پرز خودش می داند، رویایم مربیگری رئال است!

به گزارش "ورزش سه"، با وجود پیشنهادهایی که برای سرمربیگری دریافت کرد، داویده آنچلوتی تصمیم گرفت همچنان در کنار پدرش کارلو بماند، کسی که چند هفته پیش هدایت تیم ملی برزیل را بر عهده گرفت. نام او برای مربیگری رنجرز به شدت مطرح شد، اما داویده ترجیح داد به همکاری با پدرش در یکی از چالش‌برانگیزترین نیمکت‌های بین‌المللی ادامه دهد.

داویده در مصاحبه‌ای با برنامه «رادیواستادیو نوچه» از اوندا سرو درباره ورود به تیم ملی برزیل و برنامه‌های آینده‌اش به عنوان مربی صحبت کرد که یکی از آنها رئال مادرید است.

درباره ورود به تیم ملی برزیل: «ورود به برزیل شگفت‌انگیز بود. حس می‌کنی برای چیزی بزرگ‌تر بازی می‌کنند. آیین‌های زیادی وجود دارد، فضای رفاقت ایجاد می‌شود و زمان کم است، همه چیز فشرده‌تر و شدیدتر است. همه چیز بسیار تأثیرگذار و زیبا بود. من بازیکنان حاضر در اسپانیا را از نزدیک دنبال خواهم کرد. باید مراقب همه چیز باشیم.»

داویده درباره هدفش به عنوان سرمربی هیچ شکی باقی نگذاشت، هدفی که بازگشت به باشگاهی است که با پدرش در آن موفقیت‌های زیادی کسب کرده است: «رویایم بازگشت به رئال مادرید و سرمربیگری این تیم است. کسی که در رئال مادرید بوده و مربی است، نمی‌تواند رویای دیگری داشته باشد. نیازی نیست به فلورنتینو پرز بگویم که رویایم مربیگری رئال مادرید است، همه این را می‌دانند.»

این ایتالیایی با صدها فوتبالیست، از جمله برخی از بهترین‌های دنیا، کار کرده است. وقتی از او درباره بازیکنی که رویش تأثیر گذاشته پرسیدند، تونی کروس را انتخاب کرد: «کروس بازیکنی خاص، منحصربه‌فرد و غیرقابل‌تکرار بود. کار با او بزرگ‌ترین افتخار بود. اگر بخواهد، می‌تواند مربی شود، ولی نمی‌دانم آیا خودش این را می‌خواهد یا نه. او مثل ژابی بود، بازیکنی که ایده‌هایی درخشان و بسیار هوشمندانه ارائه می‌داد. به دلیل احترام زیادی که برایش قائل بودیم، سعی نکردیم او را برای ادامه دادن متقاعد کنیم، چون او تصمیمش را گرفته بود. نمی‌فهمم چرا بازیکنی مثل او توپ طلا را نبرده است.»

درباره رابطه پدر و پسری در هدایت تیم، داویده صریح بود: «من می‌توانم با او تا حد نهایت پیش بروم. هیچ مرزی وجود ندارد، اعتمادی بین پدر و پسر هست که همه چیز را آسان‌تر می‌کند، برای او راحت‌تر است که پیشنهادم را بپذیرد یا وقتی لازم است به من بگوید گمشو و این کار را کرده است. هیچ کینه‌ای نیست، فضایی از چالش مداوم وجود دارد. می‌دانم یک نه از پدرم وجود دارد که به من اجازه ادامه دادن می‌دهد و نه دیگری که می‌فهمم قطعی است، حسش می‌کنم، چون پسرش هستم. او به من فرصت داده، باعث رشد و پیشرفتم شده است. نام خانوادگی‌ام قطعاً درهای زیادی را برایم باز کرده، اما همیشه سعی کرده‌ام احترام کسانی که با من کار می‌کنند را به دست بیاورم، که مهم‌ترین چیز است. در جریان بازی او را بابا صدا می‌کنم، در تمرین‌ها مستر، بسته به موقعیت تغییر می‌کند. اگر فکر کنم، مستر صدایش می‌کنم.»

فوتبال جنبه‌های منفی هم دارد، مثل قرار گرفتن در معرض رسانه‌ها یا انتقادها. با این حال، داویده می‌ گوید چندان از این موضوع رنج نبرده است: «در این چهار سال هیچ نظر منفی‌ای دریافت نکرده‌ام. پسرم که ۶ سالش است، یک بار به من گفت: «چرا آردا گولر بازی نمی‌کند؟ و فکر می‌کنم این را کسی به او گفته است.»