک نمی‌کنم. من در زمین همانم که در زندگی‌ هستم، و جاه‌طلبی‌ام در زندگی همان است که در بازی دارم. اما ظاهراً برخی بازیکنان اینگونه نیستند. البته نامی از کسی نمی‌برم.»