وداع به‌یادماندنی سون مقابل هزاران دلباخته‌اش
اشکهای بی‌پایان بهترین بازیکن تاریخ فوتبال آسیا
به گزارش ورزش سه، در شبی اشک‌بار و به‌یادماندنی در سئول، سون هیونگ‌مین با پیراهن شماره ۷ و بازوبند کاپیتانی، وداعی باشکوه با تاتنهام داشت؛ پایانی احساسی بر ده سال افتخار، مبارزه و افتادن و برخاستن، زیر بارانی که گویی برای او می‌بارید.
سون هیونگ‌مین ۳۳ ساله، ستاره بزرگ فوتبال آسیا، در وداع با تاتنهام هاتسپر نتوانست جلوی اشک‌هایش را بگیرد. درست همان لحظه‌ای که بازی دوستانه مقابل نیوکاسل در ورزشگاه سئول‌ورلدکاپ به پایان رسید، «بارانی مبارک» که گویی برای بدرقه او می‌بارید، اشک‌هایش را شست.
در میان تشویق‌های سوزان و 60 هزار نفری هواداران، سون وداع باشکوهی با تیمی داشت که از سال ۲۰۱۵ پیراهنش را به تن کرده بود. ورزشگاه، یکپارچه سفیدپوش بود؛ حتی لباس راه‌راه سیاه نیوکاسل با زمینه سفیدش انگار برای همراهی با پایانِ این قصه انتخاب شده بود.
سون هیونگ‌مین، همان‌طور که توماس فرانک وعده داده بود، با بازوبند کاپیتانی وارد زمین شد. از لحظه‌ای که برای گرم‌کردن قدم به چمن گذاشت، ورزشگاه از شدت تشویق در حال انفجار بود. برنان جانسون با گل دقیقه ۴ خود و تقلید از شادی معروف «کلیک عکس» سون، آتش بازی را آغاز کرد؛ اما خود سون هرچه تلاش کرد، موفق به ثبت گل یا پاس‌گل نشد.
در دقیقه ۶۵ و در حالی که بازی ۱-۱ دنبال می‌شد، جای خود را به محمد قدوس داد و زمین را ترک کرد. هواداران با تشویق ایستاده و بازیکنان دو تیم با تشکیل صف، پشت او را نوازش کردند. سون که با صورت سرخ‌شده لبخند می‌زد، وقتی روی نیمکت نشست، اشک ریخت و صورتش را با هر دو دست پوشاند.
در پایان بازی، زمین را دور زد، برای هواداران دست تکان داد و روی اسکوربورد، تصاویر ماندگارش از جمله گل افسانه‌ای ۷۰متری برنده جایزه پوشکاش به نمایش درآمد. هم‌تیمی‌ها در محاصره‌اش گرفتند و او را به هوا پرتاب کردند؛ و باز هم اشک.
«خداحافظ تاتنهام»
سون هیونگ‌مین که تحت تأثیر احساسات قرار گرفته بود، گفت:«نمیدانم چه کار خوبی انجام داده بودم که اول چنین بازیکنی شدم و بعدش لیاقت این همه عشق را پیدا کردم.»
او که آخرین بازی‌اش با پیراهن اسپرز مقابل چشم هواداران کره‌ای بود، در منطقه میکسدزون گفت:«از تمام کسانی که گفتند زحمت کشیدی، صمیمانه ممنونم… فوتبال زندگی‌ام هنوز تمام نشده. قول می‌دهم در آینده با چهره‌ای شاداب‌تر و قوی‌تر برگردم و دوباره خوشحالتان کنم.»
سون که ۶۵ دقیقه در میدان بود، هنگام تعویض با هم‌تیمی‌ها و بازیکنان نیوکاسل خداحافظی کرد. وقتی روی نیمکت نشست اشک ریخت و پس از پایان بازی و پرتاب شدن توسط هم‌تیمی‌ها در هوا، وسط زمین زانو زد و برای دقایقی زد زیر گریه. «فکر می‌کردم اصلاً گریه نمی‌کنم… اما وقتی دیدم دارم واقعاً از تیمی که مدت زیادی کنارشان بودم جدا می‌شوم، با شنیدن حرف‌های بچه‌ها نتوانستم احساساتم را کنترل کنم.»
او ادامه داد:«خیلی بازی شادی بود… به خاطر هواداران، هم‌تیمی‌ها و حتی بازیکنان حریف یک روز به‌یادماندنی شد. آن‌قدر خوشحالم که فکر نکنم امشب خوابم ببرد!»
سون می‌گوید قبل و بعد از مسابقه حرف‌های زیبایی از سوی هم‌تیمی‌ها شنیده که باعث شده احساس کند «در این ۱۰ سال واقعاً بازیکنی تاثیرگذار برای باشگاه بوده‌ام».
دوست صمیمی‌اش بن دیویس که کمتر گریه می‌کند، این بار اشک در چشمانش حلقه زده بود. سون گفت: «دیدن اشک او هم خجالت‌زده‌ام کرد هم قدردان… چون پدرخوانده پسرش هستم باید بهتر و قوی‌تر باشم؛ چه به‌عنوان بازیکن و چه به‌عنوان انسان.»
بن دیویس هم گفت: «سون شاید از تاتنهام برود، اما برای من همیشه یکی از مهم‌ترین دوستان و اعضای خانواده‌ام خواهد بود… نبودنش برای باشگاه ضربه بزرگی است.»
سون هیونگ‌مین طی ۴۵۴ بازی رسمی برای تاتنهام، ۱۲۷ گل در لیگ برتر، ۱۹ گل در جام‌های داخلی، ۲۷ گل اروپایی و مجموعاً ۱۰۱ پاس‌گل به‌جا گذاشت؛ پنجمین گلزن تاریخ باشگاه بعد از کین، گریوز، اسمیت و چیورز است. در فصل ۲۲-۲۰۲۱ با ۲۳ گل، مشترکاً با محمد صلاح آقای گل EPL شد. در مه گذشته، با قهرمانی لیگ اروپا بالاخره برچسب «بدون جام» را هم از پیراهنش کند.
این ستاره کره‌ای که زمانی می‌گفتند برای فوتبال فیزیکی اروپا «خیلی آسیایی» است، با سرعت ذاتی، تلاش بی‌وقفه و شوت‌های کات‌دار دوست‌داشتنی‌اش، تمام این کلیشه‌ها را شکست و تبدیل به ستاره‌ای برای ۴.۷ میلیارد آسیایی شد.
او حالا در آستانه جدایی از تاتنهام است؛ انتقال به تیمی بزرگ در اروپا بعید به‌نظر می‌رسد و مقصد محتمل، لس‌آنجلس اف‌سی آمریکا است. پس از ده سال دویدنِ بی‌امان، روزی خواهد رسید که کفش‌هایش را بیاویزد... و این، آغاز پایان افسانه‌ای‌ست که سال‌ها بعد، درباره‌اش خواهند نوشت.
