آمریکای جنوبی، نجات‌بخش جام باشگاه‌های جهان
حضور پرشور حدود ۲۰۰ هزار هوادار از تیم‌های بوکاجونیورز، فلامنگو، پالمیراس و ریورپلاته در جام باشگاه‌های جهان، روح تازه‌ای به این رقابت‌ها بخشیده است.
به گزارش "ورزش سه"، سواحل شمالی میامی در روزهای اخیر به پایگاه هواداران بوکاجونیورز تبدیل شده‌اند؛ جایی که حدود ۵۰ هزار هوادار این تیم آرژانتینی حضوری تاریخی رقم زده‌اند. از خیابان‌های شلوغ اوشن‌درایو گرفته تا سواحل میامی، همه و همه در تسخیر طرفداران بوکا بوده است.
در نیویورک، میدان تایمز شاهد موجی از هواداران پالمیراس بود که در هر دو دیدار تیمشان، شهر را به رنگ سبز درآوردند. در فیلادلفیا، طرفداران فلامینگو از پله‌های نمادین پارک موزه هنر تا ناقوس مشهور شهر را با شعارهای «منگائو» به لرزه درآوردند. در لس‌آنجلس و سیاتل نیز، هواداران ریورپلاته حضور پررنگی داشتند.
علیرغم هزینه‌های بالای سفر و مسیرهای طولانی (مثلاً پرواز ۱۰ ساعته از بوئنوس آیرس تا میامی)، هیچ چیز مانع از حضور پررنگ آن‌ها نشده است. این شور و اشتیاق، بار دیگر ثابت کرده که جام باشگاه‌های جهان نیز، همچون جام جهانی ملی، طعم و رنگ آمریکای جنوبی دارد.
در حالیکه ورزشگاه هارد راک میامی با ظرفیت ۶۴ هزار نفر تقریباً به تنهایی با هواداران بوکاجونیورز پر شد، فلامینگو نیز ورزشگاه ۷۱ هزار نفره فیلادلفیا را به تسخیر خود درآورد. از حضور چشمگیر اروپایی‌ها و آسیایی‌ها خبری نیست و حتی آفریقایی‌ها هم در اقلیت‌اند. این هواداران آمریکای جنوبی، همراه با برخی از تیم‌های کونکاکاف، بار اصلی هویت و جذابیت این تورنمنت را به دوش کشیده‌اند. بدون آن‌ها، این رقابت‌ها چیزی شبیه به نسخه‌ای کم‌رمق از خود بود.
موفقیت در زمین، نه فقط در سکوها
نتایج تیم‌های آمریکایی نیز در زمین چشمگیر بوده است. تنها شکست مقابل تیم‌های اروپایی، مربوط به باخت بوکاجونیورز مقابل بایرن مونیخ بود؛ آن هم در دیداری پایاپای رقم خورد. در مقابل، بوتافوگو پاری‌سن‌ژرمن را شکست داد، فلامینگو بر چلسی غلبه کرد و اینترمیامی پورتو را از پیش‌رو برداشت.
نیکو کواچ، سرمربی دورتموند، در این خصوص گفت:«این جام انگار برای تیم‌های آمریکای جنوبی طراحی شده؛ هم از نظر آب‌وهوا و هم زمان برگزاری.» مربیانی چون مائوریتسیو ساری و پپ گواردیولا نیز نظرات مشابهی داشتند.
چهار نماینده برزیل همگی صدرنشین گروه‌های خود شده‌اند؛ نتیجه‌ای که حاصل سال‌ها سرمایه‌گذاری گسترده در نقل‌وانتقالات است. در برخی موارد، حتی در جذب بازیکن با تیم‌های اروپایی رقابت مستقیم دارند؛ اما این نخستین بار است که موفقیت آن‌ها در چنین تورنمنتی به شکل علنی به نمایش گذاشته می‌شود. پیش از این، تنها کورینتیانس موفق شده بود در ۲۰ سال اخیر جام باشگاه‌های جهان را از چنگ اروپایی‌ها دربیاورد.
استقبال فیفا و نگاه به آینده
فیفا به‌خوبی از موج حضور هواداران آمریکای جنوبی آگاه بود. به همین دلیل، پس از قرعه‌کشی، تیم‌ها را در شهرهایی با بزرگ‌ترین ورزشگاه‌ها مستقر کرد: بوکاجونیورز در میامی، پالمیراس در نیویورک، فلامینگو در فیلادلفیا و ریورپلاته در لس‌آنجلس. روند فروش بلیت‌ها و استقبال از شهرهای میزبان، نشانه‌ای روشن از این موج هواداری بود.
جانی اینفانتینو، رئیس فیفا هم در شبکه‌های اجتماعی خود بیش از هر چیز به نمایش تصاویر پرشور از هواداران آمریکای جنوبی پرداخته و به وضوح تمرکز خود را بر آن‌ها گذاشته است.
آخرین اشاره او به این مسئله، پس از نشست با فدراسیون‌ها در میامی بود؛ جایی که به سمیر شاد، رئیس فدراسیون فوتبال برزیل اعلام کرد احتمال میزبانی این کشور از نسخه بعدی جام باشگاه‌های جهان در سال ۲۰۲۹ وجود دارد.
شکی نیست که فوتبال آمریکای جنوبی، هنوز هم به عنوان یکی از ستون‌های اصلی فوتبال جهانی باقی مانده و فیفا نیز این واقعیت را بارها تأیید کرده است. هیچ جای دنیا، جام باشگاه‌ها را این‌چنین با جان‌ودل احساس نمی‌کنند؛ مگر در آمریکای جنوبی.
منبع: آاس
گزارش خطا
کاربر گرامی ،
به منظور بررسی بهتر و دقیق تر مشکل مورد نظر، فرم زیر را تکمیل نمایید.
