به گزارش ورزش سه، استقلال در دیدار برابر تراکتور با تغییراتی ظریف در خط دفاعی توانست هم شرایط ویژه کاپیتانش را مدیریت کند و هم ساختاری منسجمتر در برابر حملات سرخپوشان بسازد.
روزبه چشمی که در هفته اخیر با مصدومیت روبهرو بود، به جای حضور در جدالهای مستقیم، نقشی پوششی در قلب دفاع بر عهده گرفت و هر بار که تراکتور روی یکی از جناحین حمله میکرد، آرمین سهرابیان و عارف آقاسی از خط آخر جدا میشدند و یک خط جلوتر روی پای بازیکنان حریف فشار میآوردند. این الگوی حرکتی باعث شد استقلال عملاً به دفاع دوبهیک متحرک برسد؛ دو مدافع درگیر مستقیم با مهاجمان تراکتور و یک بازیکن پوششدهنده در پشت سر آنها و به این شکل ترکیب موفقی شکل گرفت که روی نتیجه مسابقه هم تاثیرگذار بود.
در این مدل چشمی همان نقش لیبرو یا دفاع آزاد را ایفا کرد اما نه به شکل دائم و این اتفاق به صورت چرخشی در زمان های مختلف بازی انجام شد؛ بازیکنی که وظیفه اصلیاش بستن فضاهای خالی و جمعکردن توپهای سرگردان است، نه ورود به دوئلهای فیزیکی. همین موضوع فشار جسمانی او را کاهش داد و در عین حال به استقلال اجازه داد تا هنگام از دستدادن توپ، سریعتر به تعادل دفاعی برسد.
مزیت این چینش آن بود که تراکتور برای خلق موقعیت ناچار شد از مرکز زمین استفاده کند، جایی که استقلال تراکم بیشتری ایجاد کرده بود. علاوه بر این، حضور چشمی در خط آخر باعث میشد پشت مدافعان کناری هم بیمه شود و مهاجمان سرعتی تراکتور فضای چندانی برای فرار به پشت خط دفاع پیدا نکنند.
به زبان ساده ساپینتو با جابهجایی نقشها هم از تجربه و رهبری چشمی در سازماندهی خط دفاع استفاده کرد و هم او را از درگیریهای سنگین دور نگه داشت. این تغییر تاکتیکی نشان داد استقلال نسبت به فصل گذشته انعطاف بیشتری در ساختار دفاعی پیدا کرده و این تدابیر در اولین بازی استقلال به چشم آمد، شاید در ادامه به شکل دیگری باشد!