به گزارش ورزش سه، در رختکن تیم ملی والیبال ایران، درست قبل از بازی حساس برابر بلغارستان، لحظهای شیرین و خودجوش اتفاق افتاد؛ لحظهای که بیشتر از هر صحبت فنی، روحیهی تیم را ساخت.
ماجرا از وقتی شروع شد که روبرتو پیاتزا و محمدرضا تندروان وارد رختکن شدند و بازیکنان، نیمنگاهی به علی حقپرست انداختند. کمکم صداها بلند شد: «علی! علی! یه دونه بزن!»اصرار ادامه پیدا کرد تا این دریافتکننده جوان و شوخطبع بالاخره از جا بلند شد.
او اول ادای پیاتزا را درآورد: چند حرکت دست با آن حالت خاص و میخکوب شدن ناگهانی پس از یک حمله موفق.(ترکیدن رختکن از خنده و واکنش عالی و بامزه پیاتزا) . بعد هم با کمی چاشنی اغراق، نوبت تقلید یکی دیگر از اعضای کادر فنی رسید؛ و خندهها بلندتر شد. (البته حقپرست در تیم سئول کرهجنوبی از این شوخیها کم نکرده و در باشگاهش و بین هواداران آن، طرفداران زیادی دارد.)
پیاتزا که کنار در ایستاده بود، با لبخند نظاره میکرد و بالاخره گفت:
«پسرها، این عالیه! باید با همین روحیه بریم تو زمین!»
همین جمله ساده، خلاصهای بود از سبک کاری سرمربی ایتالیایی. کسی که بلد است سختگیری کند، اما بلدتر است فضا را انسانی، گرم و صمیمی نگه دارد.
آن شب، تیم ملی بلغارستان را شکست داد—در یکی از بهترین بازیهای سالهای اخیر. اما شاید برد واقعی، خیلی زودتر و درست در همان رختکن رقم خورده بود؛ وقتی یک شوخی ساده، تیم را تبدیل به یک جمع واقعی کرد.